Όσοι όλη τη μέρα σας περνάτε χαζεύοντας τις μ@λακίες που ποστάρουν οι φίλοι σας, θα την έχετε προσέξει την ανάρτηση με το κινέζικο θαύμα των δέκα ημερών.
Έχω πάνω από πεντακόσιους διαδικτυακούς φίλους (αν και αριστερός γουστάρω περισσότερο τους φιλελέδες, γιατί οι αριστεροί είναι είτε σοβαροί είτε μουρμούρες) και καμία εικοσαριά από αυτούς, όλοι τους αργόσχολοι ή...
χαζοχαρούμενοι, δεν έκρυψαν τον θαυμασμό τους, που οι Κινέζοι σε δέκα μέρες έστησαν ένα ολόκληρο νοσοκομείο.
Ένα νοσοκομείο για την περίθαλψη ασθενών από μια νέα επιδημία γρίπης. Την γρίπη που προκαλεί ο νέος ιός, ο κορωνοϊός.
Ένας ιός που δημιουργήθηκε, όπως λένε, στην υπαίθρια αγορά μιας μεγάλης πόλης, της Ουχάν.
Υπαίθρια αγορά στην Κίνα σημαίνει, ότι τα εμπορεύματα είναι απλωμένα σε πανέρια, πάγκους ή και σκόρπια στο δρόμο.
Τα ευπαθή προϊόντα είναι, συνήθως, ξεσκέπαστα και οι Κινέζοι τα πιάνουν όλα με το χέρι.
Στις κρεαταγορές τους, μαζί με τα ζωντανά παζαρεύονται και τα σφαγμένα (ή μπορεί και ψόφια) ζώα.
Όλα ανάκατα και κρεμασμένα από τσιγκέλια, ή πεταμένα χύμα σε κασόνια από διπλανά μανάβικα. Από κουνέλια μέχρι σκύλους και από ερπετά μέχρι νυχτερίδες μπορείς να βρεις σε μια τέτοια αγορά. Δεν θα βρεις ιό;
Ο ιός εντοπίστηκε, πέθαναν αρκετοί από την γρίπη και οι αρχές πήραν αμέσως τα μέτρα τους.
Να κτιστεί νοσοκομείο, χωρίς πολλά-πολλά λόγια, είπαν. Και η εντολή ήταν, να τελειώνει όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Έξι μέρες χρειάστηκε μόνο ο Μπαμπινιώτης, για να αποφανθεί, ότι ο ιός δεν πρέπει να ονομάζεται ούτε κοροναϊός ούτε κορονοϊός, αλλά κορωνοϊός και να γράφεται με ωμέγα.
Και σε δέκα ημέρες οι Κινέζοι, σήκωσαν (όπως έγραψαν οι εφημερίδες) όχι μόνο το καραγιαπί, αλλά ολόκληρη την θεραπευτική μονάδα.
Είμαι σίγουρος, ότι, αν ο εξοπλισμός του νοσοκομείου είναι παρεμφερούς ποιότητας με τους εκτυπωτές ή τους ανεμιστήρες που πουλάνε οι ηλεκτρονικές υπεραγορές, το νοσοκομείο θα λειτουργήσει ικανοποιητικά, για όσο τουλάχιστον χρόνο απαιτείται μέχρι να βρεθεί η σχετική αντιβίωση.
Δεν είναι αυτό το θέμα και κανείς δεν αμφισβητεί την ταχύτητα εκτέλεσης έργων του Κινέζικου καθεστώτος. Οι Κινέζοι στήνουν γέφυρες, εκτρέπουν ποτάμια και φτιάχνουν δρόμους σε χρόνους, που οι Ευρωπαίοι δεν έχουν ακόμη υπογράψει ούτε προσχέδιο σύμβασης.
«Καλά, οι δικοί μας ξύνουν τα αρχ....α τους και θέλουνε χρόνια για να τελειώσουν ένα έργο» θα αναρωτηθεί ο προβληματισμένος αναγνώστης.
Όχι, βέβαια, ότι δεν τα ξύνουν, αλλά, βρε αδελφέ, οι δικοί μας υπεύθυνοι των έργων (και οι Ευρωπαίοι τα ίδιο κάνουν, απλά δεν το κάνουν βούκινο) για να στείλουν μια μπουλντόζα να σκάψει ένα χαντάκι, πρέπει να νταραβεριστούν προηγούμενα με ανώτερους, που είναι είτε άσχετοι είτε απατεώνες.
Αν είναι άσχετοι, το έργο γίνεται μ....ί και δεν λειτουργεί στον αιώνα τον άπαντα, ενώ, αν είναι απατεώνες, στην καλύτερη των περιπτώσεων, το έργο τραβάει μέχρι να εξαντληθεί ο προϋπολογισμός και να αρχίσουν οι αναθεωρήσεις.
Στη χειρότερη εκδοχή το έργο τραβάει και πάλι, αλλά, σε πρώτο στάδιο, μέχρι να φουντάρει ο εργολάβος και να φάει τα λεφτά από τις τράπεζες και τους μικρομετόχους.
Και σε δεύτερο στάδιο μέχρι να βρεθεί κάποιος άλλος, να το αναλάβει με αναθεωρημένο πάλι προϋπολογισμό, και να το συνεχίσει.
Αν στο μεταξύ γίνονται και εκλογές, τότε το έργο σταματάει προσωρινά, μέχρι να βγει νέα Κυβέρνηση.
Αν ο εργολάβος τα έχει καλά με τη νέα Κυβέρνηση, το έργο θα προχωρήσει, όσο υπάρχουν χρήματα να φαγωθούν. Αν δεν υπάρχει και πρόβλημα με τα λεφτά, το έργο θα τσουλήσει μέχρι τις παραμονές των επόμενων εκλογών, οπότε φέρνουν τον παπά για αγιασμό και τον νομάρχη για να κόψει την κορδέλα.
Αν ο εργολάβος δεν είναι του γούστου της νέας Κυβέρνησης, βρίσκονται κακοτεχνίες ή υπερβάσεις και τον πετάνε έξω. Το έργο σταματάει μέχρι να βρεθεί τρίτος εργολάβος και είτε να κάνει ότι έκαναν όλοι οι προηγούμενοι, είτε να το παραδώσει, όποτε γίνουν νέες εκλογές.
Αυτά για να λυθεί η απορία του περίεργου, γιατί καθυστερούν τα έργα στην πατρίδα μας.
Οι Κινέζοι, βέβαια, είναι αλλού παπά ευαγγέλιο. Φτιάχνουν μια εταιρεία με ιδιώτη, του δίνουν το 49% και το Κράτος-Κόμμα, το ίδιο είναι, κρατάει το 51%.
Αν οι κομματικοί τα βρουν μεταξύ τους, που συνήθως τα βρίσκουν, έχει καλώς.
Αν δεν τα βρουν, οι αντιρρησίες εκτελούνται σαν προδότες της κουμμουνιστικής ιδέας και οι υπόλοιποι παίρνουν ότι είναι να πάρουν και πάνε και τα παίζουν σε κανένα υπόγειο χαρτοπαικτικής λέσχης.
Το έργο, πάντως, τελειώνει. Και τελειώνει γρήγορα.
Ανάλογη της ταχύτητας εκτέλεσης των έργων τους είναι και ο ρυθμός ανάπτυξης της οικονομίας τους.
Μη νομίσετε, ότι αποκλίνει σημαντικά από τον προεκλογικό στόχο, που είχε βάλει η δική μας κυβέρνηση.
Με 8% έτρεχε η ανάπτυξη στα καλά χρόνια των Κινέζων, 4% ανάπτυξη ονειρεύονται οι δικοί μας.
Δικαιολογημένα, λοιπόν, η είδηση της αποπεράτωσης να προκάλεσε αυτόν τον φρενήρη ενθουσιασμό στο εγχώρια πλήθος των οπαδών της ελεύθερης οικονομίας.
Περιμένουν νέες και καλά πληρωμένες δουλειές από ανάλογα projects, όπως τους υποσχέθηκαν.
Μπορεί, ποιος ξέρει, να σκέφτηκαν, ότι κάπως έτσι θα μπορούσε να πάρει μπρος και το Ελληνικό, εάν ξεμπέρδευαν με αρχαιολογίες και δασαρχεία.
Χαζοί είναι οι Κινέζοι που γράφουν στα αρx....α τους το περιβάλλον και υποχρεώνουν τους εργάτες να δουλεύουν δεκαεξάωρα με πέντε ευρώ μεροκάματο;
Όχι, οι Κινέζοι δεν είναι χαζοί. Απλά, οι δικοί μας δεν σκέφτηκαν, ότι ο επενδυτής είναι Έλληνας ιδιώτης.
Και ο Έλληνας ιδιώτης και επενδυτής, δεν είναι μ@λάκας να βάλει δικά του χρήματα. Ακόμη και εάν του προσφέρεις φτηνό εργατικό δυναμικό.
Περιμένει να μαζέψει δανεικά και να πουλήσει από τα σχέδια καζίνο, μαγαζιά και διαμερίσματα.
Μαθημένοι οι ντόπιοι επενδυτές από τους πατεράδες τους εργολάβους, που έκτισαν τη μισή Αθήνα με αντιπαροχή στη δεκαετία του εθνάρχη, ή από τους εκσυγχρονιστές του Σημίτη, που τσέπωναν διόδια για δρόμους (που δεν είχαν χαραχθεί ούτε στα σχέδια) βοούν μόνο εν τη παλάμη.
Λεφτά στην παλάμη τέτοιων επενδυτών δεν βάζουν οι αναρτησάκηδες του Facebook.
Προτιμούν ένα καλό λόγο ή μια αβάντα που θα βοηθήσει τους υποψήφιους επενδυτές να αναλάβουν πρωτοβουλία.
Τα ποσταρίσματά τους είχαν ξεκινήσει, από την μέρα που καμία διακοσαριά μπουλντόζες μπήκαν σε ένα χωράφι στην Κίνα και άρχισαν τα σκαψίματα.
Ο πρώτος που με ενημέρωσε για το ξεκίνημα των εργασιών ήταν ο διαδικτυακός φίλος Παναγιώτης, ακόλουθος της Καϊλή και διαφόρων innovators ή entrepreneurs της ψηφιακής οικονομίας.
Ο Παναγιώτης, που είναι fan του Κυριάκου και της κανονικότητας, δεν αποκλείεται να πιστεύει, ότι το νοσοκομείο αυτό μπορεί να διοικηθεί και από ένα ογδοντάχρονο συνταξιούχο δάσκαλο.
Οι νεοφιλελέδες στην προσπάθεια τους να αναδείξουν την εργατικότητα που διακρίνει τους ξένους, δεν προλάβαιναν, τις μέρες που πέρασαν, να κάνουν αναρτήσεις που συντόμευαν ακόμη περισσότερο τον χρόνο αποπεράτωσης του έργου.
Αλήθεια ή ψέματα, μαθημένοι στις ψεύτικες ειδήσεις από την εποχή του Σαντάμ (με εκείνο τον βουτηγμένο στα πετρέλαια κορμοράνο) θέλανε σώνει και καλά να σπάσουν τα κοντέρ της εργασιακής παραγωγικότητας.
Στο πενθήμερο πάνω, με ενημέρωσε η φίλη μου η Μαριλένα, ότι το νοσοκομείο είχε ήδη ετοιμαστεί. Η Μαριλένα, κόρη παλιού κοινοτάρχη, που ποτέ στη ζωή της δεν έχει δουλέψει, ποστάρει συνήθως αδέσποτα για υιοθεσία, γάτες ή σκύλους που έχουν εξαφανιστεί και τον Αρκά, που επίσης έχει εξαφανιστεί από τότε που βγήκε η Νέα Δημοκρατία.
Στη photo που έβαλε η Μαριλένα, από ιστοσελίδα που δεν την ξέρει ούτε η μάνα του εκδότη, παρατήρησα, ότι μέχρι και την ταμπέλα με το όνομα του νοσοκομείου είχαν κοτσάρει στην ταράτσα του.
Οι φωτογραφίες, με το σπουδαίο νέο της ταχείας αποπεράτωσης, είναι τόσο διαφορετικές μεταξύ τους , που σε κάνουν να απορείς με την αφέλεια αυτών που τις παίρνουν στα σοβαρά.
«Όχι, δεν είναι αφελείς. Το πιστεύουν, αυτό που διαβάζουν» μου είπε ένας φίλος. «Εάν δεν το πίστευαν, θα το αναδημοσίευσαν; Και αν τους πεις, ότι είναι fake news, σου λένε, ότι fake είναι οι ιδεοληπτικές αμφισβητήσεις των αριστερών για την αλήθεια των γεγονότων».
Δεν είμαι σε θέση να απαντήσω, αν ο Τσόμσκι είχε δίκιο που έλεγε, στο περίπου, ότι μια είδηση, ακόμη και ψευδής, είναι γεγονός, όταν αναπαραχθεί. Είμαι όμως σε θέση να μπορώ να καταλάβω, γιατί όλοι αυτοί οι νεοφιλελεύθεροι θιασώτες του κινέζικου θαύματος, υποστηρίζουν μια τέτοια είδηση.
Την υποστηρίζουν και την αναπαραγάγουν, για να δείξουν, ότι μπορούν να γίνουν της Παναγιάς τα μάτια, αν δεν υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις, εργασιακά δικαιώματα και περιβαλλοντικές ευαισθησίες.
«Εκεί βέβαια δεν έχει ούτε Συμβούλιο της Επικρατείας και προσφυγή σε αυτό, ούτε κορμοράνους (βλ Βοτανικός) ούτε αρχαία και δάση (βλ Ελληνικό), ούτε συλλογικότητες που αγωνίζονται για τα δικαιώματα της …αλογόμυγας και τόσα πολλά που ενδημούν σε εμάς» γράφει κάποιος στο σχόλιο του προς επίρρωση της άποψής μου. (Τον διόρθωσα στην ορθογραφία, την στίξη και τον τονισμό όσο μπορούσα, γιατί διαφορετικά δεν θα τον καταλάβαινε ούτε ο Μποστ)
Πτώμα θάβουμε στην πατρίδα μας και για εννιά μέρες πηγαινοερχόμαστε στο νεκροταφείο για τρισάγια και προσευχές. Και στην Κίνα, σε δέκα μέρες, είχαν στρώσει τα κρεβάτια για τους πρώτους ασθενείς.
Την ολοκλήρωση του έργου (μαζί με τον ασυγκράτητο θαυμασμό της για το επίτευγμα) την πληροφορήθηκα από post άλλης Ελληνίδας φίλης.
Οδοντίατρος, στο επάγγελμα, είναι το κορίτσι. Να συντονίσει πέντε ραντεβού πελατών της, δεν μπορεί. Τους αφήνει όλους να περιμένουν στην αναμονή. Και για να σου φτιάξει θήκη δοντιού, θέλει τρείς μήνες ακατέβατους.
Διάλογο, σε πνεύμα λογικής με θαυμαστές του κινέζικου εργασιακού μεσαίωνα, δεν είναι εύκολο να κάνει κάποιος μαζί τους.
Αν τους πεις, ότι οι Ασιάτες που αφήνουν την πατρίδα τους για να βρουν δουλειά, προτιμούν την Ευρώπη από την Κίνα (ακόμη και αν κάνουν όλες τις κωλοδουλειές, που δεν καταδέχονται οι Ευρωπαίοι), ξυπνάει μέσα τους ο κοιμώμενος γίγας του εθνικοπατριωτισμού.
Σου απαντάνε, ότι αυτοί φυλάνε τα σύνορά τους και δεν είναι ξέφραγο αμπέλι σαν τα δικά μας.
Αν λίγο επιμείνεις (κακώς βέβαια) και τους πεις, ότι οι Κινέζοι, που τόσο θαυμάζουν, έχουν πολύ χαμηλά μεροκάματα, και οι Ευρωπαίοι, επειδή δεν μπορούν να τους ανταγωνιστούν, στέλνουν τις μονάδες παραγωγής τους στην Κίνα, σου λένε ότι το αόρατο χέρι της αγοράς ρυθμίζει την προσφορά της εργατικής αξίας.
Αν στο φινάλε μιας τέτοιας επιχειρηματολογίας τους πεις, ότι, ακόμη και με εξευτελιστική προσφορά εργασιακής αξίας, δεν υπάρχει ζήτηση εργασίας, σου λένε ότι στην Κίνα δεν υπάρχει ανεργία.
Σας συμβουλεύω, να μη συνεχίσετε την συζήτηση και αρχίσετε να τους λέτε, ότι οι Κινέζοι εργάτες δουλεύουν δέκα έξι ώρες την μέρα και κοιμούνται μέσα σε κλουβιά.
Ξέρετε, τι θα σας απαντήσουν στο τέλος:
«Να τους πάρει στη δούλεψή του, όποιος νοιάζεται για τους Κινέζους και τα εργασιακά τους δικαιώματα».
Σε ένα τέτοιο αδιέξοδο, αντί να πείτε στον συνομιλητή σας να πάει να γ@μηθεί, να του προτείνετε, εφόσον θαυμάζει την αποτελεσματικότητα τους, να πάει να ζήσει ό ίδιος στην Κίνα.
Να κυκλοφορεί με αναπνευστήρα μέσα στους δρόμους, να βλέπει ποτάμια σε χρώμα καφέ από τα απόβλητα που ρίχνουν μέσα, και να αγοράζει όσα μπιχλιμπίδια γουστάρει η ψυχή του.
Θα έχει και τα Jumbo στην πόρτα του.
Γ.Κ.
ΥΓ. Ησυχάζω, κάθε φορά που ακούω, ότι η χώρα θωρακίζεται. Φέτος είμαστε θωρακισμένοι απέναντι στον κορωνοϊό. Αν είμαστε το ίδιο καλά, όπως πριν από δέκα χρόνια, που είχαμε θωρακίσει τις τράπεζες από την λαίλαπα των αμερικάνικων funds, θα χάνει η μάνα τον ιό και ο ιός τη μάνα.
(Αγαπητέ φίλε, είστε θεός. Σας αγαπάω. Μου αρέσουν πολύ οι φιλελέδες. Είναι ικανοί να πιστέψουν το οτιδήποτε και τον οποιονδήποτε. Ακόμα και τον Άρη Πορτοσάλτε. Ακόμα και τον Μπάμπη Παπαδημητρίου. Που τους έχω γνωρίσει και τους έχω ζήσει από κοντά. Και είναι για τα μπάζα. Να είστε καλά. Την αγάπη μου.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
