Είδα μια ταινία αυτές τις μέρες (που είναι υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης ταινίας), αλλά δεν θα πω ποια είναι, για να μην ρίξω spoiler. Να τις δείτε όλες χαχαχα. Εντάξει, θα το περιορίσω. Είναι μια εκ των Joker, Marriage Story, Parasite και Once Upon A Time In Hollywood.
Σε μια εκπληκτική σκηνή, λοιπόν, λέει κάποιος και το αλλάζω και αυτό λίγο, για να αποφύγουμε τυχόν γκρίνιες από τους εκατομμύρια που μας διαβάζουν:
«Ξέρεις ποιο είναι το καλύτερο πλάνο, αυτό που δεν αποτυγχάνει ποτέ; Το να μην έχεις κανένα πλάνο. Ξέρεις γιατί; Επειδή, ότι σχέδια και αν κάνεις, η ζωή δεν ενεργεί ποτέ σύμφωνα μ’ αυτά. Λες όλοι αυτοί εδώ να είχαν σχεδιάσει, να κοιμηθούν απόψε στη λάσπη; Κανένας δεν σκέφτηκε "πάμε απόψε να κοιμηθούμε στη λάσπη", όταν ξεκινούσε τη μέρα του. Αλλά τώρα κοίτα, όλοι κοιμούνται κάτω και μαζί τους εμείς. Να γιατί οι άνθρωποι δεν θα έπρεπε να κάνουν σχέδια. Χωρίς πλάνο στη ζωή, τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά και ακόμα αν κάτι στραβώσει, τι σημασία θα έχει; Είτε σκοτώσεις κάποιον ή προδώσεις την πατρίδα σου. Όλα αυτά δεν έχουν καμία γ@μημένη σημασία».
Η ζωή είναι απλά μια βόλτα και όποιος την αντιμετωπίζει ως… σχολική εργασία, θα το καταλάβει αργά, πως δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο τόσο αμείλικτο όσο ο χρόνος.
Οι άνθρωποι επιμένουν να κάνουν πλάνα, για μια ζωή που είναι εντελώς απρόβλεπτη.
Τελικά, ο χρόνος πραγματικά πρέπει να υπάρχει, για να σπάει πλάκα χαλώντας τα χαζά σχέδια των ανθρώπων.
Μια εξίσου εκπληκτική (και σχετική) ταινία είναι το Ikiru του Kurosawa, που μιλάει για έναν γραφειοκράτη, που ξαφνικά μαθαίνει (λες και υπάρχει μη ξαφνικός τρόπος να το μάθεις) πως έχει καρκίνο, μην ανησυχείτε αυτό το δείχνει στην αρχή.
Και αφήνοντας στην άκρη τις ταινίες, που απλά λένε τα αυτονόητα πολλές φορές, πόσοι από εμάς ξέρουμε πόσος χρόνος μας δόθηκε σ’ αυτή τη γη;
Σκεφτόμουν πολλές φορές, ότι κανένας απ’ όσους πέθαναν στο World Trade Center, στη Συρία ή οπουδήποτε αλλού, οποτεδήποτε, δεν θα σκέφτηκε την ίδια μέρα «σήμερα μπορεί να πεθάνω», πόσο μάλλον να το σχεδίασε.
Βάλτε στην εξίσωση και τους παρανοϊκούς τύπους, που παίζουν με τις ζωές των ανθρώπων στα χρηματιστήρια του πλανήτη και έδεσε το γλυκό.
Από την μια στιγμή στην άλλη, βρίσκεσαι από έναν επίγειο παράδεισο σε μια απύθμενη κόλαση.
Ωραία τα όνειρα (ειδικά εκείνα που αποφεύγουν την πεπατημένη του τι θα γίνω όταν μεγαλώσω, καθώς μόνο οι δούλοι ονειρεύονται να δουλεύουν) αλλά πόσο ομορφότερη θα ήταν η ζωή μας, αν κάναμε ότι θέλαμε όποτε το θέλαμε.
Εννοούμε με όλα αυτά, πως η ζωή δεν περιμένει κανέναν.
Σκέφτομαι και εκείνους που λένε, θα πάρω σπίτι και σε 30 χρόνια θα το αφήσω στα παιδιά μου ή που κάνουν σχέδια για όταν βγουν στη σύνταξη, λες και μετά τα 65 αρχίζει η ζωή.
Πραγματικά, δεν πρέπει να είναι καθόλου τυχαίο, που όλα τα λεφτά του κόσμου δεν μπόρεσαν ποτέ, να αγοράσουν έστω ένα δευτερόλεπτο.
Είναι το μόνο πράγμα που δεν αγοράζουν τα λεφτά, μάλιστα αντιθέτως προσφέρεις χρόνο για να αγοράσεις χρήματα, τραγελαφικό δεν είναι;
Οι άνθρωποι τα κάνουμε όλα ανάποδα και μετά απορούμε, γιατί ο κόσμος είναι αυτό το χάλι.
Θυσιάζουμε τα καλύτερα μας χρόνια σε βλακείες.
Ή μάλλον το είπα λάθος: τα μοναδικά μας χρόνια, μετά από εδώ δεν έχει εξάλλου.
Περισσότερο απ’ όλους λυπάμαι εκείνους, που θα ξοδέψουν όλη τους τη ζωή, δουλεύοντας σκληρά για μια καλύτερη ζωή και μια μέρα έτσι ξαφνικά, χωρίς θόρυβο, θα πεθάνουν - δεν ακούγεται τόσο ωραίο τώρα ε;
Και εκείνους που έχουν όσα λεφτά χρειάζονται για να ξύνουν τα κατάστιχά τους όλη μέρα και αντί να βολοδέρνουν, αυτοί πασχίζουν να βγάλουν περισσότερα (καλά αυτοί δεν είναι ούτε για να τους λυπάσαι, αυτοί είναι άρρωστοι. Ή αρρωστημένοι).
Θα το πω ακόμα πιο προκλητικά, ξέρετε ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σε έναν νεκρό φτωχό και έναν νεκρό πλούσιο;
Η απάντηση είναι απολύτως καμία.
Μια ματιά στα νεκροταφεία το υποδεικνύει. Κανένα μνήμα δεν έχει να πει κάτι παραπάνω από το όνομα, αν ο μακαρίτης είχε οικογένεια, την ημερομηνία γέννησης και την ημερομηνία θανάτου. Αυτό το μνήμα είναι ότι απέμεινε από την (συνήθως) πολύχρονη ιστορία ενός ανθρώπου, που, όταν ζούσε, σίγουρα θα είχε ένα και δυο και τρία πλάνα για τη ζωή του. Και που σίγουρα δεν τα πρόλαβε όλα.
Και έτσι η ανθρωπότητα συνεχίζει να βαδίζει στον μοναδικό δρόμο που χάραξε εδώ και αιώνες, αυτόν της απληστίας. Η απληστία δεν είναι τίποτε άλλο, από το σχέδιο να μαζέψεις όσο πιο πολλά μπορείς, μέχρι να σας χωρίσει ο θάνατος.
Και δεν θα έπρεπε να μας προκαλεί τίποτα εντύπωση απ’ όσα συμβαίνουν, αφού οι άνθρωποι δεν ζούνε ούτε πριν, ούτε μετά την εποχή τους.
Δεν γεννιέσαι με τη γνώση του σκατένιου κόσμου μας, αφού δυστυχώς αυτό το μαθαίνεις στην πορεία.
Ακόμα και αν το ξέραμε, τι θα κάναμε;
Θα ζητούσαμε να μας βάλουν πίσω στη μήτρα και να μας ξαναφέρουν στη ζωή, όταν ο άνθρωπος δεν θα είναι τόσο αδίστακτος, που τα μόνα «ωραία» πράγματα που του έχουν απομείνει, είναι η εργασία, τα λεφτά και η βλακεία που τον δέρνει;
Και τώρα που είπα μήτρα, δεν μπορώ να μην πω για την προσπάθεια επιστροφής, κυρίως της Δύσης (αν έφυγε και ποτέ), στην πεποίθηση, πως οι γυναίκες είναι ιδιοκτησία των αντρών τους.
Ξέρω, πως η Ελλάδα είναι μια κατηγορία μόνη της, αλλά μην σας ξεγελάει η καλύτερη αντιμετώπιση της γυναίκας σε κάποιες χώρες.
Πουθενά στον κόσμο δεν υπάρχει πραγματική ισότητα ανάμεσα στα δυο φύλα.
Υπάρχουν χώρες όπου οι γυναίκες έχουν περισσότερα προνόμια από κάποιες άλλες και κάπου εκεί σταματάει.
Γίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρο, πως το μόνο σίγουρο είναι, πως ο πρώτος άνθρωπος που εκμεταλλεύθηκε τον συνάνθρωπό του στην Ιστορία ήταν άντρας.
Το πιο ωραίο είναι, ότι οι ίδιοι που φωνάζουν για τον υπερπληθυσμό, είναι αυτοί που ωρύονται για τις εκτρώσεις.
Γκρινιάζουν, επειδή είμαστε 8 δισεκατομμύρια άνθρωποι και από την άλλη ιδρώνουν για δημογραφικά και τον ρόλο της γυναίκας σε μια κοινωνία, που στα μυαλά τους είναι η Μητέρα του Έθνους, δηλαδή υπάρχει για να ξεσκατίζει τους άντρες, που μια μέρα θα πάρουν πίσω την Πόλη.
Είναι πραγματικά πολύ γελοίο.
Γενικά, η γελοιότητα περισσεύει στον πλανήτη.
Φυσικά, ο μόνος λόγος που κόφτεται το παγκόσμιο κατεστημένο για το σώμα της γυναίκας δεν είναι τα αγέννητα παιδιά, αυτά είναι το λιγότερο που τους απασχολούν.
Ή όπως έλεγε ο Κάρλιν 40 χρόνια πριν - και αυτό το είπε για την Αμερική: “Διάολε, αυτοί οι συντηρητικοί είναι ωραία τυπάκια, έτσι; Όλοι τους υπερασπίζονται το αγέννητο παιδί. Θα κάνουν τα πάντα για εσένα, αν είσαι αγέννητος. Αλλά μόλις γεννηθείς, είσαι ολομόναχος. Όλοι αυτοί οι καμένοι ασχολούνται με το έμβρυο από τη σύλληψη μέχρι τους 9 μήνες. Μετά δεν θέλουν ούτε να σε ξέρουν. Δεν τους νοιάζει η βρεφική φροντίδα, η περίθαλψη, το σχολικό γεύμα, η κοινωνική πρόνοια, η οικονομική στήριξη ενός παιδιού. Αν είσαι έμβρυο όλα καλά, αν είσαι στην προσχολική ηλικία την πάτησες. Οι συντηρητικοί δεν δίνουν δεκάρα για σένα, από τη στιγμή που θα γεννηθείς μέχρι να φτάσεις στην κατάλληλη ηλικία στράτευσης. Τότε σε θυμούνται πάλι και τότε είναι, που είσαι για άλλη μια φορά αυτό που έψαχναν. Οι συντηρητικοί θέλουν να ζήσουν τα αγέννητα παιδιά, για να τα αναθρέψουν ως στρατιώτες.”
Ο μοναδικός λόγος που ανέραστοι και άθλιοι άντρες θέλουν να έχουν λόγο στη ζωή μιας γυναίκας είναι ακριβώς αυτός: θέλουν να έχουν λόγο.
Όχι μόνο στη γυναίκα, αλλά στα πάντα.
Το πρόβλημα με μια γυναίκα, που αποφασίζει όποτε θέλει εκείνη αν θα κάνει ή όχι παιδιά, είναι, ότι αύριο μεθαύριο μπορεί να αποφασίζει και για περισσότερα θέματα στη ζωή της.
Εκείνη τη στιγμή θα κατέρρεε ο σημερινός κόσμος.
Αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για την ελίτ.
Απειλεί την οικογένεια, τη θρησκεία που δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς οικογένεια, την ιδιωτεία, την πατριαρχία, την εξουσία, τα σύνορα, τα πάντα.
Γι’ αυτό και πάντα πίστευα και θα πιστεύω, πως μάλλον τον κόσμο θα τον αλλάξει η γυναίκα.
Οι άντρες, άλλωστε, το δοκιμάσαμε και αυτό είναι το καλύτερο που μπορέσαμε να κάνουμε.
Δεν ξέρω, αν έχετε προσέξει πως από τους στρατιώτες και τους μπάτσους, μέχρι τους ιερείς και τους συζυγοκτόνους ένα είναι το κοινό χαρακτηριστικό.
Είναι όλοι (ή σχεδόν όλοι) άντρες.
Αυτό δεν σημαίνει, πως δεν έχουν και οι γυναίκες ένα κάποιο μερίδιο της ευθύνης, άλλωστε αυτές τους ανέθρεψαν, αλλά καλό θα ήταν οι άντρες να μην μιλάμε.
Δεν μας παίρνει.
Ειδικά όταν πασχίζω να θυμηθώ, πότε είναι η τελευταία φορά που άκουσα στις ειδήσεις, να σκοτώνει μια γυναίκα τον άντρα της επειδή τη χώρισε και επειδή τον ζήλευε ή να σκότωσε το παιδί της επειδή αυτό βρήκε γκόμενα.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ.1 Διαμαρτυρήθηκαν οι αστυνομικοί στην Ελλάδα για τις επιθέσεις που δέχονται με πέτρες, γλάστρες και μπογιές και γκρίνιαξαν επειδή η δικαιοσύνη -άλλο ανέκδοτο αυτό- της αντιμετωπίζει ως πλημμελήματα. Μου θύμισαν πάλι Κάρλιν, τον οποίο παραφράζω. Αν δεν ήθελες να σε πετροβολούν, Γιώργο από την Καλαμάτα, να μην γινόσουν μπάτσος και να καθόσουν στην Καλαμάτα. Όταν περπατάς καμαρωτός με το όπλο και μπουκάρεις μέσα στα άγρια μεσάνυχτα σε ξένες γειτονιές να δείρεις αναρχικούς και νοικοκυραίους, να είσαι καλύτερα έτοιμος για λίγη δράση. Οι άνθρωποι είναι λίγο εύθικτοι σε αυτά τα θέματα.
Υ.Γ.2 Συνεχίζονται οι συγκρούσεις στη Χιλή, στο Λίβανο και το Ιράκ. Στη Χιλή η αστυνομία ανέμειξε χημικά στο νερό που ρίχνουν οι αύρες, προκαλώντας εγκαύματα σε δεκάδες διαδηλωτές· μάλιστα υπάρχουν σχετικές εικόνες στο διαδίκτυο με νοσηλευόμενους που υπέστησαν εγκαύματα σε μεγάλο μέρος του σώματός τους. Δεν έφταναν φαίνεται, που τους έβγαζαν τα μάτια. Συνεχίζουν να μην ασχολούνται τα δυτικά μέσα με αυτά τα μπανάλ θέματα. Μόνο οι Financial Times έγραψαν σήμερα πως η αναθεώρηση του Συντάγματος στη Χιλή, ίσως απειλήσει τις οικονομικές επιδόσεις του λατινοαμερικάνικου κράτους για δεκαετίες. Βέβαια, τόσα χρόνια που η Χιλή είχε απογειωθεί, οι πολίτες δεν είδαν καμία βελτίωση στις συνθήκες διαβίωσης της. Η πορεία του ΑΕΠ της χώρας τα λέει όλα. Ορίστε για όσους θεωρούν, πως η ανάπτυξη θα λύσει τα προβλήματά τους. Το ΑΕΠ της Χιλής ήταν περίπου 22 δισεκατομμύρια δολάρια το 1979, 45 το 1992, 84 το 1997, 122 το 2005, πάνω από 250 το 2016 και σήμερα κοντεύει τα 300 δισεκατομμύρια δολάρια. Αλλά δεν τα ξέρουν οι Χιλιανοί και τα ξέρουν οι κωλοοικονομικές φυλλάδες.
Υ.Γ.3 Στη σύσκεψη, στο Βερολίνο, για τη Λιβύη η Ελλάδα δεν προσκλήθηκε. Θα συζητήσουν, λοιπόν, το Κονγκό, η Τουρκία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και η Αλγερία, αλλά όχι η Ελλάδα που γειτονεύει με τη Λιβύη. Και κάποιοι θέλουν να το παρουσιάσουν ως συνειδητή απόφαση της ελληνικής πλευράς, πως και καλά πάτησε πόδι στη Τουρκία και όχι πως στην πραγματικότητα κανένας δεν κάθεται να συζητάει με προτεκτοράτα. Γιατί όταν θέλουν να μιλήσουν για την Ελλάδα, προτιμούν να μιλήσουν απευθείας με τα αφεντικά της. Να μην κόβουν και από τις συνεχείς διακοπές του τον Έλληνα πρωθυπουργό. Αν και πραγματικά, στη θέση του το ίδιο θα έκανα. Βέβαια δεν θα ήμουν ποτέ στη θέση του. Πάντως, δεν έχει πια νόημα η πολιτική στην Ελλάδα, από τη στιγμή που ο ελληνικός λαός αναθέτει στις κυβερνήσεις που με τη σειρά τους αναθέτουν στους δανειστές τις όποιες αποφάσεις. Την ίδια ώρα η Σαουδική Αραβία ζήτησε, μέσω ΗΠΑ προφανώς, να αποσταλούν ελληνικοί Patriot στην αραβική χώρα, δημιουργώντας κενά στην ελληνική αντιαεροπορική άμυνα και εμπλέκοντας την Ελλάδα σε ξένα μέτωπα. Η Ελλάδα τελείωσε, απλά δεν της το έχουν πει ακόμα. Κερασάκι στην τούρτα που ο Τραμπ προ ημερών είχε καλεσμένο τον πρωθυπουργό της αποικίας του και την ώρα που γκρίνιαζε για τις χαμηλές στρατιωτικές δαπάνες (κάτω του 2% του ΑΕΠ) των άλλων κρατών-μελών του ΝΑΤΟ, γυρνάει ο Mητσοτάκης που καθόταν δίπλα του και του λέει γελώντας: «Η Ελλάδα ξοδεύει περισσότερο από το 2% κύριε πρόεδρε».
(Φίλε Άρη, έχω δει κι εγώ όλες τις ταινίες που είναι υποψήφιες για Όσκαρ, οπότε θα σε δώσω και θα πω, πως αυτές οι φράσεις είναι από τα “Παράσιτα”, που θα έπρεπε να πάρουν το Όσκαρ, αλλά δεν το βλέπω, γιατί είναι ταινία από τη Νότια Κορέα. Άρη, δίνε πόνο. Την αγάπη μου.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
