1 Φεβ 2017

Αναμφισβήτητα ο Καλύτερος όλων των Εποχών


Του Στάθη Χαριτωνίδη 

Θα ήταν, πιστεύω, πολύ άχαρο, μετά από αυτό πού είδαμε, να μπούμε σε μια ανάλυση του παιχνιδιού. 
Το σωστό είναι, να παραμείνουμε όρθιοι και να χειροκροτούμε, σε μια στιγμή που το Τένις  δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο, που ίσως (ή μάλλον χωρίς...


ίσως) είναι μέχρι σήμερα η πιο ιστορική στιγμή του αθλήματος. Σαφώς και δεν έχει παιχτεί αγώνας μεταξύ δύο παικτών που να φέρνουν στο γήπεδο συνολικά 32 Grand Slams και αυτό από μόνο του τα λέει όλα !!!  
Αλλά δεν έχει παιχτεί και αγώνας με αυτά τα δεδομένα, με δύο  θρύλους να επιστρέφουν μετά από τόσο καιρό σε έναν τελικό (που ούτε οι ίδιοι δεν πίστευαν ότι θα ξανάπαιζαν) για να αναβιώσουν την μονομαχία τους, να αποδείξουν, ότι αξίζουν πραγματικά όλα αυτά που έχουν κερδίσει. Να μας θυμίσουν, ότι όταν παίζουν οι δύο τους, το άθλημα αποκτά ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον και ενίοτε ταξιδεύει σε ένα άλλο επίπεδο. 

Αυτό που με εντυπωσίασε, ήταν, πως κατάφεραν να παίξουν τόσο καλά και οι δύο, αλλά κυρίως ο Federer. Πίστευα, ότι και πάλι θα λύγιζε κάτω από το βάρος του «στοιχειωμένου» 18ου. Αλλά τον προβληματισμό μου τον απάντησαν και οι δύο: “θέλαμε να παίξουμε έναν τελευταίο αγώνα μεταξύ μας, το συζητούσαμε όταν βρεθήκαμε στα εγκαίνια της σχολής του Nadal. Δε φανταζόμασταν ότι θα παίζαμε σε έναν τελικό Grand Slam ξανά οι δύο μας..” Έτσι βρέθηκαν να ζουν ένα όνειρο. Kατά κάποια έννοια εκστασιασμένοι και οι ίδιοι για αυτό που ζούσαν: Οι δύο μας ξανά σε έναν τελικό Grand Slam ουάου!!!  Ο Federer συμπλήρωσε την απάντησή του στο ερώτημα: «θα ήμουν πολύ ευχαριστημένος, εάν έφτανα στην 8άδα, θα το θεωρούσα επιτυχία μετά από 6 μήνες απουσίας», «μόνο και μόνο που είμαι υγιής και ξαναπαίζω, είμαι ευχαριστημένος» είπε σε κάποιες άλλες στιγμές.  Όλο αυτό τελικά τον έκανε, μπαίνοντας στο γήπεδο, έναν χαρούμενο άνθρωπο, που έπαιζε έναν αγώνα που ήθελε. Ήταν τόσο ευχαριστημένος, τόσο υπερήφανος, με την καλή έννοια, που χάρηκε κάθε στιγμή του αγώνα. Αντίθετα, για πρώτη φορά ο Nadal φάνηκε να έχει την εικόνα, αυτού που θέλει να αποδείξει περισσότερα πράγματα και σπάνια τον έχω δει τόσο στεναχωρημένο μετά από μια ήττα. Παρ’ όλα αυτά παρέμεινε για μια ακόμη φορά Κύριος στις δηλώσεις του.  

Εδώ και χρόνια υπήρχε και η άποψη, ότι ίσως ο Federer, ως άλλος Schumacher,  ήταν κατά κάποια έννοια λίγο υπερεκτιμημένος. Και εγώ πίστευα, ότι ένα μεγάλο μέρος των τίτλων του το έχει κερδίσει σε μια περίοδο μειωμένου σχετικά ανταγωνισμού, εναντίον αντιπάλων που σαφώς δεν ήταν του επιπέδου του ή του επιπέδου του Nadal, του Djokovic ή ακόμα και του Murray. Για να το πω με ένα παράδειγμα, δεν είναι το ίδιο να κερδίζεις στο επί κοντώ με 6.10μ. και δεύτερο κάποιον που μπορεί και αυτός να πηδήξει 6.10μ και διαφορετικό να κερδίζεις με 6.10 με δεύτερο κάποιον που πηδάει μετά βίας  5.90μ.  Έτσι, πως θα λέγαμε, ότι είναι  ο καλύτερος όλων των εποχών, όταν τα αποτελέσματά του ήταν χειρότερα του Nadal  ή του Djokovic κατά την περίοδο που ήταν μαζί;  

Όλος αυτός ο συλλογισμός, σκόνταφτε από την άλλη στην διαφορά ηλικίας.  «Ξεκίνησαν να τον κερδίζουν, ενώ ήταν ήδη μεγάλος» έλεγαν οι υποστηρικτές του.  Όχι απλά «δεν είχε τόσο μεγάλο ανταγωνισμό πριν», έλεγαν οι υποστηρικτές του Nadal ή του Djokovic. 

Τελικά, ευτυχώς, ζήσαμε αυτό το τελευταίο παιχνίδι και τα ξεδιαλύναμε όλα μέσα μας. 

Όπως και να έχει, λοιπόν, κανείς ποτέ δεν έχει κερδίσει 18 Grand Slam. 

Κανείς ποτέ δεν έχει κερδίσει Grand Slam μετά από τόσο μεγάλη αποχή από τις κατακτήσεις. 

Κανείς ποτέ δεν έχει παίξει τόσο καλά στα 35 του.

Κανείς ποτέ δεν έχει μείνει ανταγωνιστικός στο ψηλότερο επίπεδο για τόσα χρόνια.

Κανείς τελικά δεν έχει  χτυπήσει τόσο πολλά semi volley από την Base line και να έχει κερδίσει αγώνα σε αυτό το επίπεδο και ο Federer σε αυτόν τον αγώνα τα χτυπούσε από επιλογή και όχι από ανάγκη. 
Αυτό καταδεικνύει έναν ασύλληπτο συνδυασμό  ικανοτήτων, χειρισμού, αντίληψης, ταχύτητας σκέψεως και αντίδρασης. 

Δεν πιστεύω, ότι αυτό που είδαμε, μπορεί να ξανασυμβεί. Σκεφτείτε, ότι μετά από όλο αυτό τελικά κέρδισε για έναν πόντο. 

Σαν αγώνας μπορεί να συγκριθεί μόνο με τον τελικό του 2008 στο Wimbledon. Πιστεύω, ότι δεν θα μπορούσαμε μια μέρα πριν ούτε καν να το φανταστούμε. Δεν το φανταζόντουσαν ούτε οι ίδιοι. Όχι τόσο την διακύμανση ή το σκορ αλλά την απόδοση.

Σε ότι αφορά στον Federer, δεν ήταν τόσο η ποιότητα των χτυπημάτων, που σε έκανε να μένεις άφωνος, όσο η ικανότητα του παίκτη. Σε όλο αυτό ήρθε να προστεθεί και η ποιότητα του ανθρώπου. Ήταν το ίδιο καλός αν όχι καλύτερος και έξω από το γήπεδο. 

Το «Θα διάλεγα μια ισοπαλία αν μπορούσα» σε αυτή την δεδομένη στιγμή, ακριβώς μετά τον αγώνα μέσα στην μέθη της νίκης, χωρίς να έχει ηρεμήσει και να το έχει σκεφτεί με ψυχραιμία, τα λέει όλα από μόνο του. Αυτό το άδειασμα της υπερηφάνειας ήταν, πιστεύω, ο σημαντικότερος λόγος, για να μπορέσει να παίξει όπως έπαιξε και να γίνει αδιαφιλονίκητα πια, ο καλύτερος όλων των εποχών. 

Ο αθλητισμός δυστυχώς εμπεριέχει μια βαρβαρότητα πολλές φορές, έχει  κάτι το άχαρο και κάτι το εντυπωσιακό  ταυτόχρονα. Το 3-1 και ίσως ένα χτύπημα μακριά από το 17 - 15 και την  σκέψη, ότι  «τελικά  μπορεί  και να μην είναι ο καλύτερος όλων των εποχών ….» να ενδυναμώνεται μέσα μας,  ανατρέπεται μέσα σε ένα χτύπημα. Σε ένα break. Σε μια «στιγμή» η ισορροπία μετατρέπεται και το σκορ γίνεται ξαφνικά  3-6 (5-0 στα games !!!)  και  18 – 14. 

Ξαφνικά κάθε συζήτηση σταματάει.  

Σηκωνόμαστε όρθιοι και χειροκροτούμε. Χωρίς συζήτηση. Χωρίς αμφιβολία.

Είναι δικαιωματικά, πλέον, μέχρι σήμερα Ο Καλύτερος όλων των Εποχών και ίσως, τελικά, να μην σταματήσει εδώ.


ΠΗΓΗ: tennisnews.gr