24 Νοε 2016

Οι στρατηγικές Τσίπρα και Μητσοτάκη και οι κάλπες


O Αλέξης Τσίπρας χτίζει κι επενδύει στο δίπολο δεξιάς - αντιδεξιάς, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ψάχνει σύνθετες ισορροπίες μεταξύ κέντρου και (νέο)φιλελευθερισμού, και η εγχώρια πολιτική μάχη των επόμενων μηνών καταδικάζεται, εκ των πραγμάτων, να κριθεί στην αρένα ενός ακόμη γύρου μνημονιακών διαπραγματεύσεων με τους δανειστές.


 Είναι μια μάχη, που για το Μαξίμου δεν περιλαμβάνει στρατηγική επιλογή εκλογών, βασίζεται στο σενάριο του ήπιου και σταδιακού «success story» (με ανάταξη προσδοκιών στην κοινωνία και επιστροφή της εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση) και θα έχει ως καταλύτη τους ψηφοφόρους, πρωτίστως, και τα κόμματα δευτερευόντως, της κεντροαριστεράς.

Στην ίδια μάχη, και παρά το σχετικό χαμήλωμα των τόνων («πολιτική αλλαγή» αντί για «εκλογές εδώ και τώρα» ζήτησε χθες ο Κυριάκος Μητσοτάκης) ο σχεδιασμός της Νέας Δημοκρατίας δεν περιλαμβάνει συναινέσεις, έχει ως μοναδική δίοδο διατήρησης της υψηλής συσπείρωσης την προοπτική της εξουσίας και τις πρόωρες κάλπες, και προϋποθέτει την, δύσκολη, πολιτική συνεύρεση του κέντρου και του ευρωπαϊκού νεοθατσερισμού.

Αμφότερες οι εν λόγω στρατηγικές αποτυπώθηκαν καθαρά στις χθεσινές ομιλίες Τσίπρα και Μητσοτάκη στις Κοινοβουλευτικές τους Ομάδες και αμφότερες έχουν ένα κοινό στοιχείο και ρίσκο: Συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης.

Το «4ο Μνημόνιο» και ο… φίλος Βενιζέλος

Ο Αλέξης Τσίπρας έβαλε ψηλά τον πήχη, δηλώνοντας ότι «η διαπραγμάτευση θα κλείσει χωρίς υποχωρήσεις σε θέματα αρχών και η διαπραγμάτευση θα πετύχει», χρέωσε στον πρόεδρο της ΝΔ ταύτιση με το ΔΝΤ και «σχέδιο αδιεξόδου με 4ο Μνημόνιο» και έδειξε μέτωπο Κυριάκου Μητσοτάκη και Ευάγγελου Βενιζέλου με στόχο την «καταστροφή» και τη «λεηλασία της χώρας».

Ή άλλως, υπέδειξε με ένταση τις διαχωριστικές γραμμές δεξιάς-αντιδεξιάς, επανέφερε την πίεση και τα διλήμματα προς το ΠΑΣΟΚ με την αναφορά στον (ούτως ή άλλως αυτοβούλως προσελθόντα στις συμμαχικές γαλάζιες δυνάμεις) «φίλο σας κύριο Βενιζέλο», και επιβεβαίωσε με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο, ότι η κυβέρνηση παίζει όλα της τα πολιτικά χαρτιά στο κλείσιμο της συμφωνίας με τους δανειστές για αξιολόγηση και χρέος.

Πρόκειται για την κορύφωση της πορείας που άνοιξε ο ανασχηματισμός (πρόκειται όμως και για μια πορεία που τελεί υπό την αίρεση του Σόιμπλε και το ΔΝΤ). Οποιαδήποτε ανατροπή ή βαριά εμπλοκή στο θετικό σενάριο για το χρέος ανατρέπει αυτομάτως και το κεντρικό κυβερνητικό αφήγημα. Και θα φέρει, αναγκαστικά, το Μαξίμου και τον Αλέξη Τσίπρα ενώπιον περιορισμένων αποφάσεων και επιλογών.

Ο Μητσοτάκης του ΔΝΤ και του ΣΕΒ

Στην άλλη όχθη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιχείρησε τη μερική και απρόθυμη αποδοχή της αναγκαιότητας ρύθμισης του χρέους (είναι «αναγκαία αλλά όχι και ικανή συνθήκη για την έξοδο από την κρίση», είπε), υιοθέτησε ηχηρά τις θέσεις του ΣΕΒ και του ΔΝΤ στα εργασιακά και στο θέμα των επιχειρησιακών συμβάσεων, και εμφάνισε εαυτόν ως λυτρωτή της κοινωνίας από τον «λαϊκισμό» και τις «ιδεοληψίες» του ΣΥΡΙΖΑ.

Στην πράξη, ο Κυριάκος Μητσοτάκης μετονόμασε απλώς το αίτημα για εκλογές σε αίτημα «αλλαγής», έθεσε ως εθνική προτεραιότητα τις «μεταρρυθμίσεις» (χωρίς να διευκρινίζει το φιλελεύθερο εύρος τους) έναντι της ελάφρυνσης του χρέους, και ζήτησε «κοινωνική και πολιτική πανστρατιά» και υπέρβαση των «διαχωριστικών γραμμών», με προφανή ορίζοντα τις κάλπες.

Και το δικό του αφήγημα, ωστόσο, είναι αφήγημα υπό προθεσμία. Εάν όντως η αξιολόγηση κλείσει και επέλθει συμφωνία με ουσιαστικές προοπτικές ελάφρυνσης του χρέους, το αίτημα για εκλογές καταπίπτει ακαριαία. Και η αξιωματική αντιπολίτευση θα πρέπει να βρει τάχιστα νέα στρατηγική, που θα τις διασφαλίζει εσωτερική συνοχή και, ταυτόχρονα, θα διατηρεί ζωντανή την προοπτική της εξουσίας.

Η δικαίωση ή μη και των δύο αφηγημάτων, και ρίσκων, δεν θα αργήσει. Είτε στις 5 Δεκέμβρη, είτε στις αρχές του επόμενου χρόνου, οι δανειστές θα δώσουν τις δικές τους απαντήσεις.

Και το εγχώριο πολιτικό παιχνίδι θα επαναπροσδιοριστεί…


ΠΗΓΗ: tvxs.gr