Τον έχω ακούσει στο Βράχων, στο Πέτρας, στην Τεχνόπολη, στο Βεάκειο, στη Μαλακάσα, στην Ικαρία και ΟΧΙ με βερμούδα στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο και στο Βερολίνο!
Δεν ξέρω αν το «λατρεία» ακούγεται κάπως… χοντρό, για την… συνήθεια του να πηγαίνω σε συναυλίες Θανάση Παπακωνσταντίνου.
Βέβαια πώς αλλιώς μπορείς να αποκαλέσεις κάτι που το έχεις κάνει κοντά στις 15 φορές και θα το έκανες αβίαστα άλλες τόσες;; Το «λατρεία» λοιπόν είναι μάλλον δικαιολογημένο.
Το (πρώτο) θέμα με τον Θανάση - ναι, Θανάση θα τον αποκαλώ γιατί: α) τον έχω γνωρίσει κι ας μην το θυμάται, επειδή ήμασταν και οι δύο σουρωμένοι, παίζει αυτός λίγο περισσότερο και β) όπως και να το κάνουμε κάποιον που έχεις ακούσει τόσες φορές, τον νιώθεις και λίγο «άνθρωπό σου» - είναι πως ΑΝ κάνεις την αρχή και πας μία φορά, το μόνο σίγουρο είναι πως θα ξαναπάς. Και θα ξαναπάς, επειδή πέρασες πολύ καλά*.
Αρχικά, δεν θα πας πρώτη φορά μόνος σου. Κάποιος θα σε πάει πιθανότατα. Κάποιος που τον έχει ακούσει ήδη live, θα πέρασε καλά, θα υποψιάζεται πως θα σου αρέσει και θα σε πάρει μαζί του ακόμα κι αν δεν είσαι τόσο «ψημένος». Ο ήχος και οι μουσικές του λογικά θα βρίσκονται «κοντά» σου. Τους στίχους του δεν τους βάζω καν στην εξίσωση, γιατί αν δεν είναι στα ακούσματά σου, τότε μην σώσεις και πας!
Εφόσον πας λοιπόν με φίλους, το «κακό» έχει ήδη γίνει. Κι εσύ να μην περάσεις τέλεια την πρώτη φορά, θα καταλάβεις πως θα περάσεις την 2η και την 3η και ούτω καθεξής, μόλις δεις τη «μέθεξη» (Thanasis words) του φίλου σου ή της παρέας σου, που σε «έσυρε» σε αυτήν.
Αυτοί θα σιγοτραγουδήσουν το «San Michele».
Θα «ρουφήξουν» την εισαγωγή μέχρι να φωνάξουν «Αγρύπνια, αψηλάφητο ζώο…».
Θα ξελαρυγγιαστούν στο «Κάτω από το μαξιλάρι».
Θα χορέψουν στα «Έρημα κορμιά».
Θα ξελαρυγγιαστούν ΚΑΙ θα χορέψουν την «Ανδρομέδα».
Θα τα δώσουν όλα στο «Μιλώ για σένα».
Θα θυμηθούν ότι «Πολλές προσπάθησαν με αυτά τα γαμημένα…».
Θα ακουστεί ο Πεχλιβάνης.
Το (δεύτερο) θέμα με τον Θανάση είναι, πως μπορείς να πας και να μην κάνεις τίποτα από τα παραπάνω, αλλά να περάσεις και πάλι τέλεια. Μπορείς να πας, να κάτσεις και απλά να ακούσεις. Τη μουσική, τους στίχους, το συναίσθημα.
Έχω φίλο, που μετά από 30 (τουλάχιστον) φορές (double score μου ρίχνει) δεν τον αντέχει άλλο. Μέχρι να έχουμε μία μπύρα στο χέρι (κι άλλες 2-3 πιο πριν) και να μου βάλει ο ίδιος το «Κάτω από το μαξιλάρι».
«Κάτω απ’ το μαξιλάρι
είναι ένα βαθύ πηγάδι
που μέσα κατοικούν
οι ψυχές που σ’ αγαπούν».
Υ.Γ.: Δεν είναι μόνος ο Θανάσης. Είναι και η Ματούλα Ζαμάνη, ο Δημήτρης Μυστακίδης, ο Ανδρέας Πολυζωγόπουλος, ο Σωτήρης Ντούβας, ο Κώστας Παντελής, ο Κώστας Χριστοδούλου, ο Αντώνης Μαράτος, ο Γιάννης Αντωνιάδης, ο Αλέξανδρος Κτιστάκης.
