Πού βρισκόμαστε; Έχουμε χάσει τον λογαριασμό των επαρχιακών πόλεων στις οποίες υπάρχει μια Nuit Debout.
Και το ευρωπαϊκό λιβάδι παίρνει επίσης φωτιά, από τη Βαρκελώνη ως τη Μαδρίτη, τη Σαραγόσα, την Μούρθια, τις Βρυξέλλες, τη Λιέγη και το Βερολίνο. Η κατάληψη της Place de la République πραγματοποίησε στις...
9 Απριλίου κατάληψη στον σταθμό του παρισινού μετρό Στάλινγκραντ. Οι δράσεις ξεπετάγονται ξαφνικά, αυθόρμητα όλη την ώρα. Υπάρχει ένα ραδιόφωνο, το Radio Debout, η Debout TV, και τα Cartoons Debout. Τα πάντα τώρα είναι Debout – ξαγρυπνούν.
Αν μιλούσαμε δέκα ημέρες πριν, θα έπρεπε να μιλήσουμε υποθετικά, και θα λέγαμε «Θα μπορούσαμε ίσως να κάνουμε κάτι εδώ». Νομίζω, ότι τώρα μπορούμε, να εγκαταλείψουμε τις υποθέσεις. Κάνουμε κάτι. Τελικά, κάτι συμβαίνει.
Κάτι – αλλά τι; Αν κανείς δεν καθοδηγεί ένα κίνημα, πώς μπορεί να πάρει κάποια κατεύθυνση; Πώς μπορεί ένα κίνημα χωρίς ηγετική ομάδα, να αποφασίσει να ακολουθήσει τον ένα ή τον άλλο δρόμο; Σε κάθε περίπτωση, είναι βέβαιο ότι θα πρέπει να βρει μια κατεύθυνση. Ένα κίνημα που δεν θέτει το ίδιο πολιτικούς στόχους, θα ξεφουσκώσει γρήγορα. Είτε επειδή θα εξαντληθεί στη χαρά της συνύπαρξης, είτε επειδή θα θαφτεί και πάλι κάτω από το εκλογικό παιχνίδι.
Πώς μπορούμε να αποφύγουμε μια τέτοια μοίρα; Ενώ όλα αρχίζουν με τις καταλήψεις πλατειών, τίποτα δεν τελειώνει εκεί. Θυμόμαστε, τι ήταν αυτό που μας έβγαλε στους δρόμους: το νομοσχέδιο για τα εργασιακά της Ελ Κομρί. Όταν στρέφουμε το βλέμμα μας πολύ πέρα από το νομοσχέδιο, αυτό δεν σημαίνει ότι το έχουμε ξεχάσει. Ένα κίνημα χρειάζεται ενδιάμεσους στόχους και ενδιάμεσες νίκες. Το αποτελείωμα του νομοσχεδίου είναι σίγουρα ένας από αυτούς τους στόχους –είναι εντελώς απαραίτητό και δεν θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε γι’ αυτό. Αλλά ακριβώς όπως οι zadistes[i] δεν επικεντρώνονται μόνο σε ένα αεροδρόμιο, αλλά σε όλο το σύστημα που επωφελείται από την κατασκευή του, το νομοσχέδιο Κομρί είναι το βλαστάρι ενός ολόκληρου κόσμου με τον οποίο πρέπει να αντιπαρατεθούμε.
Στον κόσμο της Ελ Κομρί οι μισθωτοί ζουν με τον φόβο και παραμένουν σε κατάσταση φόβου. Υπάρχουν πολύ λόγοι για αυτό. Ζουν κάτω από την κυρίαρχη βούληση του αφεντικού, ο οποίος έχει κάθε εξουσία πάνω τους, καθώς ελέγχει τις βασικές συνθήκες της ίδιας της υλικής τους επιβίωσης.
Πρέπει λοιπόν να ξεκινήσουμε από αυτή την κοινή εμπειρία. Πρώτον, να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους: η μισθωτή εργασία είναι μια κοινωνική σχέση εκβιασμού, που δεν προσφέρει άλλες επιλογές εκτός από την υποταγή ή την διακινδύνευση. Το να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους (ενάντια σε όλα τα ιδεολογικά περικαλύμματα του νεοφιλελευθερισμού) είναι ίσως το πρώτο βήμα, στο να βρούμε τη δύναμη να απελευθερωθούμε από αυτά.
Ο καθένας τότε θα δει, ότι αν το ζήτημα «βάζουμε ένα τέλος στον φόβο», απαιτεί να βάλουμε ένα τέλος σ’ αυτόν τον εκβιασμό και την κυρίαρχη βούληση των αφεντικών, τότε θα πρέπει να βάλουμε και ένα τέλος στο κοινωνικό σύστημα, που τους παρέχει τα όπλα τους. Δηλαδή, πρέπει να θέσουμε ένα τέλος στην αυτοκρατορία των ιδιοκτητών (και αυτό πρέπει να το έχουμε ως θεμέλιο).
Τούτου λεχθέντος, κάθε στιγμή, επίσης, θα πρέπει να αξιώνουμε τις κατάλληλες συνθήκες γι’ αυτό που θέλουμε. Εάν το κίνημά μας έχει πραγματικές φιλοδοξίες για κάτι τέτοιο, τότε θα πρέπει να εξοπλιστεί με τα κατάλληλα μέσα για την επίτευξή τους. Από την πλευρά μου, μπορώ να δω μόνο ένα τέτοιο μέσο: τη γενική απεργία. Μην με παρεξηγήσετε. Δεν είμαι εδώ, για να απευθύνω έκκληση για γενική απεργία. Δεν έχω ούτε τη δύναμη, ούτε τη νομιμοποίηση να το κάνω. Γι’ αυτό δεν κάνω κάποια έκκληση, αλλά διατυπώνω μια προϋπόθεση: την προϋπόθεση ανατροπής όχι μόνο του νομοσχέδιου της Ελ Κομρί αλλά και ολόκληρου του συστήματος, του κόσμου της Ελ Κομρί.
Γνωρίζουμε καλά, ότι οι γενικές απεργίες δεν κηρύσσονται με το πάτημα ενός κουμπιού. Αλλά ίσως μπορούμε να δώσουμε συμβουλές σε αυτό το σημείο. Και, για τον λόγο αυτό, ας υπενθυμίσουμε τις τεράστιες αρετές της γενικής απεργίας. Η γενική απεργία σημαίνει, ότι το σύνολο της χώρας νεκρώνει (όπως το θέτουν, η χώρα «κλείνει»). Αλλά, στην πραγματικότητα, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: τη στιγμή που λένε, ότι τα πάντα«κλείσανε», την ίδια στιγμή ανοίγουν τα πάντα: πολιτική (πραγματική πολιτική), ομιλίες, δράσεις, ακόμη και οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Και τότε (το πιο σημαντικό απ’ όλα) η δυνατότητα, το μέλλον το ίδιο, ανοίγει. Πρέπει να τα κλείσουμε όλα, ώστε να μπορέσουμε να ανοίξουμε τα πάντα.
Εδώ και πάρα πολύ καιρό, ρωγμές είχαν εμφανιστεί παντού. Δεν μπορείτε να κρατήσετε μια κοινωνία για πάντα με τους μπάτσους, το BFM (δημοφιλές δεξιό ειδησεογραφικό κανάλι) και τα συνταγογραφούμενα φάρμακα.
Αναπόφευκτα έρχεται η στιγμή, που οι άνθρωποι σηκώνουν τα κεφάλια τους και ανακαλύπτουν για τον εαυτό τους την πανάρχαια ιδέα της ανυπακοής και της απελευθέρωσης. Αυτή η στιγμή είναι δική μας. Αυτή η στιγμή είναι τώρα!
[i] Ακτιβιστικές οικολογικές ομάδες (ZAD = «Ζώνη προς υπεράσπιση»), Πρόσφατα κατέλαβαν την περιοχή όπου είναι προγραμματισμένη η κατασκευή του αεροδρομίου της Notre-Dame des Landes, αντιδρώντας στην κατασκευή του.
Ο Frédéric Lordon είναι οικονομολόγος. Το κείμενο είναι η ομιλία του στην κατάληψη της Place de la Republique, στις 9.4.2016. Δημοσιεύθηκε στα αγγλικά στο versobooks.com, στις 12.4.2016.
ΠΗΓΗ: Ενθέματα
