Περισσότεροι από 500.000 ‘Ελληνες πολίτες έχουμε εγκαταλείψει την Ελλάδα τα τελευταία 5 χρόνια (κάποιοι μιλάνε για περισσότερους από 600.000).
Για την ακρίβεια, κάθε χρόνο (τα τελευταία έξι χρόνια) μεταναστεύουν κάτι παραπάνω από 100.000 ‘Ελληνες, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ.
Δηλαδή, με αυτό το ρυθμό σε λίγο θα έχουμε μνημόνια, αλλά δεν θα έχουμε ανθρώπους, για να τους τα εφαρμόσουμε.
Την ίδια ώρα (ή καλύτερα να πούμε τον τελευταίο χρόνο) πέρασαν πάνω από 700.000 πρόσφυγες μέσα από την Ελλάδα, για να πάνε στην Ευρώπη (η Ελλάδα εντέλει δεν φαίνεται να θεωρείται ευρωπαϊκή από κανέναν).
Και …όπου φύγει, φύγει από την Ελλάδα.
Και γιατί όχι;
Γιατί να μείνει κάποιος, στο πρώτο αστικό (δυτικό) κράτος της ιστορίας που έχει καταρρεύσει ολοκληρωτικά;
Γιατί να μείνει κάποιος σε ένα κράτος που έχει παραδοθεί ταπεινωτικά στις ορέξεις των δανειστών;
Για μια περιβόητη επανάσταση που (μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας) δεν φαίνεται να έχει κανείς τη διάθεση να κάνει;
Για μια αόριστη υπόσχεση ότι θα τα κάνουμε όλα πουτάνα και τα χρόνια να περνάνε το ένα πίσω απ’ τ’ άλλο;
Αυτό που βλέπει κανείς πια στην Ελλάδα, είναι η απόλυτη ηττοπάθεια, μιας κοινωνίας που έχει συνθηκολογήσει απολύτως.
Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει, ότι όποιος μένει πίσω, αξίζει τον χλευασμό ή την λύπηση, εκείνων που αποχώρησαν ή αποχωρούν.
Αν δεν μπορούμε έξι χρόνια μετά τη χρεοκοπία να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον ούτε και σε αυτό (στο θέμα της μετανάστευσης/παραμονής), τότε είμαστε άξιοι της τύχης μας.
Υπάρχουν άνθρωποι στην Ελλάδα που αγωνίζονται, άνθρωποι που αντιστέκονται καθημερινά.
Από την άλλη, όσο καλά και αν καθαρίζεις την αυλή σου, αν ο γείτονας σου έχει μετατρέψει τη δικιά του σε σκουπιδότοπο, τότε θα τρως και εσύ την μπόχα.
Ο καθένας μόνος του είναι καταδικασμένος να αποτύχει, αυτό, νομίζω, είναι που αρνούμαστε να καταλάβουμε τόσο καιρό, ότι δεν έχει απολύτως καμία σημασία τι έκανες εσύ προσωπικά, αλλά αντιθέτως τι κάναμε όλοι εμείς μαζί.
Και έτσι φτάσαμε οι χιλιάδες οι μεμονωμένες επιτυχίες να κάνουν χίλιες τρύπες στο νερό και να μας χαρακτηρίζει όλους η κοινή αποτυχία να αλλάξουμε τον ρου της ιστορίας (εντάξει λίγο βαρύ, ας πούμε την τύχη της χώρας).
Είτε το εννοούσε είτε δεν το εννοούσε έτσι ο Αλεξιάδης, η αλήθεια δεν είναι άλλη: τα άσχημα πέρασαν και έρχονται τα χειρότερα.
Είναι γεγονός, πως το διάστημα μέχρι το καλοκαίρι θα παρθούν νέα σκληρά μέτρα.
Είναι γεγονός, πως αργά ή γρήγορα θα επισημοποιηθεί η χρεοκοπία του 2009, καθώς οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το δημόσιο ξεπέρασαν τα 87 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ όσοι μπορούσαν να πληρώσουν φόρους (ως επί το πλείστον) αναχώρησαν για τα ξένα.
Είναι γεγονός, πως το προσφυγικό δεν έρχεται να επισκιάσει όλα τα ζητήματα, απλά έρχεται να προστεθεί μέσα σ’ όλα.
Είναι γεγονός, πως γελάει και το παρδαλό κατσίκι, όταν το προτεκτοράτο ωρύεται για το θέμα της ονομασίας ενός άλλου κράτους, αλλά δεν τρέχει τίποτα για όλα τ’ άλλα.
Είναι γεγονός, πως αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει διάθεση για ρήξη ή για προβληματισμό.
‘Ησυχοι και σιωπηλοί οι ‘Ελληνες περιμένουν καρτερικά το άκουσμα της καταδίκης.
Αν και νομίζω, ότι όλοι φανταζόμαστε ποια είναι αυτή.
Από εκεί και πέρα, για να διασκεδάσουμε τις εντυπώσεις, σκέφτομαι ξανά και ξανά τα τελευταία χρόνια.
Πιο πολύ απ’ όλα με εκνευρίζει το δόγμα των «επιΜένουμε Ευρώπη», όλοι αυτοί οι φιλελεύθεροι σαλιάρηδες που μας τα κάνανε καρπούζια με τις τρομοκρατίες τους· άλλο που οι πολίτες τσίμπησαν.
Θυμάμαι τη δήλωση του Δημήτρη Καμμένου, μετά το δημοψήφισμα, πως, αν βγαίναμε την επομένη από το ευρώ, η Ελλάδα θα κατακλύζοταν από πρόσφυγες που θα εγκλωβίζονταν λόγω της παράλληλης εξόδου μας από τη Σένγκεν και του κλεισίματος των συνόρων (εδώ χειροκροτάτε).
Θυμάμαι όλους αυτούς τους νενέκους, να μιλάνε για την οικονομική καταστροφή της χώρας, σε περίπτωση που δεν υπογράφαμε τα μνημόνια (εδώ χειροκροτάτε).
Θυμάμαι όλους τους νεοδημοκράτες, να μιλάνε για τις φρεγάτες στο Αιγαίο την επομένη της ρήξης (εδώ χειροκροτάτε).
Θυμάμαι τους πασόκους (τους original), να μιλάνε για εκτόξευση της ανεργίας και την απογείωση του χρέους έξω από τα μνημόνια, όπως επίσης και την μακροχρόνια ύφεση της οικονομίας μας αν επιστρέφαμε σε εθνικό νόμισμα (εδώ χειροκροτάτε).
Θυμάμαι το 2012 τους παπαγάλους των ΜΜΕ, να τρομοκρατούν τους ‘Ελληνες, πως θα τρώνε από τα σκουπίδια (1 στα 2 νοικοκυριά ζει κάτω από το όριο της φτώχειας πλέον).
Θυμάμαι τους φιλελέρες να μιλάνε για μια χώρα τύπου Βόρειας Κορέας, όπου δεν θα θέλει κανείς να επενδύσει και παράλληλα οι υπάρχουσες επιχειρήσεις θα κλείσουν ή θα μεταναστεύσουν (στο μεταξύ οι μισές επιχειρήσεις έκλεισαν λόγω κρίσης, χιλιάδες ΑΦΜ πήγαν στη Βουλγαρία και αλλού) και οι επενδυτές, τι να πω, κάνουν ουρά (εδώ χειροκροτάτε).
Θυμάμαι όλους αυτούς, που τα τελευταία χρόνια μιλούσαν για τον εκμηδενισμό του ελληνικού τουρισμού εκτός της ΕΕ και θέλω να τους τρίψω στη μούρη το φετινό καλοκαίρι, που πραγματικά θα τους μείνει αξέχαστο (ακόμα δεν βαρεθήκατε να χειροκροτάτε;).
Νομίζω, τα μόνα που απομένουν είναι το ολοκληρωτικό ξεπούλημα της χώρας και οι πολύωρες διακοπές ρεύματος, ώστε να συμπληρωθεί το παζλ και να πάθουμε μέσα στα μνημόνια και την ΕΕ, όσα υποτίθεται ότι θα παθαίναμε εκτός.
Θα ήθελα να πω σε αυτό το σημείο, πως πρέπει να μας δώσουν από τώρα το Νόμπελ Λογοτεχνίας (και όχι το Ειρήνης) για αυτά τα παραμυθένια έξι χρόνια και την γενικότερη στάση που επιδείξαμε.
Κάποτε θα τα αφηγούνται όλα αυτά που περάσαμε οι μεταγενέστεροι και θα γελάνε.
H Ιστορία έψαχνε ένα λαό που να μην υποτάσσεται και για μια στιγμή το καλοκαίρι νόμισε ότι τον βρήκε: δεν πειράζει, όλοι κάνουν μαλακίες καμιά φορά.
Η Ιστορία, βέβαια, δεν είναι Ελλάδα να κάνει τις ίδιες μαλακίες ξανά και ξανά, οπότε προχωράει, έστω και πολύ αργά.
Επ’ ευκαιρίας, διαβάζω τα πεπραγμένα από μακριά πια, αλλά δεν θέλει και πολύ μυαλό να καταλάβεις τι έρχεται.
Διάβασα πχ ότι το ΔΝΤ απαίτησε από την κυβέρνηση να περικόψει όλες τις συντάξεις, γιατί το πλαφόν στις υψηλές και τις πολλαπλές δεν θα αποφέρει άμεσα έσοδα.
Μπορεί από την άλλη, να «σώσει» τις συντάξεις με αντάλλαγμα το επίσημο ξεπάγωμα των μαζικών πλειστηριασμών.
Ψάχνουν, λένε, μέτρα 1.7 δισεκατομμυρίων ευρώ (σχεδόν το 1% του ΑΕΠ).
Απορώ, που ιδρώνουν για το πώς θα μας τα φέρουν, λες και θα καεί το πελεκούδι άμα πουν «συντάξεις τέλος».
Τους δε αγρότες τους επιφυλλάσσουν εκπλήξεις, αλλά ούτε αυτοί έχουν περισσότερη διάθεση, οπότε στα παπάκια μου και μένα, απλά, με αφορμή την αυριανή επέτειο του Κιλελέρ, είπα να πω δυο κουβέντες στον Μπούτα και στον κάθε Μπούτα, πως με το ένα χέρι δίνουν τσίπουρα και με τ’ άλλο σου τα παίρνουν, οπότε κου κου και έρχεται η εξιλέωση.
Δεν ξέρω, αν υπάρχει πραγματικά έστω ένας άνθρωπος, που να πιστεύει ότι οι διαπραγματεύσεις γίνονται ανάμεσα στην τρόικα και την κυβέρνηση του προτεκτοράτου - και όχι ανάμεσα στην ολιγαρχία/στους δανειστές και εμάς.
Αλλά δεν πειράζει, όλα καλά θα πάνε.
Με εκτίμηση
Άρης
ΥΓ: Τελικά η πιο αξιοσημείωτη διαφορά ανάμεσα στους πρόσφυγες και τους περισσότερους ‘Ελληνες πολίτες, είναι πως τουλάχιστον οι πρόσφυγες θέλουν να ζήσουν. Με αξιοπρέπεια.
(Αγαπητέ Άρη, από το 2008 ως το 2013, έφυγαν από την Ελλάδα 482 χιλιάδες Έλληνες. Λογικά, ο αριθμός τώρα θα είναι πολύ πάνω από 600 χιλιάδες. Κάθε μέρα παίρνω μέιλ του τύπου «πιτσιρίκο, σε ποια χώρα να πάω;». Δεν ξέρω τι να απαντήσω σε ανθρώπους που δεν γνωρίζω - ούτε μπορώ να πάρω τέτοια ευθύνη - αλλά, όπως πάνε τα πράγματα, η απάντηση μάλλον είναι «μακριά από την Ελλάδα κι όπου θέλει ας είναι». Άρη, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που προσπαθούν στην Ελλάδα - όπως προσπαθούσαν και αυτοί που έφυγαν μέχρι να φύγουν - αλλά σημασία έχει το αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε όλοι. Και οι εντός και οι εκτός Ελλάδας. Άρη, κατά την ταπεινή μου γνώμη, το πιο κακό σημάδι για την Ελλάδα είναι πως τα τελευταία έξι χρόνια - τα χρόνια μετά την χρεοκοπία - δεν κατέφερε να δημιουργήσει τίποτα νέο. Τίποτα. Οι ίδιοι άνθρωποι στα ίδια πόστα. Από πολιτική και δημοσιογραφία μέχρι λογοτεχνία και μουσική, βάλτος. Και αλληλοαποθέωση μαζί με αυτοαποθέωση. Όλοι είναι - και αισθάνονται - πάρα πολύ σημαντικοί και μοναδικοί. Επίσης, υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που ζουν σαν σκλάβοι και λένε για τους Σύρους πρόσφυγες «Γιατί δεν κάθονται να πολεμήσουν;». Αυτό είναι το πιο αστείο απ’ όλα. Άρη, και οι Έλληνες που φεύγουν από την Ελλάδα θέλουν - όπως και οι πρόσφυγες - να ζήσουν με αξιοπρέπεια. Πρόσφυγες αξιοπρέπειας. Να είσαι καλά.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
