Στις Βρυξέλλες έγιναν σήμερα οι πιο αναμενόμενες βομβιστικές επιθέσεις των τελευταίων χρόνων. Ας είμαστε ειλικρινείς, οι επιθέσεις στο αεροδρόμιο και στους σταθμούς του μετρό στις Βρυξέλλες είναι μεν απάνθρωπες, αλλά δεν προκάλεσαν έκπληξη σε κανένα. Ξέραμε πως θα γίνουν.
Όταν το περιμένεις το τρομοκρατικό χτύπημα, νιώθεις και μια «ανακούφιση», όταν επιτέλους γίνεται.
Λες «τώρα έγινε, οπότε πέρασε η αγωνία, πότε και πού θα σκάσει η βόμβα».
Ας συνεχίσουμε τώρα τις ζωές μας, γιατί έχουμε και φόρους να πληρώσουμε.
Δηλαδή, είναι τραγικά όλα αυτά, αλλά έχουμε και δουλειές, γιατί πρέπει να πληρώσουμε το νοίκι, τον ΕΝΦΙΑ και το ΦΠΑ.
Κάποιοι άρρωστοι, μπορεί να ζηλεύουν και αυτούς που σκοτώνονται στις τρομοκρατικές επιθέσεις, γιατί γλίτωσαν από όλα αυτά.
Ζούμε στην παράνοια και στην αρρώστια. Αλλά προσαρμοστήκαμε μια χαρά.
Είναι ένας μοντέρνος κόσμος, αυτός που ζούμε.
Μέσω των social media ζούμε τα πάντα. Από την προσφυγιά και το τρομοκρατικό χτύπημα ως τον θάνατο των μεγάλων σταρ.
Για την ακρίβεια, δεν ζούμε τίποτα· απλά, γράφουμε ένα κάρο μαλακίες, ενώ πολλοί τσακώνονται και βρίζονται κιόλας, γιατί (μέσω των social media) η βλακεία έχει παγκοσμιοποιηθεί.
Είμαστε όλοι Γάλλοι, είμαστε όλοι πρόσφυγες, είμαστε όλοι Βέλγοι, είμαστε όλοι Βρυξελλιώτες, αλλά για μισό λεπτό γιατί έχω προσωπικό μήνυμα στο Facebook.
Μια τύπισσα μου έστειλε γυμνή φωτογραφία της. Έχει στήθος τούμπανο και δεν ξυρίζει το πράμα της. Νόμιζα, πως το ξυρίζουν όλες. Κάτσε μωρή ανάφτρα, τώρα είμαι Βέλγος.
Ναι, είμαστε όλοι Βέλγοι, είμαστε όλοι Βρυξελλιώτες, είμαστε τι είμαστε, τίποτα δεν είμαστε βρε.
Η Ευρώπη πανηγύριζε την πτώση του τείχους του Βερολίνου, αλλά τώρα κλείνει σύνορα, κλείνει δρόμους, κλείνει αεροδρόμια, κλείνει μετρό, κλείνει τα πάντα, κλείνονται και οι άνθρωποι στα σπίτια τους, και είναι πολύ ωραία αυτή η κλειστή Ευρώπη.
Βάλτε κι ένα σταυρό από πάνω, και να ζήσουμε να την θυμόμαστε.
Το ένα τείχος μας χαλούσε, τα πολλά τείχη είναι ευλογία. Ένα τείχος για τον καθένα.
«Γιατί οι πρόσφυγες δεν κάθονται να πολεμήσουν;» λένε όλοι αυτοί, που έχουν κλειδαμπαρωθεί στα σπίτια τους.
Ούτε που τους περνάει από το μυαλό, πως οι πρόσφυγες φεύγουν, για να γλιτώσουν από αυτό που έζησαν σήμερα οι Βρυξελλιώτες, χτες οι Παριζιάνοι, προχτές οι Λονδρέζοι, αύριο κάποιοι άλλοι.
Εκατομμύρια οι άμαχοι νεκροί σε Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρία και άλλες «κακές χώρες» (πολλοί από βόμβες και πυρά δυτικών και ευρωπαϊκών χωρών) αλλά δεν πειράζει, γιατί αυτοί δεν είναι πολιτισμένοι σαν κι εμάς, οπότε ας ψοφήσουν, γιατί μακριά απ’ τον κώλο μας κι όπου θέλει ας είναι.
Σκέψου και τον πρόσφυγα από τη Συρία, που έφυγε από το Χαλέπι για να μη φάει τη βόμβα και θα την φάει σε κάνα Βερολίνο.
Πάντα θυμάμαι, εκείνο τον έρμο τον άνθρωπο που τον έβγαλαν ζωντανό μετά από τον σεισμό από τα ερείπια της Ρικομέξ και πνίγηκε στο ναυάγιο του Σάμινα.
Όποιου του μέλλει να πνιγεί, ποτέ του δεν πεθαίνει.
Θέλει και τύχη αυτή η πoυτάνα η ζωή, είτε ζεις στη Δαμασκό, είτε ζεις στις Βρυξέλλες.
Σήμερα είμαστε όλοι Βρυξελλιώτες.
Βασικά, είμαστε όλοι υποκριτές. Κάθε μέρα.
Και αυτό μας ενώνει βαθιά.
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
