Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ*
ΣΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
ΚΛΟΙΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΑΔΙΕΞΟΔΩΝ, ΕΝΩ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΤΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΘΕΡΜΟΜΕΤΡΟ
Χθες μας «έσωσε» ο Φρανσουά Ολάντ. Σήμερα και αύριο μας «σώζει» ο Πιερ Μοσκοβισί. Την Πέμπτη θα...
συνεχίσει το έργο της «διάσωσης» ο Μάρτιν Σουλτς.
Κάτι τέτοιο θα ήθελε να πιστέψει (και να κάνει και τον ελληνικό λαό να πιστέψει) η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, η οποία υποδέχεται μετά φανών και λαμπάδων τον Γάλλο επίτροπο και τον Γερμανό πρόεδρο του ευρωκοινοβουλίου, καθώς κλείνει γύρω της, πολύ πιο γρήγορα απ’ ό,τι περίμενε, ο κλοιός των οικονομικών αδιεξόδων. Τι κι αν η κυβέρνηση έσπευσε να υλοποιήσει, με ιεραποστολικό ζήλο, τις μνημονιακές δεσμεύσεις της, προωθώντας με εξευτελιστικές για το κοινοβούλιο διαδικασίες τις δέσμες των εξοντωτικών προαπαιτούμενων; Ο επιμελής μαθητής δεν βρήκε την ποθητή ανταμοιβή, αντίθετα αντιμετωπίστηκε σαν αγκιστρωμένο ψάρι, με τους δανειστές να ανεβάζουν κάθε μέρα και πιο ψηλά τον πήχη των απαιτήσεων. Όμως η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία: Μπορεί ο «κακός» Σόιμπλε να επιμένει, αλλά η μεγάλη οικογένεια της ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς, στην οποία αναγνωρίζει πια τον εαυτό του ο νέος ΣΥΡΙΖΑ, θα μας διασώσει, αργά ή γρήγορα.
Θα ήταν αστείο, αν δεν ήταν τραγικό…
Μόλις το Σάββατο η καταθλιπτικά μνημονιακή Βουλή ψήφισε το σκανδαλώδες νομοσχέδιο για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Ένα νομοσχέδιο που φορτώνει κι άλλα δις στις πλάτες του ελληνικού λαού για τη διάσωση των τραπεζιτών, φροντίζοντας να μείνουν στα χέρια των τραπεζιτών και των ξένων funds οι συστημικές τράπεζες, τα κεφάλαια των οποίων ανήκουν πλειοψηφικά στο δημόσιο, δηλαδή στους αγρίως χαρατσωμένους φορολογούμενους. Δεν πρόλαβε, ωστόσο, να στεγνώσει το μελάνι στο χαρτί της Εφημερίδας της Κυβερνήσεως κι ήρθε ο υπάλληλος του Σόιμπλε, επικεφαλής του Eurogroup, Γερούν Ντάισελμπλουμ, να ρίξει την καινούργια βόμβα του: Οι δανειστές επιμένουν να μην αρχίσει η ανακεφαλαιοποίηση παρά μόνο από τη στιγμή που θα έχει ολοκληρωθεί η πρώτη αξιολόγηση, δηλαδή κάπου μέσα στο Δεκέμβρη. Συνεχίζουν, δηλαδή, το μαρτύριο της σταγόνας, διατηρώντας τη Δαμόκλειο Σπάθη της χρεοκοπίας των τραπεζών μέχρι την τελευταία στιγμή, προτού αρχίσει να ισχύει το νέο καθεστώς, που προβλέπει και κούρεμα καταθέσεων, από 1ης Ιανουαρίου.
Ο ωμός εκβιασμός για τις τράπεζες συνδέεται άμεσα με τη μοίρα των κόκκινων δανείων (στεγαστικών, επιχειρηματικών και καταναλωτικών). Η τρόικα επιμένει σε πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας της μεγάλης πλειονότητας των νοικοκυριών, θέτοντας σε εξοργιστικά χαμηλά όρια τη μέγιστη αντικειμενική αξία των σπιτιών που θα συνεχίσουν να προστατεύονται (κάπου ανάμεσα στα 60.000 έως 120.000 ευρώ). Όσο για τα «κόκκινα» επιχειρηματικά δάνεια, προορίζονται για τα διαβόητα, αρπακτικά funds, τύπου Σόρος, που παίρνουν στα χέρια τους, μπιρ-παρά, παροβληματικές επιχειρήσεις, αποσκοπώντας σε μελλοντικά κέρδη, μετά την «εξυγίανση» τους.
Πανικόβλητη για την άγρια κοινωνική αντίδραση, που είναι βέβαιο ότι θα υπάρξει, στο ενδεχόμενο μαζικών εξώσεων οικογενειών από τα σπίτια για τα οποία έχουν ματώσει μια ζωή, η κυβέρνηση εκλιπαρεί τον Μοσκοβισί για κάποιου είδους πολιτική λύση- όπως έκανε και με τον Ολάντ, στη διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψής του. Είναι πολύ αμφίβολο, αν οι Γερμανοί και οι σύμμαχοί τους δεχθούν τελικά κάποια στοιχειωδώς ανεκτή λύση στο εκρηκτικό αυτό πρόβλημα. Αν κάνουν κάτι τέτοιο, θα δημιουργήσουν προηγούμενο για άλλες, πολύ μεγαλύτερες οικονομίες χωρών, που επίσης αντιμετωπίζουν τεράστιο πρόβλημα κόκκινων δανείων (σε πρώτη φάση στην Ισπανία, η οποία, μάλιστα, βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο, αλλά και σε Ιταλία κ.α.). Κι αυτό, σε μια περίοδο που ακόμη και το τραπεζικό σύστημα των πλεονασματικών χωρών, και αυτής της Γερμανίας, αντιμετωπίζει ισχυρότατες πιέσεις, όπως μαρτυρούν τα προβλήματα και οι προγραμματισμένες, μαζικές απολύσεις στην κραταιά Deutsche Bank.
Χωρίς ανταπόκριση συνεχίζουν να μένουν και οι αδιάκοπες εκκλήσεις της κυβέρνησης για ελάφρυνση του δημόσιου χρέους. Η Γερμανία επιμένει στο διαβόητο “forget it, Giannis” αναφορικά με τη διαγραφή έστω και μέρους του χρέους, ενώ η όποια «ελάφρυνση» που επιδιώκει το ΔΝΤ, συνοδεύεται από προϋποθέσεις που ισοδυναμούν με ηλεκτρική καρέκλα για οποιαδήποτε εκλεγμένη κυβέρνηση, όπως έγινε σαφές για άλλη μια φορά με την πρόσφατη συνέντευξη του Ντέιβιντ Λίπτον, αναπληρωτή γενικού διευθυντή του ΔΝΤ, στο πρακτορείο Bloomberg. Η πλήρης εκθεμελίωση του συνταξιοδοτικού συστήματος και των εργασιακών σχέσεων (ομαδικές απολύσεις, αντισυνδικαλιστική νομοθεσία και κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων στον αιώνα τον άπαντα) αποτελούν απαράβατες προϋποθέσεις της όποιας «ελάφρυνσης».
Όλα αυτά συνοδεύονται από την εφιαλτική μεγέθυνση της μαύρης τρύπας στα δημόσια οικονομικά, καθώς η φορολογική επιδρομή (ΕΝΦΙΑ, αύξηση ΦΠΑ, υπερφορολόγηση ελεύθερων επαγγελματιών, αγροτών και ακινήτων) εξαντλεί την φοροδοτική ικανότητα και των τελευταίων τμημάτων των μισθωτών και των μεσαίων στρωμάτων που τη διατηρούσαν ακόμη. Από εδώ και ο κυβερνητικός τραγέλαφος για τον ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση, όπως και οι εναγώνιες προσπάθειες για επαναπατρισμό κεφαλαίων που έχουν διαφύγει στο εξωτερικό ή στα «παπλώματα» των νοικοκυριών.
Η πλήρης απομυθοποίηση της κυβερνητικής αφήγησης περί «ισοδύναμων» και τα καταθλιπτικά αδιέξοδα που συσσωρεύει η μνημονιακή πολιτική στη λαϊκή πλειοψηφία, οδηγούν στις πρώτες ενδείξεις ανόδου του κοινωνικού θερμομέτρου, όπως μαρτυρούν τα αγωνιστικά σκιρτήματα εργαζομένων, συνταξιούχων, αγροτών και μαθητών. Σ’ αυτό το φόντο, γενική απεργία της 12ης Νοεμβρίου μπορεί και πρέπει να αποτελέσει το πρώτο, σταθερό βήμα ανασύνταξης και αντεπίθεσης των λαϊκών δυνάμεων, ώστε να ορθωθεί αποτελεσματικό τείχος στα εξοντωτικά μνημονιακά μέτρα και να ανοίξει ένας νέος δρόμος ελπίδας και ανατροπής.
