Του Γιώργου Σταματόπουλου
«Η κατάργηση της επιτροπής χρέους, όπως και η κατάργηση της επιτροπής για τα σκάνδαλα Ζίμενς κ.λπ. και της επιτροπής για τις γερμανικές αποζημιώσεις, θα αποτελεί κάτι ανάλογο με τη Βάρκιζα, ίσως με εξ ίσου σοβαρές επιπτώσεις». Αυτή ήταν...
η κατακλείδα σημειώματος του καθηγητή Δημήτρη Σκαρπαλέζου στην «Εφ.Συν.» της Πέμπτης.
Ανεξάρτητα από την εκτίμησή του (σύγκριση με Βάρκιζα), ο λόγος του παραμένει καίριος και ουσιαστικός. Ενα από τα ισχυρά όπλα που διέθετε η κυβέρνηση, εκτός από το εντυπωσιακό 62% του δημοψηφίσματος, ήταν το πόρισμα αυτών των επιτροπών, το οποίο αποδεικνύει την αισχρότητα των δανειστών, το μη βιώσιμο του χρέους και τις ηθικές και νομικές υποχρεώσεις της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα.
Οι ρεαλιστές βέβαια της κυβέρνησης περί άλλα τυρβάζουν· σφυρίζουν κλέφτικα κάθε φορά που γίνεται λόγος για χρέος, Ζίμενς, λίστες Λαγκάρντ κ.ά., ακριβώς διότι γνωρίζουν, ότι αν τα χρησιμοποιήσουν, πράγμα καθ’ όλα νόμιμο, θα δυσαρεστήσουν τους ισχυρούς εταίρους και άντε να τα βγάλεις πέρα μαζί τους.
Τι να κάνουμε, έτσι είναι η εξουσία· όποιος τη θέλει πάση θυσία, πρέπει να απογυμνωθεί, να ταπεινωθεί, να δηλώσει υποταγή, όπως κάνουν όλοι οι εξουσιαστές, όλης της Γης, όλους τους αιώνες (και στους αιώνες των αιώνων… αλληλούια· κάπως έτσι).
Τέτοια κείμενα σαν του καθηγητή χαλάνε τον ύπνο των κυβερνητικών, διότι τους θυμίζουν τι σημαίνει αξιοπρέπεια και αντίσταση (έννοιες που μερικοί δεν τις έχουν ξεχάσει ακόμη) και γεμίζουν ενοχές όταν κάποιος τους τις θυμίζει.
Υπάρχουν βεβαίως και οι παχύδερμες συνειδήσεις, που έχουν απωθήσει ό,τι τους συνέδεε (εάν ποτέ τους συνέδεε κάτι) με τις ιδέες της κακόμοιρης της Αριστεράς και με την ίδια την κοινωνία, μακαρίτισσες (;) και οι δύο πλέον, όχι από φυσική εξάντληση αλλά από δολοφονικά χέρια. Με τα παχύδερμα, ως γνωστόν, δεν μπορείς να συζητήσεις· μήπως όμως μπορείς με τους άλλους; Δεν κρύβεται η εξουσιομανία τους, η εξουσιολαγνεία, το ύφος πολλών καρδιναλίων, η πόζα και λοιπά.
Τελικά, μάλλον, γελάνε άπαντες οι κυβερνητικοί, διαβάζοντας τέτοια κείμενα, είναι βέβαιο, όμως, ότι κάποια στιγμή στο πολύ κοντινό μέλλον θα παγώσει το γέλιο στα χείλη τους· το τελευταίο δεν είναι ευχή, μακάρι μάλιστα να μη συνέβαινε ποτέ κάτι τέτοιο, οι ενδείξεις, όμως, για το αναπόφευκτο της παγωμάρας είναι ισχυρότατες, οφθαλμοφανέστατες. Στα κουτουρού κυβερνάνε οι περισσότεροι· προσπαθούν να γίνουν επαγγελματίες στου κασίδη το κεφάλι (κι όποιον πάρει ο χάρος…).
Ασε που θεωρούν, ότι κανένα πόρισμα δεν μπορεί να αλλάξει τα μυαλά των δανειστών. Γιατί, αλήθεια; Τι είναι αυτό που τους οδηγεί σ’ αυτήν την πεποίθηση, την όχι και τόσο αριστερή θα λέγαμε, παρ’ ότι προέρχεται από αριστερούς;
Μην ψαχνόμαστε και κουραζόμαστε αδίκως· η συνθηκολόγηση είναι αυτή που τους καθοδηγεί πλέον· απλώς τώρα κοιτάνε να εξωραΐσουν με ρητορείες και πομφόλυγες την οδυνηρή ήττα της Αριστεράς.
Να είχε προηγηθεί της ήττας και καμιά σύγκρουση… κομμάτια να γίνει· η Αριστερά ηττήθηκε χωρίς να δώσει μια μάχη (εξαιρούνται Ζωή Κωνσταντοπούλου και Βαρουφάκης και λίγοι άλλοι).
ΠΗΓΗ: efsyn
Δημήτρης Σκαρπαλέζος*
Πηγή:Εφημερίδα των Συντακτών 29/10/2015
Η Επιτροπή αλήθειας για το χρέος υπήρξε για όλη την Ευρώπη που αγωνίζεται ενάντια στη νεοφιλελεύθερη τυραννία ένα εξαίρετο νέο. Σε πολλές χώρες σχηματίζονταν επιτροπές αγωνιστών με στόχο την αποδόμηση της νομιμότητας του χρέους. Ετσι, όταν μια αριστερή Βουλή δημιούργησε την επιτροπή αυτή, αγωνιστές και διανοούμενοι με πείρα, όπως ο Ερίκ Τουσέν, προσέτρεξαν να την επανδρώσουν.
Ενα σημαντικό κομμάτι της παραδοσιακής Αριστεράς της χώρας μας, που δεν ήθελε να έρθει σε σύγκρουση με τις δεσπόζουσες απόψεις στους ευρωπαϊκούς θεσμούς, κοίταζε με καχυποψία αυτές τις προσπάθειες και υποστήριζε ότι η έννοια του επονείδιστου και μη πληρωτέου χρέους είναι αδόκιμη και ότι οποιοδήποτε πόρισμα δεν μπορεί να αλλάξει την απόφαση των δανειστών, να μας εξαναγκάσουν να πληρώσουμε.
Η ισχύς των ισχυρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν μπορούσε βέβαια να λυγίσει απότομα, επειδή η Βουλή των Ελλήνων θεωρεί το χρέος επονείδιστο και ίσως η δεσπόζουσα νομολογία των δικαστηρίων της Ευρωπαϊκής Ενωσης να μη μας εξασφάλιζε την επιτυχία μιας διαγραφής.
Η δράση, ωστόσο, και η επιρροή αυτής της δουλειάς πηγαίνει πολύ πιο πέρα από τους σημερινούς κανόνες και τις σημερινές σχέσεις δύναμης. Η φοβισμένη όμως θεώρηση της δύναμης ως μόνου παράγοντα δεν είναι παρά μια δικαιολογία για την άνευ όρων υποταγή. Παντού βλέπουμε, ότι η πραγματική σχέση δυνάμεων είναι μια μεταβαλλόμενη συνισταμένη τριών παραγόντων: ισχύς, νόμος και δόξα.
Στην περίπτωση των συμφωνιών ελεύθερου εμπορίου Αμερικής-Ευρώπης εδώ και δεκαετίες οι κυβερνήσεις και οι θεσμοί προσπαθούν να τις περάσουν. Κάθε φορά όμως που γίνεται γνωστό το περιεχόμενο των συμφωνιών, οι «ισχυροί» κάνουν πίσω με τον φόβο της «δόξας», δηλαδή της κοινής γνώμης των χωρών τους, καθώς και με τις δυσκολίες των νομικών επιπλοκών που θα επακολουθήσουν ως αλυσιδωτή αντίδραση.
Η νομολογία και οι απόψεις που οδηγούν τον κ. Σταθάκη να αμφισβητεί κάθε αμφισβήτηση του χρέους, είναι σήμερα οι δεσπόζουσες απόψεις των ισχυρών. Σε όλον τον κόσμο όμως αυτές οι απόψεις μπαίνουν σε αμφισβήτηση, γιατί αποτέλεσαν το βασικό όπλο της εκμετάλλευσης του Τρίτου Κόσμου και σήμερα του ευρωπαϊκού Νότου. Οι επιτροπές χρέους, όπως στον Ισημερινό, ήταν βασικά όπλα αμφισβήτησης αυτής της δουλοπαροικίας χρέους.
Φαίνεται, ότι υπάρχουν άρθρα των κανονισμών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που επιβάλλουν στη Βουλή, να έχει επίγνωση του περιεχομένου και των συνθηκών που δημιούργησαν το χρέος, άρα νομικά η δουλειά αυτής της επιτροπής ήταν απολύτως σύμφωνη με τις συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Το πόρισμά της δεν σήμαινε, ότι αμέσως η κυβέρνηση θα ήταν αναγκασμένη να σταματήσει κάθε αποπληρωμή, αλλά ότι έχει κάθε νομιμοποίηση να το κάνει και θα ήταν ένα ισχυρό όπλο στις διαπραγματεύσεις.
Το ενδεχόμενο τελικό πόρισμα δεν θα ανάγκαζε τους «θεσμούς» και τον Σόιμπλε να διαγράψουν το χρέος μας, αλλά θα αποδομούσαν στα μάτια του λαού μας και των λαών της Ευρώπης την ηθική νομιμότητα του χρέους και θα αποτελούσαν όπλο για να βρεθεί μια ισοδύναμη λύση. Κάτι ανάλογο, με τον καιρό, θα μπορούσε να γίνει και με τα υπέρογκα και ύποπτα χρέη άλλων χωρών και έτσι θα υπήρχαν πιέσεις για μια λύση του τύπου της πρότασης του Βαρουφάκη για το πρόβλημα του χρέους στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Η χρησιμοποίηση της αντίδρασης στη Ζωή Κωνσταντοπούλου σαν όπλο για τη διάλυση της Επιτροπής χρέους θυμίζει τη ρήση «το δάχτυλο δείχνει τη Σελήνη, αλλά ο ηλίθιος κοιτάει το δάχτυλο».
Η κατάργηση αυτής της επιτροπής, όπως και η κατάργηση της επιτροπής για τα σκάνδαλα Ζίμενς κ.λπ. και της επιτροπής για τις γερμανικές αποζημιώσεις, θα αποτελεί κάτι ανάλογο με τη Βάρκιζα, ίσως με εξίσου σοβαρές επιπτώσεις.
*επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Γαλλίας Paris VII
