Το τείχος άρχιζε να χτίζεται το 1980, ολοκληρώθηκε πριν από τρία χρόνια και είχε ως στόχο να μειώσει την εγκληματικότητα, όμως πέτυχε το αντίθετο αποτέλεσμα.
Η αντίθεση είναι μεγάλη ανάμεσα στις δύο γειτονιές, καθώς από τη μία διακρίνεται μια παραγκούπολη και από την άλλη πολυτελή σπίτια με πισίνες. Τον τελευταίο καιρό έχουν εκφραστεί έντονες διαμαρτυρίες, προκειμένου να γκρεμιστεί αυτό το τείχος της ανισότητας.
To ταξικό τείχος χωρίζει τη φτωχική συνοικία Βίστα Ερμόσα ντε Σαν Χουάν ντε Μιραφλόρες από την οικιστική ζώνη πολυτελών κατοικιών Λας Κασουαρίνας
Στην πλευρά της φτωχής συνοικίας, οι κάτοικοι περιμένουν την προμήθεια νερού (το πρόβλημα της Λίμα με το νερό είναι γνωστό) το οποίο πληρώνουν δέκα φορές επάνω, σύμφωνα με δημοσίευμα του BBC, σε σύγκριση με την πλούσια συνοικία.
Μία οικογένεια πληρώνει 80 σολ, περί τα 25 δολάρια τον μήνα, για πόσιμο νερό. Το οποίο, εννοείται κουβαλάει με τα χέρια.
Το τείχος, που οι ντόπιοι αποκαλούν «Τείχος της ντροπής», έχει φρουρούς σε κάθε είσοδο.
Από τη μία πλευρά είναι οι κατοικίες με τεράστιους κήπους, πισίνες και πολυπληθές προσωπικό και από την άλλη, άνθρωποι που ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας, χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, πόσιμο νερό και σύστημα αποχέτευσης, με το 23% των παιδιών κάτω των οκτώ ετών υποφέρει από χρόνιο υποσιτισμό.
«Στο Περού, και ειδικά στη Λίμα, συνυπάρχουν πολύ διαφορετικές πραγματικότητες, και πολλές φορές συγκρούονται», είχε γράψει ο αρχιτέκτονας Νίκολας Κίσιτς.
Ο δείκτης φτώχιας στο Περού σήμερα ξεπερνά το 22%, και η χώρα ζει τη χειρότερη ύφεση των τελευταίων πέντε ετών.
Εν τω μεταξύ, σε μικρή απόσταση από το τείχος, βρίσκεται το συνεδριακό κέντρο στη Λίμα, με πέντε επίπεδα (συνεδριακών χώρων, χώρους υπηρεσιών, αίθουσα γευμάτων, εμπορικό κέντρο, υπόγειο πάρκινγκ τεσσάρων επιπέδων, ιδιωτική στάση λεωφορείου) όπου συνεδριάζουν τα στελέχη της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, προκειμένου να λύσουν τα παγκόσμια προβλήματα, μεταξύ των οποίων η παγκόσμια φτώχεια.
ΠΗΓΗ: tvxs.gr
