Του Ρούντι Ρινάλντι
Ο πραγματισμός είναι τυπικό μιας αντιδραστικής θεώρησης, συνώνυμο σχεδόν με τον «λογικό εμπειρισμό» που κυριαρχεί και θεμελιώνει φιλοσοφικά τον νεοφιλελευθερισμό και τα δόγματα της αγοράς
Αν συγκρίνει κανείς το κλίμα, το...
πνεύμα, το ενδιαφέρον, ακόμα και την συγκίνηση της πρώτης φοράς «προγραμματικές δηλώσεις» του περασμένου Φλεβάρη, με την αδιαφορία, το ρουτινιάρικο πνεύμα, την γενικευμένη ανοστιά της «δεύτερης φοράς» που παρακολουθήσαμε τις προηγούμενες μέρες, δεν μπορεί παρά αναρωτηθεί: «Mα, είναι οι ίδιοι;»
Είναι πάνω-κάτω τα ίδια πρόσωπα, χωρίς, ως σύνολο, να είναι το ίδιο πράγμα που ήταν κάποτε. Λείπουν κάποιοι, βέβαια, αλλά αυτοί δεν κάνουν τη διαφορά. Ο ίδιος αρχηγός, οι ίδιοι σχεδόν υπουργοί με εντελώς άλλο πνεύμα όμως. Έχουν εξαλλαχθεί, έχουν προσγειωθεί στο έδαφος της κλασικής αστικής πολιτικής, έχουν κάνει κτήμα και ταυτότητα πολιτικές που μέχρι πριν από λίγους μήνες, έστω και φραστικά, απέρριπταν.
Ο διανοούμενος κ. Ξυδάκης παρουσιάζοντας μία έκθεση ιδεών για την Ε.Ε. (ούτε καν για την Ευρώπη) μίλησε για «δημιουργική σύνθεση πραγματισμού και ριζοσπαστισμού». Αν θεωρούσαμε ως λογικά αποδεκτή (γιατί αφορά δύο πολύ διαφορετικές ποιότητες) αυτήν του τη φράση και του ζητούσαμε να αναστοχαστεί στο τι πραγματικά κάνει η «δεύτερη φορά» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, θα τρόμαζε με το τι παράγει η «δημιουργική σύνθεση» που επικαλείται. Αν αναφερόταν στον ρεαλισμό και στον ριζοσπαστισμό, ίσως κάτι να έστεκε απ’ τον συλλογισμό του. Ο πραγματισμός, όμως, δεν είναι συνώνυμος του ρεαλισμού, είναι τυπικό μιας επιθετικής αντιδραστικής στάσης και θεώρησης, σχεδόν συνώνυμο με τον «λογικό εμπειρισμό» που κυριαρχεί και θεμελιώνει φιλοσοφικά τον νεοφιλελευθερισμό και τα δόγματα της αγοράς.
Η «δημιουργική ασάφεια» της πρώτης φοράς Αριστερά, ήταν πολύ πιο αθώα από τη «δημιουργική σύνθεση πραγματισμού και ρεαλισμού». Η δημιουργική σύνθεση πραγματισμού με δόσεις και μερίδες «κοινωνικής ευαισθησίας» φανερώνει την πραγματική αλλαγή στο ύφος, το στυλ, την νοοτροπία της δεύτερης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ υπό τον Αλ. Τσίπρα.
Τότε, την «πρώτη φορά», ήταν η «κάθε λέξη αυτού του Συντάγματος», τώρα ο ίδιος (μετά το 7μηνο σεμιναριακό φροντιστήριο ή κινούμενος στο έδαφος του πραγματισμού και του κυνισμού) είναι η «κάθε δέσμευση του 3ου Mνημονίου» διανθισμένου με δόσεις παράλληλου προγράμματος, «σχεδίου εξόδου της χώρας από μνημόνια, κρίση, στασιμότητα». Ο θρίαμβος πως δεν θα αποτελέσει ο ΣΥΡΙΖΑ σύντομη παρένθεση («είμαστε κυβέρνηση 4ετίας») χαϊδεύει τα αφτιά μιας Κοινοβουλευτικής Ομάδας πρόθυμης για κάθε «θυσία» προσωπικών αντιστάσεων, αν είναι «για το καλό της χώρας». Και στους πρωταγωνιστές, δηλαδή στον πρωθυπουργό και τους κορυφαίους υπουργούς, κυριαρχεί το αίσθημα της επιτυχίας: περάσαμε εξετάσεις, είμαστε αποδεκτοί, παίζουμε στο club, τώρα (με φωνή Μίμη Φωτόπουλου) «θα κυβερνήηηηησουμε». Παίζουμε χωρίς αντίπαλο, ιδού πεδίο δόξης λαμπρό…
Όχι, δεν ήταν όλοι έτοιμοι γι αυτά. Ορισμένοι, βέβαια, παραήταν αλλά περίμεναν να διαμορφωθούν οι κατάλληλες συνθήκες για να ανακράξουν «τώρα μοιράζουμε εμείς τα χαρτιά», άλλοι δεν καταλάβαιναν όσα συνέβαιναν, άλλοι, παρότι καταλάβαιναν ακολουθούσαν χωρίς μεγάλες τύψεις, και κάποιοι δεν είναι ακόμη εντελώς έτοιμοι.
Η ομάδα, όμως, προετοιμάστηκε σε… υψόμετρο, πέταξε έξω τους… ενοχλητικούς παρτάκηδες, τριπλαδόρους και έμειναν όσοι αγαπούν τη φανέλα: αυτοί που λένε «ναι», χωρίς ντροπές και αντιστάσεις.
Η καλοκουρδισμένη ορχήστρα…
Σε όλους δόθηκε το «λιμπρέτο» της οπερέτας που θα παίξουν και πρέπει να αρχίσουν να τραγουδούν.
Σόλο Φλαμπουράρης: Υπάρχουν 4 θέματα για τα οποία παλεύουμε, το πρώτο είναι τα θετικά που έχει η Συμφωνία (αποφεύγει τη λέξη μνημόνιο) και αραδιάζει τα καλά. Το δεύτερο κι ας είμαστε ειλικρινείς, έχει και άσχημα η Συμφωνία (σας λέμε την αλήθεια) που πρέπει να εφαρμόσουμε γιατί αν δεν εφαρμόσουμε δεν θα πετύχουμε τους στόχους μας. Ποια είναι τα πολύ άσχημα; Ιδιωτικοποιήσεις (π.χ. ΟΛΠ και 14 αεροδρόμια) και η φορολογική λαίλαπα. Τα άλλα δύο δεν έχουν σημασία είναι σάλτσες (ανοικτά θέματα διαπραγμάτευσης και αναπτυξιακό μοντέλο 2016). Το σόλο Φλαμπουράρη πρέπει να το επεξεργαστούν και δημιουργικά (όπως-όπως) να το διαδίδουν οι υπόλοιποι βουλευτές και κρατικοί παράγοντες.
Ο αντιπρόεδρος (αναβαθμισμένος από την 7μηνη περιπέτεια και παρά τις τριβές διατηρεί τους δεσμούς με ισχυρούς κόμβους της οικονομίας) τα εκφώνησε πιο κομψά, πιο επεξεργασμένα, καθαρογραμμένα σε παρτιτούρες: Το επόμενο δίμηνο πρέπει να πετύχουμε την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και την ολοκλήρωση της αξιολόγησης.
Τι ωραία που βάζουμε ως στόχο την «ολοκλήρωση της αξιολόγησης». Εμείς θα αξιολογήσουμε ή κάποιοι άλλοι; Λεπτομέρεια. Αν πετύχουμε την αξιολόγηση, τότε ανοίγονται θετικές προοπτικές για την οικονομία, ώστε τέλος του 2016 ή αρχές του 2017 να βγούμε ξανά στις αγορές. Τότε θα μπορούμε να κάνουμε αλλαγές και μετασχηματισμούς στην οικονομία, στην κοινωνία, στους θεσμούς. Δεν μπορεί να ισχυριστεί, ότι η συνταγή αυτή δεν είναι νεοφιλελεύθερη, είναι σοβαρός, ας το ισχυριστεί κανένας άλλος υπουργός είτε από τους «53» είτε εκ των ΠΑΣΟΚογενών.
Όμως, η πινελιά της κεντροαριστερής ευαισθησίας θα δοθεί από ένα παράλληλο πρόγραμμα, δυναμικό και όχι στατικό (πρωτοβουλία κινήσεων στο πολιτικό επίπεδο, επανένταξη ενός μέρους των ανέργων, αναβάθμιση θέσης της Ελλάδας – θυμηθείτε το «ευχαριστώ τις ΗΠΑ» που είπε ο αντιπρόεδρος για την αρωγή τους στη Συμφωνία με την τρόικα…) που θα προωθείται μαζί με τη Συμφωνία. Ιδού το δυναμικό στοιχείο της Πολιτικής (με κεφαλαίο το Π) που μεθερμηνεύεται ως εξής: Εφαρμόζουμε τη Συμφωνία, ενώ με το «παράλληλο» δημιουργούμε άλλους όρους, περίπου ακύρωσής της. Τι νόμιζαν οι κουτόφραγκοι… Έτσι θα υπογραμμίσουμε την «ποιότητα κοινωνίας που θέλουμε να ζούμε εμείς και οι επόμενες γενιές».
…και ο μαέστρος
Ανεβαίνει στο πόντιουμ ο διευθυντής ορχήστρας, ο ίδιος ο πρωθυπουργός: «Θα περάσουμε γρήγορα τον κάβο της πρώτης αξιολόγησης, θα κλείσουμε τα μεγάλα θέματα της ανακεφαλαιοποίησης, θα ανοίξει η συζήτηση για το χρέος, με θετικό πρόσημο και με θετική απόφαση, και θα προχωρήσουμε με σταθερό βήμα, ώστε να αλλάξουμε τη χώρα, με κινητοποίηση όλων των ζωντανών και παραγωγικών της δυνάμεων»…
Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Δεν υπάρχει καμιά άλλη εναλλακτική. Μάλιστα πετά και το γάντι, σε όλους μέσα και ίσως έξω από τη Βουλή: «Το πρόβλημα για τον τόπο είναι με ποιο σχέδιο θα βγούμε από την κρίση, αν υπάρχουν εναλλακτικές να κατατεθούν και όχι ανερμάτιστες και αντιφατικές -θα μου επιτρέψετε- αντιπολιτευτικές κραυγές».
Όταν «περάσουμε τον κάβο», δηλαδή εφαρμόσουμε κατά γράμμα τη Συμφωνία (άμεσα 48 προαπαιτούμενα σε ένα ή μπορεί και λίγα περισσότερα άρθρα για να μην ταλαιπωρούνται οι κωπηλάτες βουλευτές και να προλάβουμε τις ημερομηνίες – άλλωστε ο «πραγματισμός» λέει, πως δεν υπάρχει άλλη λύση και πρέπει να ξεχάσουμε ό,τι λέγαμε για κατάργηση μνημονίων και εφαρμοστικών νόμων, τώρα είμαστε άλλο πράγμα ή σε άλλη φάση…), τότε θα πληρωθούν οι προϋποθέσεις, ώστε να επιστρέψουμε μέχρι το τέλος του πρώτου εξαμήνου του 2016 σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και (είναι εφικτό αυτό… αλλά και με τις κατάλληλες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις και την εμπιστοσύνη των επενδυτών, και εντός του 2017 - στις αρχές του 2017) θα μπορέσουμε να ανακτήσουμε την πρόσβαση στις διεθνείς αγορές δανεισμού.
Προσέξτε, τι ξεχνάει ο διευθυντής ορχήστρας: κάνουμε ό,τι θέλουν οι δανειστές, για να μας δανείσουν κι άλλο, σταθεροποιούμε κάπως την οικονομία, κερδίζουμε την εμπιστοσύνη των διεθνών επενδυτών κι έτσι αποκτάμε τη δυνατότητα να έχουμε πρόσβαση στις διεθνείς αγορές δανεισμού, για να δανειστούμε πάλι με καλύτερους όρους… Κάπως έτσι παύει η χώρα να είναι «αποικία χρέους». Μένει, λοιπόν, ένα μεγάλο δούλεμα.
Το πραγματικό του κίνητρο το πετάει σαν κατηγόρια προς την αντιπολίτευση: «Η πραγματική ασθένειά σας: η εξουσιομανία και ο κυβερνητισμός».
Πάσχει και ο ίδιος και οι βασικοί πρωταγωνιστές από την αρρώστια αυτή, αλλιώς δεν χωρούσαν τόσες μεταμορφώσεις και τόσες κωλοτούμπες που δύσκολα μετριούνται πλέον. (Όποιος θέλει, ας ρίξει μια ματιά μόνο στην ομιλία για τις Προγραμματικές δηλώσεις τον Φλεβάρη του 2015 κι ας τις καταμετρήσει.)
Φυσικά οι πρωθυπουργοί υπάρχουν για να κάνουν και λίγο πολιτικό παιχνίδι. Να διαχειρίζονται πολιτικά αυτά που η Αγορά, η ΕΚΤ, το ΔΝΤ, το Γιούρογκρουπ επιτάσσουν. Ένας πρωθυπουργός περφόρμερ είναι χρειαζούμενος, ιδιαίτερα όταν περνά πράγματα που οι άλλοι δεν μπόρεσαν, αν κατευνάζει το λαϊκό παράγοντα, αν κυριαρχεί -έστω- στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό. Οι 155 δεν φτάνουν για να περάσουν τη λαίλαπα που θέτει το 3ο Μνημόνιο. Τώρα, στα μη ταραγμένα νερά, πάμε έστω και μόνοι μας. Οι εφεδρείες όμως υπάρχουν. Με κατάλληλο μασάζ θα τις φέρουμε στο λιμάνι μας.
Η Δεξιά έχει τις σκοτούρες της, επομένως καλά είναι να την έχουμε ως αντιπολίτευση αλλά και ως δικό μας άλλοθι. Όποτε θα γρυλίζει θα της θυμίζουμε: δεν μπορεί να φταίμε εμείς με 7 μήνες διακυβέρνηση, για προβλήματα που δημιουργήσατε εσείς σε 30 χρόνια, και τέλος. Αυτό πιάνει προς το παρόν. Τις εφεδρείες θα τις καλούμε για συνεργασία στις προοδευτικές και αντινεοφιλελεύθερες -τάχα- πρωτοβουλίες μας. Θα αποδεχτούν, όμως, ότι ο νέος ΣΥΡΙΖΑ κυριαρχεί στον κεντροαριστερό χώρο: «Σας λέω, λοιπόν, με διάθεση ειλικρίνειας, εμείς θα είμαστε εδώ, για να συζητήσουμε προτάσεις, θέσεις και κοινές δράσεις. Αλλά εάν συνεχίσετε να παριστάνετε την ουρά της Νέας Δημοκρατίας, κακό του κεφαλιού σας, όχι δικό μας».
Το μόνο πραγματικό παράλληλο πρόγραμμα που θα τρέξει είναι η Συμφωνία, τα προαπαιτούμενα και ένας Προϋπολογισμός για το 2016 που δεν έχει καμιά «ευαισθησία», αφού καθορίζει πρόσθετα βάρη 6,4 δισ. Όχι, βέβαια, στην μπουρζουαζία, όπως θα ήθελε η ταξική μεροληψία του πολλά αριστερού Τσακαλώτου, αλλά σε άλλη κατεύθυνση…
ΠΗΓΗ: Ο δρόμος της αριστεράς
