Εχθές, ήταν μια μεγάλη μέρα για τον Ολυμπιακό. Και μια ιστορική νίκη (2-0) επί της Μάντσεστερ Γιουνάϊντεντ. Οι «ερυθρόλευκοι διάβολοι» δεν ήταν απλώς καλύτεροι από τους «κόκκινους διαβόλους», τους πήραν και τα σώβρακα. Οι εκ του Μάντσεστερ της Γηραιάς Αλβιόνος αφιχθέντες λόρδοι της στρογγυλής...
θεάς, απεδείχθησαν τω όντι «μπέμπηδες» μπροστά στους μάγκες του λιμανιού, στα παιδιά του Πειραιά.
Από μια τέτοια μαγική βραδιά, ως είναι φυσικό, δεν θα μπορούσα να λείπω. Ναι, ήμουν κι εγώ εκεί. Στο Καραϊσκάκη. Όπως πάντα. Τα τελευταία δέκα χρόνια. Κάθε φορά που παίζει ο «Θρύλος». Στην ίδια πάντα θέση (11,σειρά 19), στην ίδια πάντα θύρα(14) -είναι και τα γούρια βλέπετε. Και με την ίδια πάντα αισιοδοξία ακόμη κι αν ο αντίπαλος είναι «θηρίο που δεν παλεύεται», όπως χθες η Μάντσεστερ. Μαζί με τον Βασίλη, τον Γιώργο, τον Γιάννη και έκτακτη παρέα τον Αλκίνοο, τον Λευτέρη, τον Δημήτρη.
Για τα συστήματα, την απόδοση των παικτών, τη διαιτησία και το πως ο Μίτσελ πήρε την ταυτότητα του διαδόχου του σερ Άλεξ Φέργκιουσον, του θλιβερού Μόγιες, θα σας τα πουν καλύτερα, ως ειδήμονες, οι συνάδελφοι του αθλητικού ρεπορτάζ. Εγώ το μόνο που έχω να μαρτυρήσω είναι ότι και οι 11 ήταν υπέροχοι.
Ποιόν να πρωτοδιαλέξεις; Τον σεληνιασμένο Τσόρι ή τον μπαλαδόρο Εντιγκά; Τον αεικίνητο Χολέμπας ή το μηχανάκι τον Σαλίνο; Τον φύλακα-άγγελο Ρομπέρτο ή τον βράχο Μανωλά; Τον Μαρκάνο που εξαφάνισε τον «πολύ» Βαν Πέρσι ή τον παιχταρά τον Κάμπελ; Τον πολεμιστή Ολαϊτάν ή τον δαίμονα Πέρεζ. Ποιόν;
Μήπως τον Γιάννη Μανιάτη, που με την απόδοσή του έδειξε στον πολυδιαφημισμένο σταρ Ρούνεϊ τι χρειάζεται να “χει ένας αρχηγός για να φοράει το περιβραχιόνιο της ομάδας; Ποιόν; Ακόμη και οι αλλαγές, ο Φουστέρ, ο Μασάντο και ο Βαλντέζ, στο λίγο χρόνο που έπαιξαν, έδειξαν, στους Βαλέντσια, Εβρά, και Άντι Κόουλ, πόσες μπάλες χωράει ο σάκος.
Και βέβαια δεν μπορώ να μην μαρτυρήσω και για τους φιλάθλους. Η φανταστική ατμόσφαιρα που δημιούργησαν οι 30.000 «γαύροι» ήταν πραγματικά ανεπανάληπτη, ισάξια ενός αγώνα Τσάμπιονς λίγκ. Για σχεδόν τρεις ώρες -πριν, κατά και μετά τον αγώνα- ζήσαμε ένα απίστευτο πανηγύρι χαράς. Κοιτούσες γύρω σου και το μόνο που άκουγες ήταν αλαλαγμοί χαράς. Το μόνο που έβλεπες ήταν γελαστά πρόσωπα. Με το πάθος για τη νίκη και την πίστη για πρόκριση στις «8» καλύτερες ομάδες της Ευρώπης να ξεχειλίζουν.
Για σχεδόν τρεις ώρες δεν υπήρχε ούτε μια ρυτίδα λύπης, οργής, δυσαρέσκειας, απόγνωσης ή οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα προκαλούν η ανεργία, η λιτότητα, η φτώχεια. Τα μνημόνια, οι δανειακές υποχρεώσεις, η δημοσιονομική προσαρμογή, οι απαιτήσεις των τροϊκανών δεν είχαν κόψει εισιτήριο, χθες, στο Καραϊσκάκη. Ήταν εξωφυλαρούχες.
Η χτεσινή νύχτα ήταν αποκλειστικά δική μας. Χωρίς προσκεκλημένους δανειστές. Θέλαμε το «πάρτι» να “ναι κλειστό. Πριβέ. Μόνον για …ερυθρόδερμους. Χωρίς …καουμπόηδες. Και το καταφέραμε. Ακόμη και οι «συνήθεις ύποπτοι» της Θύρας 7, χθες, στη συμπεριφορά τους, ήταν Άγγλοι αριστοκράτες. Μπράβο τους.
Ελπίζω το ίδιο να κάνουν και με τον «βάζελο εχθρό» την Κυριακή. Αν μάλιστα, ο ΠΑΟΚ, που παίζει δύο ώρες νωρίτερα από μας, στο Ηράκλειο, με τον Εργοτέλη, δεν κερδίσει, τότε ο «Θρύλος», φέτος, θα καταρρίψει ένα ακόμη ρεκόρ: Με νίκη επί του Παναθηναϊκού θα στεφθούμε πρωταθλητές από τις 2 Μαρτίου, δυο μήνες πριν τελειώσει το πρωτάθλημα!!!
Ασύλληπτα πράγματα, όπως το χθεσινό 2-0 επί της Μάντσεστερ που άφησε άφωνη την Ευρώπη και έκανε τον φίλο μου τον Μιχάλη κατά μερικές, πολλές, χιλιάδες ευρώ πλουσιότερο, αφού ο αθεόφοβος δεν έπαιξε μόνον 10.000 ευρώ το 2-0 στο στοίχημα, αλλά έπιασε και την εξέλιξη του σκορ στα δύο ημίχρονα! Και να σκεφτείτε ότι, αν και ΑΕΚτζής ό ίδιος, είναι η έβδομη φορά φέτος που ο Θρύλος τον πηγαίνει ταμείο!!!
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Αν με ρωτήσετε, τι θα κάνουμε, στη ρεβάνς, στο Όλντ Τράφορντ, δεν ξέρω. Ούτε και με ενδιαφέρει. Την κάθε μέρα πρέπει να τη ζούμε ξεχωριστά. Και χθες ήταν μια καλή μέρα. Μπορεί στις 19 Μαρτίου να χάσουμε, μπορεί και να κερδίσουμε. Μπορεί και να προκριθούμε, μπορεί και να αποκλειστούμε. Μπορεί και να τους ξεφτιλίσουμε, μπορεί και να μας διασύρουν. Μπορεί το παιχνίδι να λήξει και ισόπαλο. Ποιός ξέρει. Μπάλα είναι αυτή. Και η Μάντσεστερ είναι πάντα Μάντσεστερ. Και στο παρελθόν έχει κάνει ουκ ολίγες και απίστευτες ανατροπές. Καλό, και σκορ πρόκρισης, είναι το 2-0, αλλά είναι και εύθραυστο. Στο Μάντεστερ όμως θα πάμε. Όσοι περισσότεροι «γαύροι» μπορούμε, απ” όλη την Ευρώπη.
