Λίγο πριν το αναθάρρεμα της άνοιξης και το τοπίο εξακολουθεί να παραμένει σκυθρωπό και παγωμένο σε τούτη εδώ την χώρα του μνημονίου.
Ο λαός πορεύεται με το βλέμμα καρφωμένο στην γη, μετράει τις λέξεις του και ζυγίζει τον θυμό του.
Η καθημερινότητά μας διαμορφώνεται αδιαμαρτύρητα...
από τα ξένα κέντρα κατοχής και τους μπακαλολογαριασμούς σύγχρονων και ακριβοπληρωμένων λογιστάδων, που σβήνουν – γράφουν, βγάζουν ζωές στο περιθώριο, εντάσσουν στο περίσσευμα και στο υπόλοιπο στρατιές Ελλήνων προδομένων κι απελπισμένων, οδηγώντας τους σε νέα ιδιότυπα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Το «λάθος των δανειστών», στην δική μας πικρή ιστορία, ομολογείται αλλά δεν διορθώνεται ..O πόλεμος αυτός κορυφώνεται με τον παραλογισμό της εντολής «εφαρμόστε το λάθος μέχρι τέλους»..
Τα μέτρα και τα μνημόνια, προκαλούν την δημοκρατία ...Τις ανοχές και τις αντοχές της. Τα συσσίτια μεγαλώνουν, τα φάρμακα λιγοστεύουν, οι άστεγοι αυξάνονται, τα νοσοκομεία χαροπαλεύουν, τα σχολεία συνθλίβονται στην παγωνιά και στην έλλειψη ελπίδας και οράματος, μπροστά στο θλιβερό αύριο μιας χώρας που εξαφανίζεται. Το παρόν και το μέλλον μας στραγγαλίζεται μέσα στην αιθαλομίχλη, που εκπνέουν οι καμινάδες των νεόπτωχων Ελλήνων .
Το πολιτικό σύστημα κλυδωνίζεται από την τραγική ανεπάρκειά του, από τα τεράστια λάθη του, από τις ολιγωρίες του… Θλιβερός παλιάτσος ενός ξεφτισμένου ονείρου προσπαθεί να ισορροπήσει με παλιές τεχνικές και επικοινωνιακά τρικ καθυστερώντας την ώρα της αλήθειας. Αυτό προσπαθεί! Ρίχνοντας καθημερινά τα χαρτιά για τα μελλούμενα, βγάζει κραυγές κατά το δοκούν, ψεύδεται συνεχώς και όταν ψελλίζει αλήθειες, αυτές διαλύονται τάχιστα, πριν φτάσουν στα ώτα των απελπισμένων και στις ανταποκρίσεις των δυνάμεων κατοχής.
Το πολιτικό σύστημα προσπαθεί λυσσαλέα, να αποτινάξει το δέρμα του σαν γερασμένο ερπετό, δημιουργώντας πληγές ...
Ξερνώντας δηλητήριο και δημιουργώντας ζόφο..
Η δημοκρατία τραμπαλίζεται ανάμεσα στην τυφλή οργή, στις ιδεολογίες των άκρων, στις δυνάμεις καταστολής, στο μμνημονιακό ευαγγέλιο και στις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και στο κολασμένο φλέρτ για φωτιά και τσεκούρι...
Μπροστά στα δράματα των κατασχέσεων, των απολύσεων, των αυτοκτονιών ετοιμάζονται σύγχρονα λαοδικεία και νέες Ιφιγένειες, που θα θυσιαστούν, για να γλυτώσουν οι πραγματικοί εφιάλτες του έθνους.
Σε ποια Ελλάδα ελπίζουμε; Για ποια αγωνιζόμαστε; Ποιο μέλλον, τελικώς, διεκδικούμε; Η αιθαλομίχλη θαρρείς, πως μας θόλωσε το μυαλό και μούδιασε τις αισθήσεις.
Και η άνοιξη αναθαρρεύει...Πορεύεται τον δικό της δρόμο, τον χωρίς παρεκκλίσεις.
«Ένας κούκος», όμως, δεν αρκεί για να την φέρει… Χρειάζονται πολλοί...
Και σε τούτη την χώρα, που μοιάζει με στέπα, φοβάμαι πως ακόμα και αυτός, ο ένας και μοναδικός, θα αποδημήσει παράκαιρα, υπογραμμίζοντας ...την λανθασμένη του διαδρομή!
Σαν την δική μας την λανθασμένη, που δεν έχει τέλος.
