Αν η τύχη σου χαμογελά, γιατί τρέχεις; Αν δεν σου χαμογελά, γιατί τρέχεις;
Ντού'λ-Νουν-Αλ-Μασρί
"Ο Θεός δεν παίζει ζάρια", αναφώνησε ο Αϊνστάιν, αλλά η ζωή μάλλον ακολουθεί τη ρήση του St.W.Hawking: "Όχι μόνο παίζει ζάρια, αλλά τα ρίχνει εκεί που εμείς δεν μπορούμε να τα δούμε"...
Οι επιστήμονες δεν θέλουν-ίσως-ακόμα να χωνέψουν ότι υπάρχει και ο χώρος του "αναποφάσιστου", δηλ. της διαχείρισης απροσδιόριστων ή και αντιφατικών καταστάσεων.
Κι'όμως, η λογική της ασάφειας είναι μέρος της επιστήμης. Όλα είναι ασαφή και συζητήσιμα. Κανόνες διαδοχής δεν υπάρχουν. Ο μόνος κανόνας είναι ότι δεν υπάρχουν κανόνες. Αισιόδοξοι και απαισιόδοξοι, άνθρωποι του ρίσκου και μοιρολάτρες, ντετερμινιστές και αποκρυφιστές, επιστήμονες και χρηματιστές, σοφοί και απλοί άνθρωποι δεν μπορούν να συνηθίσουν στην ιδέα ότι η πραγματικότητα δεν χρειάζεται μαθηματικά για ν'αποδείξει τον εαυτό της και ότι το ανοικτό και ασταθές Σύμπαν αποτελεί το "σπίτι" στο οποίο πρέπει να μάθουμε να ζούμε (και να συγ-κατοικούμε με συνανθρώπους και άλλα πλάσματα της φύσης).
Από τη μια θέλουμε να κατασκευάσουμε μόνοι μας τη μοίρα της Ανθρωπότητας ή και του πλανήτη κι'απο την άλλη σκιαζόμαστε τόσο το ανθρώπινο σφάλμα όσο και την εκδίκηση της φύσης (η οποία μπορεί να πάρει τη μορφή της "καραμπόλας" όπου ουδείς γνωρίζει τι θα συμβεί όταν η στέκα χτυπήσει την πρώτη μπάλα).
Έχουμε άραγε πεισθεί για το ποιός ακριβώς είναι ο ρόλος μας; Να παίζουμε τη Ζωή στα ζάρια ή να'μαστε οι ίδιοι τα ζάρια της Ζωής;
