Του Ρούσσου Βρανά
Γιατί η ΕΚΤ, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, μοιάζει με τον πυροσβέστη, που αφήνει το σπίτι να καεί, για να μάθει τα παιδιά να μην παίζουν με τα σπίρτα; αναρωτιόνταν πρόσφατα οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης».
Επειδή η ΕΚΤ είναι φτιαγμένη για...
να υπηρετεί τις τράπεζες και όχι τις κυβερνήσεις.
Αυτό άλλωστε προβλέπεται από το άρθρο 123 της Συνθήκης της Λισαβώνας.
Ετσι οι τράπεζες μπορούν να δανείζονται από την ΕΚΤ με το ελάχιστο επιτόκιο (1,25%), ενώ τα κράτη αφήνονται στο έλεος των αγορών.
Στην Αργεντινή, η κυβέρνηση της προέδρου Κίρσνερ έβαλε αυτή την εβδομάδα τέλος σε αυτή την κατάσταση, όπως είχε υποσχεθεί, γκρεμίζοντας έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους της εξάρτησης της χώρας: κατήργησε την αυτονομία της κεντρικής τράπεζας επαναφέροντάς την υπό τον έλεγχο της πολιτικής εξουσίας.
Η αυτονομία των κεντρικών τραπεζών ήταν ένας βασικός άξονας των πολιτικών που επέβαλαν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και άλλοι διεθνείς οργανισμοί από τη δεκαετία του 1990 στη Χιλή, την Αργεντινή, τη Βενεζουέλα και το Μεξικό, με το επιχείρημα πως η νομισματική πολιτική είναι μια διαδικασία κυρίως τεχνική, η οποία πρέπει να αποσπαστεί από την πολιτική οικονομία των χωρών και να ανατεθεί σε τεχνοκράτες.
Οι συνέπειες αυτής της πολιτικής είναι σήμερα γνωστές στη Λατινική Αμερική, με κορύφωση τη χρεοκοπία της Αργεντινής το 2001.
Η Αργεντινή δεν φοβάται πια.
Στο εξής, η αποστολή της κεντρικής τράπεζας της χώρας δεν θα είναι μόνο η νομισματική σταθερότητα αλλά και «η οικονομική ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη, η απασχόληση και η χρηματοπιστωτική σταθερότητα».
Παρόμοιες πολιτικές ακολουθούν μέσω των κεντρικών τραπεζών τους και άλλες ανεξάρτητες και κυρίαρχες χώρες τα τελευταία χρόνια.
Η Βραζιλία από το 2008 για να ενισχύσει τις προβληματικές επιχειρήσεις της και να χρηματοδοτήσει τις εξαγωγές της. Η Κίνα από το 2007 για να δημιουργήσει ένα γιγάντιο επενδυτικό ταμείο. Η Ιαπωνία για να βοηθήσει την Τογιότα και άλλες εγχώριες επιχειρήσεις το 2009. Ο Ισημερινός από το 2009 για να ξαναδώσει ζωή στην οικονομία της χώρας με δημόσια έργα και με προγράμματα απασχόλησης.
Ετσι και η Αργεντινή, αφού ο λαός της πλήρωσε πανάκριβα το νεοφιλελεύθερο πείραμα που πριν από μία δεκαετία τον οδήγησε στη χρεοκοπία, επιστρέφει σήμερα στην πολιτική και στην πραγματική οικονομία. Με την υπαγωγή της κεντρικής τράπεζας της χώρας στην πολιτική εξουσία, η κυριαρχία της πολιτικής οικονομίας επιστρέφει στο κράτος, που ξαναπαίρνει στα χέρια του εκείνα ακριβώς τα εργαλεία, τα οποία είναι απαραίτητα για τον σχεδιασμό μιας αναπτυξιακής στρατηγικής.
Από το πάθημά της, η Αργεντινή, πήρε αυτό το μάθημα, όπως το διατυπώνει η δημοσιογράφος Αντριάνα Μπερναντότι στην εφημερίδα «Πάχινα 12»:
«Πως, εκτός από αντιδημοκρατικό, είναι ολέθριο να αποσπάς τον πλούτο, που ένας λαός συσσωρεύει με την εργασία του από τους υπόλοιπους εθνικούς πόρους και να τον παραδίδεις στις ορέξεις μια χούφτας τεχνοκρατών, που δεν τους εξέλεξε κανένας».
ΠΗΓΗ: tanea.gr
