Του ΤΑΚΗ ΚΑΤΣΙΜΑΡΔΟΥ
Εν ονόματι, λοιπόν, της ανταγωνιστικότητας οι εργαζόμενοι σύρονται ξανά σαν την Ιφιγένεια. Καλούνται να θυσιαστούν για τη «βελτίωση της ανταγωνιστικότητας»
Η «βελτίωση», προφανώς, δεν χρειάζεται διευκρινίσεις.
Για την «ανταγωνιστικότητα» το πράγμα...
αλλάζει. Τι ακριβώς σημαίνει, ποιο είναι το περιεχόμενό της;
Μάταια θ΄ αναζητήσει κάποιος έναν ενιαίο ορισμό.
Ακόμη και στο «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας» (αρχική ονομασία του «Συμφώνου του Ευρώ»)... κύκλους κάνει, χωρίς ν΄ αποσαφηνίζεται πλήρως.
Στο «γλωσσάρι» της ΕΕ και από τότε που ανακηρύχτηκε σε «ευρωπαϊκή στρατηγική» (νεοφιλελεύθερη συνθήκη Λισαβόνας), η ανταγωνιστικότητα σημαίνει «μια οικονομία η οποία παρουσιάζει ανάπτυξη και υποστηρίζεται από την παραγωγικότητα».
Το συμπέρασμα είναι, ότι προαπαιτούνται άλλοι ορισμοί για να οριστεί η ίδια. Είναι ολοφάνερο, ότι είναι αναγκαία μια πολυπαραγοντική προσέγγιση.
Οποιος την ταυτίζει με το κόστος εργασίας, την κερδοφορία των επιχειρήσεων και τις τιμές των προϊόντων ή υπηρεσιών, είναι μακριά νυχτωμένος. Αν δεν χρησιμοποιεί την ταύτιση, επί τούτω διαστρεβλωτικά, για να μεταφέρει έννοιες που αντιστοιχούν σε παραγωγικές ή καταναλωτικές διαδικασίας και, εν πάση περιπτώσει, στις αγορές, σε κοινωνίες και κράτη.
Παράδειγμα: Ενα «ανταγωνιστικό κράτος» είναι ακατανόητο, σ΄ αντίθεση με την «ανταγωνιστική βιομηχανία». Μπροστά στην απροσδιοριστία αυτή «αρχές» όπως το Εθνικό Συμβούλιο Ανταγωνιστικότητας και Ανάπτυξης (υπάρχει και τέτοιο στη χώρα μας!) και το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (πρόσφατα δημοσίευσε έκθεση για την Ανταγωνιστικότητα το 2012) καταφεύγουν σ΄ επεξηγήσεις. Εισάγοντας έννοιες όπως το βιοτικό επίπεδο, η ευημερία ενός λαού, οι πραγματικές αποδοχές των εργαζομένων, οι προσφερόμενες κοινωνικές υπηρεσίες κι άλλες συναφείς.
Στην ιστοσελίδα του ΕΣΑΑ (www.competitive-greece.gr ) παρατίθενται πάνω από είκοσι ορισμοί της «ανταγωνιστικότητας», με παρόμοιους συσχετισμούς. Σ΄ έναν από τους πιο ευθείς, που προέρχεται από τον γνωστό ΟΟΣΑ, διαβάζουμε «ότι ανταγωνιστικότητα είναι, ο βαθμός στον οποίο ένα κράτος μπορεί να παράγει αγαθά και υπηρεσίες, που πληρούν τα κριτήρια των διεθνών αγορών, διατηρώντας και αυξάνοντας ταυτόχρονα το επίπεδο διαβίωσης των πολιτών...».
Ακόμη και η ανταγωνιστικότητα, επομένως, είναι ένα εργαλείο προς όφελος του βιοτικού επιπέδου. Τίποτα παραπάνω, ακόμη και με τους «νόμους» της αγοράς. Ολα τ΄ άλλα είναι λογικοί παραλογισμοί του τύπου «ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει...».
Οταν η συζήτηση γι΄ αυτή αρχίζει και εξαντλείται στο μισθολογικό κόστος και τη λιτότητα, πρόκειται για σκουπίδια. Πολλά τέτοια παράγονται και σωρεύονται το τελευταίο διάστημα στους ευρωπαϊκούς και ελληνικούς δρόμους...
ΕΘΝΟΣ
ΠΗΓΗ: ethnos.gr
