Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου
Προκαλεί εντύπωση στις «γειτονιές» της αριστεράς, η περίεργη σιγή που επικρατεί στο κοινωνικό σώμα, εκεί όπου πριν από μερικούς μήνες επικρατούσαν οργισμένες κραυγές που έκαναν το κομματικό...
σύστημα να τρέμει από φόβο.
Και μπορεί μεν το κομματικό σύστημα, στον απόηχο αυτών των κραυγών, να ζει μέρες αποσύνθεσης, αλλά ταυτόχρονα τίποτε αξιοσημείωτο δεν συμβαίνει στο κοινωνικό ή στο πολιτικό πεδίο, ικανό να ανακόψει την πορεία της χώρας προς μια βέβαιη κοινωνική καταστροφή. Με το ένα ή το άλλο σενάριο, με την τυφλή υποταγή στους πιστωτές ή την οριστική εγκατάλειψή της στην άτακτη χρεωκοπία.
ΟΙ ΦΟΒΟΙ του δεύτερου κακού σεναρίου εξακολουθούν να λειτουργούν παραλυτικά, αλλά και για το πρώτο κακό σενάριο έχει εμπεδωθεί στην κοινή γνώμη, ότι ενδεχόμενη επιτυχία του (αν συμφωνηθεί το PSI, αν ενεργοποιηθεί το νέο δάνειο) τίποτε καλό δεν προκύπτει για τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία, για τα δημόσια αγαθά, τον κοινωνικό πλούτο που θα περάσει στους πιστωτές και τα γεράκια των αγορών «μπιρ παρά».
Διαμορφώνεται μια σχεδόν μοιρολατρική στάση απέναντι σε μια καταστροφή που έρχεται πάνω μας με την ακατάβλητη ορμή ενός φυσικού φαινομένου. Στους εργαζόμενους τίθενται στραγγαλιστικά διλήμματα, καθώς παρατηρούν ένα μέρος της επιχειρηματικής ελίτ, της κατά συνθήκην άρχουσας τάξης, να εγκαταλείπει την όποια παραγωγική βάση της χώρας στην τύχη της, για να σώσει το τομάρι της κι ένα άλλο μέρος της να φορτώνει στους μισθωτούς αλλά και στους πιο αδύναμους προμηθευτές τους την ευθύνη για την επιβίωση ή όχι των επιχειρήσεων και των θέσεων εργασίας. Μικροί κι ελπιδοφόροι αγώνες αντίστασης κι επιβίωσης - στη Χαλυβουργία, στο Alter - δυσκολεύονται να τροφοδοτήσουν ένα μεγάλο, ενοποιητικό και ανθεκτικό ρεύμα αποτροπής της ανήθικης επίθεσης που δέχεται η εργασία.
Η ΜΟΙΡΟΛΑΤΡΙΑ, επομένως, έχει τη βάση της.
Όχι μόνο στην έλλειψη έστω μικρών επιτυχιών από τα κινήματα, αλλά και στη διαπίστωση ενός κενού ηγεμονίας στην κοινωνία, καθώς καταγράφεται μια άτακτη φυγή ή απόσυρση της οικονομικής ελίτ, κι ενός κενού εξουσίας, καθώς η τρόικα έχει πλήρως υποκαταστήσει την κατά τεκμήριο κυρίαρχη συγκυβέρνηση, επιβάλλοντας απευθείας μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Η ίδια μοιρολατρία επιτείνεται από το γεγονός ότι στην άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος, στην αριστερά, εξακολουθεί να επικρατεί σχεδόν απάθεια απέναντι σ’ αυτή την φασιστικά επιβαλλόμενη κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Διότι με απάθεια ισοδυναμεί η απροθυμία ή αδυναμία να διαμορφωθεί το αντίπαλο δέος της:
ένα σοβαρό, εναλλακτικό πρόγραμμα διακυβέρνησης για τη διάσωση της κοινωνίας από την καταστροφή, που να στηριχτεί από όλες τις ριζοσπαστικές δυνάμεις της χώρας, με κορμό τα κόμματα της αριστεράς.
ΤΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ και τα κίνητρα αποφυγής ή ματαίωσης αυτής της αυτονόητης, κατά την ταπεινή μου άποψη, κίνησης που θα επαναφέρει κάποια προσδοκία και αυτοεκτίμηση στη λαϊκή πλειοψηφία, δεν είναι πάντα ευανάγνωστα. Μπορεί να κατανοήσει κανείς λανθασμένες, ακόμη και σκιώδεις επιλογές του ενός πόλου της αριστεράς, τον φόβο ενός άλλου πόλου να εμπλακεί με δυνάμεις ή θέσεις που θεωρεί «τυχοδιωκτικές», την προσδοκία ενός τρίτου να γίνει αυτός ο συσσωρευτής της πολιτικής διαμαρτυρίας που θα του δώσει ισχυρή κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, πλην όμως ανεπαρκή για να αποτρέψει το επόμενο -κοινοβουλευτικό ή μη- πραξικόπημα εις βάρος της κοινωνίας. Ωστόσο, αυτά είναι λογαριασμοί χωρίς τον ξενοδόχο.
ΑΝ ΤΟ ΙΣΩΠΕΔΩΤΙΚΟ σχέδιο της τρόικας περάσει, αν η κατάρρευση της παραγωγικής βάσης της χώρας συμπληρώσει τα κενά αυτού του σχεδίου με περισσότερους ανέργους ή μετανάστες, αν η χώρα μετατραπεί ολοκληρωτικά σε προτεκτοράτο των πιστωτών, πτωχευμένο ή όχι, με ευρώ ή με δραχμή, αν καταργηθούν οι συλλογικές συμβάσεις, αν κατεδαφιστεί και το τελευταίο ίχνος κοινωνικού κράτους, αν τα συνδικάτα μετατραπούν σε πουκάμισα αδειανά, αν οι άνθρωποι εγκαταλειφθούν στην ανέχεια και στον κανιβαλικό ανταγωνισμό της επιβίωσης, αν καταλυθεί ο κοινωνικός δεσμός που, μ’ όλες τις αναπηρίες του, έδινε σ’ αυτή την κοινωνία μια στοιχειώδη ποσότητα οξυγόνου αλληλεγγύης, αν κάθε συλλογικότητα εξαφανιστεί δίνοντας τη θέση της σε ανθρώπους μόνους, ατομιστές, καχύποπτους, ανταγωνιστικούς, κλεισμένους στο καβούκι τους, αν γίνουν όλα αυτά - όπως μου είπε εύστοχα σε μια πρόσφατη κουβέντα μας ο καθηγητής Κώστας Δουζίνας - πολύ απλά η αριστερά θα χάσει για πολλά χρόνια και δεκαετίες τις κοινωνικές πηγές, τους ανθρώπινους πόρους από όπου αντλεί την όποια δύναμή της. Πολύ απλά θα εξαφανιστεί. Και μαζί της θα εξαφανιστούν οι μοναδικότητες, οι διαφορές της και οι ορθοδοξίες της.
http://avgi.gr/
