Του Ρούσου Βραννά
Τη χρονιά αυτή ένα πράγμα θα συζητούν περισσότερο από όλα τα άλλα οι Ιρλανδοί: αν θα γίνει ή όχι δημοψήφισμα για την παραμονή τους ή την αποχώρησή τους από το ευρώ, όπως δήλωσε ο ιρλανδός υπουργός Οικονομικών.
Μέχρι τότε η ιρλανδική κυβέρνηση θα εξακολουθήσει και αυτή, όπως και άλλες κυβερνήσεις περιφερειακών χωρών του ευρώ, να...
εφαρμόζει τη λεγόμενη εσωτερική υποτίμηση, που η λογική της είναι αυτή: επειδή αυτές οι χώρες δεν διαθέτουν εθνικό νόμισμα για να το υποτιμήσουν, θα κανιβαλίζουν τους μισθούς για πολλά χρόνια, ώσπου οι οικονομίες τους να γίνουν ανταγωνιστικές.
Η θεωρία της εσωτερικής υποτίμησης λέει, ότι με τις περικοπές των μισθών αυτές οι χώρες θα βγουν από την ύφεση, εξυπηρετώντας παράλληλα τα χρέη τους.
Είναι αυτό εφικτό για μια χώρα που δεν έχει δικό της νόμισμα;
Αδύνατον, λέει ο οικονομολόγος Ντέιβιντ ΜακΓουίλιαμς. «Υπάρχει λόγος, που καμία οικονομία στον κόσμο δεν βγήκε ποτέ από μια ύφεση σαν και αυτή που ζούμε σήμερα, χωρίς να αλλάξει την ισοτιμία του νομίσματός της», γράφει στην ιρλανδική «Ιντιπέντεντ». «Δεν υπήρξε κανένα στοιχείο, ποτέ και πουθενά, που να δείχνει ότι μια χώρα μπορεί να εφαρμόσει με επιτυχία την εσωτερική υποτίμηση, ιδιαίτερα με μια οικονομία που είναι φορτωμένη με τόσα χρέη».
Οι χειρότερες συνέπειες αυτής της πολιτικής δεν είναι τόσο η πτώση των μισθών όσο η άνοδος της ανεργίας και της μετανάστευσης. Οι άνθρωποι που αισθάνονται το πραγματικό κόστος της εσωτερικής υποτίμησης, είναι εκείνοι που χάνουν τις δουλειές τους, επειδή, αντί να μειώνουν τους μισθούς, οι εργοδότες κάνουν απολύσεις. Οταν οι άνθρωποι απολύονται, είναι πολύ δύσκολο να ξαναβρούν δουλειά, επειδή κανένας δεν ξοδεύει στην οικονομία: ούτε το κράτος ούτε οι άνθρωποι. Γι' αυτό ακριβώς η ανεργία έχει τριπλασιαστεί μέσα σε τρία χρόνια στην Ιρλανδία και οι μετανάστες φεύγουν χίλιοι την εβδομάδα.
Το ζήτημα δεν είναι ότι η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης δεν εφαρμόζεται καλά, αλλά πως δεν μπορεί να λειτουργήσει, εξηγεί ο Ντέιβιντ ΜακΓουίλιαμς. Δεν λειτούργησε ποτέ και πουθενά.
Το παράδοξο με όλα αυτά είναι, ότι η εσωτερική υποτίμηση παρουσιάζεται από εκείνους που την υποστηρίζουν και την εφαρμόζουν ως κλασική οικονομική πολιτική, μολονότι είναι ακριβώς το αντίθετο: εξαιρετικά ακραία. Το κλασικό και το αποδεδειγμένο είναι η δύναμη της νομισματικής υποτίμησης. Ωστόσο, όποιος τολμά να την υποστηρίξει, μαζί με την ανάγκη ενός εθνικού νομίσματος, καταδικάζεται ως ακραίος.
Η γλώσσα έχει απαχθεί και αυτή, μαζί με την οικονομία, από την ολιγαρχία που κυβερνά σήμερα την Ευρώπη.
Η αλήθεια όμως είναι μία και έχει γίνει πια προφανής: η ακολουθούμενη πολιτική δεν λειτούργησε ποτέ και πουθενά και το κόστος της είναι η μαζική ανεργία και η μαζική εξαθλίωση. Και αυτό είναι το πιο ακραίο από όλα.
ΠΗΓΗ: tanea.gr
