Του Wolfgang Münchau
Στο Spiegel-Online δημοσιεύεται άρθρο γνώμης του Wolfgang Münchau με τίτλο «Η κόλαση της διπλωματίας για την Ελλάδα». Στο άρθρο τονίζεται, ότι η κρίση χρέους της Ελλάδας αντιμετωπίζεται ως πολιτικό, και όχι ως οικονομικό...
ζήτημα.
Ο Münchau αναφέρεται στη στασιμότητα των διαπραγματεύσεων για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους και ειρωνεύεται την στάση του ΔΝΤ, το οποίο διαπιστώνει, ότι η σχεδιαζόμενη ανταλλαγή των ομολόγων δεν αρκεί και καλεί την ΕΚΤ να συμμετάσχει στη διαδικασία, πράγμα που θα μεταφέρει μέρος του κόστους στους φορολογουμένους των κρατών-μελών της Ευρωζώνης.
Από τον Οκτώβριο, όταν οι πολιτικοί και οι επενδυτές αποφάσισαν τη συμμετοχή στη μείωση του ελληνικού χρέους από το 50%, η κατάσταση της ελληνική οικονομίας έχει επιδεινωθεί περαιτέρω. Η χώρα βρίσκεται στον πέμπτο χρόνο ύφεσης και συνεχίζει να βυθίζεται.
Τώρα η ΕΕ και το ΔΝΤ ζητούν αναδιάρθρωση ύψους 70%, χωρίς να έχει εξασφαλιστεί η επαρκής συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα, καθώς πολλοί επενδυτές έχουν ασφαλίσει τα ελληνικά ομόλογα που διαθέτουν με πολύπλοκα πιστωτικά προϊόντα.
Γι’ αυτούς είναι περισσότερο συμφέρουσα η πλήρης αδυναμία της Ελλάδας να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις τους, παρά η συμμετοχή στην ανταλλαγή των ομολόγων.
Κανένα πρόβλημα στην ουσία δεν έχει επιλυθεί και οι διασώστες στις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και την Αθήνα δεν έκαναν τον κόπο να μιλήσουν με αυτούς που αντιμετώπισαν παρόμοια προβλήματα στη Βραζιλία, την Αργεντινή και την Χιλή.
Ο ίδιος ο Münchau υποστηρίζει, ότι λαμβάνει ηλεκτρονική αλληλογραφία από Νοτιοαμερικάνους Υπουργούς Οικονομικών και κεντρικούς τραπεζίτες, οι οποίοι ρωτούν, γιατί η Ελλάδα επαναλαμβάνει τα λάθη του παρελθόντος. Το μεγαλύτερο λάθος της Αργεντινής πριν από δέκα χρόνια ήταν η μπερδεμένη συμμετοχή των ιδιωτών πιστωτών, η οποία τελικά επιτάχυνε την ολική κατάρρευση.
Η Ελλάδα βρίσκεται σε παγίδα χρέους: Ακόμα και αν τα χρέη μείνουν σταθερά, θα αυξάνονται ως ποσοστό του ΑΕΠ, καθώς η οικονομία συρρικνώνεται. Η χώρα δεν μπορεί να αποφύγει μία αναγκαστική αναδιάρθρωση του χρέους.
Η στρατηγική της ΕΕ και του ΔΝΤ για την μείωση του ελληνικού χρέους από το 170 στο 120% δεν είναι οικονομική, αλλά πολιτική. Με τη γνωστή ευρωπαϊκή κοντόφθαλμη λογική υποστηρίχθηκε, ότι τα ιταλικά χρέη ανέρχονται στο 120% και είναι φερέγγυα.
Το αν η Ιταλία είναι φερέγγυα εξαρτάται από το ύψος του επιτοκίου με το οποίο μπορεί να δανειστεί και είναι αμφίβολο το αν αυτό μπορεί να κρατηθεί σε χαμηλά επίπεδα.
Η Ελλάδα, πάντως βρίσκεται σε χειρότερη θέση. Οι μεταρρυθμίσεις δεν προχωρούν και η κυβέρνηση Παπαδήμου αντιμετωπίζει δυσκολίες στην υλοποίησή τους. Την άνοιξη επίκεινται εκλογές και είναι πιθανή η επικράτηση μίας πλειοψηφίας, η οποία θα τάσσεται κατά των μεταρρυθμίσεων.
Επιπλέον, δεν υπάρχει ούτε ένας επενδυτής, ο οποίος θα εμπιστευόταν την Ελλάδα με ένα χρέος της τάξης του 120%. Το αργότερο μέχρι το φθινόπωρο του 2012 θα πρέπει αν γίνει και νέα περικοπή του χρέους.
Γι’ αυτό χρειάζεται μία αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, η οποία να το μειώνει στο 60 ή 80% του ΑΕΠ. Μόνον έτσι μπορεί η Ελλάδα να ανακάμψει. Αυτή όμως η λύση στην πράξη συνεπάγεται κόστος και για την ΕΚΤ και για τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις.
Η Γερμανία για πρώτη φορά από το ξέσπασμα της κρίσης θα αντιμετώπιζε απώλειες. Επιπλέον, θα έπρεπε να δοθούν περαιτέρω κεφάλαια στην Ελλάδα, προκειμένου να εξασφαλιστεί η παραμονή της στην Ευρωζώνη. Διαφορετικά η έξοδός της θα γινόταν πιθανότερη.
Ο Münchau συμφωνεί με την εκτίμηση του Thomas Mirow, επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης, ότι η αποχώρηση της Ελλάδας θα αποσταθεροποιούσε την Ευρώπη.
Όποιος μετρά τις πιθανές συνέπειες μόνον με βάση το κόστος για τις γερμανικές τράπεζες, κάνει λάθος ως προς την πολυπλοκότητα του προβλήματος.
Το πιο πιθανό είναι, ότι την τύχη της Ελλάδας θα έχει και η Πορτογαλία, φέρνοντας την Ισπανία στο χείλος της καταστροφής και επιβαρύνοντας και τη Γαλλία.
ΠΗΓΗ: tvxs.gr
