Του Ρούσου Βραννά
Δεν βλέπει φως ούτε στην Ιταλία ούτε στην Ισπανία. Και η Πορτογαλία, που εξακολουθεί να δανείζεται χρεωμένη μέχρι τον λαιμό, δεν έχει πολλές ελπίδες να γλιτώσει.
Οι εκτιμήσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου είναι...
δυσοίωνες και φέτος. Δεν έχει τέλος η τραγωδία του ευρώ.
Με κυβερνήσεις δεμένες χειροπόδαρα, οι περιφερειακές χώρες της ευρωζώνης περιμένουν τη σωτηρία να έρθει ως διά μαγείας από απρόθυμες αγορές. Υστερα από αλλεπάλληλα και επίπονα πογκρόμ λιτότητας στον δημόσιο τομέα, με την ελπίδα πως θα έβρισκαν έτσι πιο εύκολα αγοραστές και για τις επόμενες εκδόσεις των ομολόγων τους.
Και ας περιορίζονταν συνεχώς τα έσοδα του ιδιωτικού τομέα από τη μείωση των δημόσιων δαπανών και από τη βαριά άμεση και έμμεση φορολογία των μικρομεσαίων επιχειρηματιών, των μαγαζιών της διπλανής πόρτας και των νοικοκυριών.
Και ας προέβλεπαν οι έντιμοι οικονομολόγοι, πως μετά τη χρεοκοπία των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα θα ακολουθούσε αναπόφευκτα και η χρεοκοπία των απασχολουμένων στον ιδιωτικό.
Οι κυβερνήσεις των περιφερειακών χωρών εξακολουθούσαν να αφαιρούν δισεκατομμύρια από τις εθνικές οικονομίες τους, επιβάλλοντας περικοπές στους μισθούς του δημόσιου τομέα, στις συντάξεις, στα επιδόματα. Οπως ήταν φυσικό, χρόνο με τον χρόνο, τα φορολογικά έσοδα βούλιαζαν συνεχώς κάτω από τις προβλέψεις των κυβερνήσεων.
Οι διεθνείς αγορές ομολόγων ήταν περήφανες γι' αυτές. Οχι όμως και οι πτωχευμένοι λαοί τους που, ύστερα από τη ληστεία των εισοδημάτων τους, διαπίστωσαν, ότι αργά ή γρήγορα θα καλούνταν να πληρώνουν τους φόρους για τους τοκογλύφους με μισθούς σαν και αυτούς που καταβάλλονται στην Κίνα.
Γιατί λοιπόν οι κυβερνήσεις επέμειναν σε αυτόν τον φαύλο κύκλο;
Γιατί, αντί να ανοίξουν τον δρόμο της ανάπτυξης χρηματοδοτώντας την εργασία, προτίμησαν να χρηματοδοτούν τους τοκογλύφους;
Ισως, η απάντηση σε αυτό να βρίσκεται, σε όσα έγραφε πριν από μερικά χρόνια το περιοδικό «Νουβέλ Ομπζερβατέρ» για το πόσο ταπεινωμένος ένιωθε ο Σαρκοζί, το παιδί των μεταναστών που ζούσε σε μια φτωχογειτονιά του Νεϊγί, ώσπου να πάρει την εκδίκησή του: «Ακόμη και σήμερα δεν τολμάει να καλέσει φίλους στο σπίτι. Τον κυνηγά μια ανάμνηση: ο φθηνός καπνιστός σολομός που αγόραζε σε σελοφάν. Επειδή ο σολομός που έτρωγαν οι πλούσιοι φίλοι του προερχόταν από τα καλύτερα μαγαζιά».
Μας κυβερνούν άνθρωποι που ξεθυμαίνουν στις πλάτες μας τα κόμπλεξ τους, πειθήνια υποχείρια του πρώτου τυχόντα που θα τους ανοίξει τις πόρτες των μεγάλων σαλονιών. Επιρρεπείς στη διαφθορά, σίγουρα θα αναρωτιούνται πώς τους ανέχονται ακόμη οι λαοί τους.
«Αυτή η ανοχή όμως δεν είναι παρά προσωρινή» γράφει ο Σαντμπ Γουόλς στην εφημερίδα «Γκάρντιαν». «Η φτώχεια που βλέπουμε σήμερα δεν έχει φτάσει ακόμη στο επίπεδο που θα κάνει αναπόφευκτη την κοινωνική αναταραχή. Ομως οδεύουμε προς τα εκεί».
ΠΗΓΗ: tanea.gr
