Του Γιάννη Τριάντη
Ο Τζούλιαν Λένον δεν έχει καμμία σχέση με τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη.
Αλλά και οι δύο υπενθύμισαν προσφάτως με τον τρόπο τους ένα κοινό στοιχείο των ανθρώπων του Πολιτισμού με τους πολιτικούς...
Τις αντιφάσεις ανάμεσα στη ζωή και το έργο των μεν και τις πρωτεϊκές μεταμορφώσεις στον πολιτικό βίο των δε...
«Ο πατέρας μου», λέει ο γιος τού Τζων Λένον, «τραγουδούσε και μιλούσε για την αγάπη, αλλά στην πραγματικότητα ποτέ δεν την έδινε, τουλάχιστον σε μένα που ήμουν γιος του».
Σπαρακτική η υπόμνηση, προορίζεται για εσωτερική χρήση και εκτόνωση.
Ενα εύλογο παράπονο, που αφορά αποκλειστικά τον Τζούλιαν και όχι τα εκατομμύρια που λάτρεψαν τον ηγέτη των Beatles.
Ομως, ο γιος του θρύλου μπήκε αθέλητα σ' ένα γήπεδο, όπου κυριαρχεί ένα θεμελιώδες ερώτημα, έστω κι αν μένει συνήθως ανεπίδοτο:
Πώς γίνεται να παράγουν συγκλονιστικό έργο κάτι μικρόψυχοι και ζηλόφθονες, ευπειθώς στοιχημένοι με το χρήμα και την εξουσία, κάτι ξερακιανοί στις συνάφειες, με τεφρή ζωή και επιλήψιμη συμπεριφορά;
Το ίδιο θα μπορούσε να πει κανείς και για γραφιάδες (εφημερίδων και περιοδικών), που γράφουν υπέροχα, όλο ρυθμό και ουσία, αλλά ξέρεις - τους ξέρεις - ότι τίποτε, ούτε μια λέξη, από αυτά που γράφουν δεν είναι συμβατό με την πραγματική ζωή τους. Ελα ντε, θα 'λεγε και ο Τζούλιαν Λένον. Αλλά δεν έχει δίκιο.
Γιατί ξεχνάει την αυταξία του έργου - των κειμένων, της μουσικής, της ποίησης.
Το έργο αυτονομείται από τον δημιουργό του.
Υπάρχει αφ' εαυτού, γέννημα της εσωτερικής Ναζαρέτ του καθενός.
Ιζημα και διαμάντια συνυπάρχουν στον κόσμο του δημιουργού.
Κακότης και αγιότης.
Τρυφερότητα και μίσος.
Γιατί οι άνθρωποι είναι οι αντιφάσεις τους, όσο κραυγαλέες κι αν αποκαλύπτονται σε ορισμένους δημιουργούς.
Αυτό κρατάς.
Τη συγκίνηση που σου προκαλεί ένα έργο του Λυλλύ και όχι τη συμπεριφορά του στην αυλή του Λουδοβίκου. Τους στίχους ενός εμπνευσμένου και όχι το καθαρματάκι που ταΐζει μέσα του και κατασπαράζει τους γύρω του...
Τώρα, για τον Χρυσοχοΐδη και τους ομοίους του τι να πεις; Από τις λέξεις τους ούτε δυο δράμια αλήθεια δεν βγάζεις.
Μεταμορφώνονται αναλόγως των περιστάσεων - και της προσωπικής ιδιοτέλειας - σε φωτιά και νερό. Σε λιοντάρια και χαμαιλέοντες.
Ο Πρωτέας θα ζήλευε τη δεινότητά τους...
ΠΗΓΗ: enet.gr
