Του Σήφη Πολυμίλη
Είναι εντυπωσιακό, ότι ολη σχεδόν η σύγκρουση για τις αλλαγές στην ανώτατη εκπαίδευση περιστρέφεται γύρω από το πάπλωμα.
Δηλαδή, ποιος θα ελέγχει τη διοίκηση των πανεπιστημίων, πώς θα διατηρηθούν επί της ουσίας οι συσχετισμοί δύναμης που...
έχουν διαμορφωθεί τις τελευταίες δεκαετίες και πέραν τούτου ουδέν.
Ελάχιστους απασχολεί το γεγονός, ότι η απίστευτη οργανωτική δομή της ανώτατης εκπαίδευσης δεν οδηγεί πουθενά, ότι η απαράδεκτη διασπορά σχολών ανά την επικράτεια για μικροκομματικούς λόγους υποβαθμίζει συνεχώς το επίπεδο της εκπαίδευσης.
Δεν άκουσα κανένα πανεπιστημιακό ή κανένα πρύτανη να διαμαρτύρεται για το γεγονός, ότι αυτή τη στιγμή υπάρχουν 40 ιδρύματα ανώτατης εκπαίδευσης με 511 τμήματα σε 66 πόλεις!
Ναι σε 66 πόλεις έχουν διασπαρεί σχολές και τμήματα μόνο και μόνο για ψηφοθηρικούς λόγους, αλλά ουδείς συγκινείται...
Ούτε φυσικά διαμαρτύρεται κανείς, γιατί υπάρχουν δέκα ή δεκαπέντε τμήματα με το ίδιο ακριβώς διδακτικό αντικείμενο, όχι γιατί τα έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία αλλά γιατί έτσι βόλευε τοπικές κοινωνίες, πανεπιστημιακούς και δεν ξέρω ποιους άλλους διαπλεκόμενους.
Κανείς δεν αναρωτιέται, για το αν μπορούν όλα αυτά τα τμήματα να λειτουργήσουν αξιοπρεπώς με τις δεδομένες - και όχι μόνο τις σημερινές- οικονομικές μας δυνατότητες.
Πιπιλίζουν όλοι, με πρώτη την ΠΟΣΔΕΠ, την υποχρέωση για δημόσια δωρεάν παιδεία στους πάντες. Ωραίο ως σύνθημα, μόνο που κανένα δεν απασχολεί, ότι αυτή τη δωρεάν παιδεία κάποιος την πληρώνει. Και δεν είναι το απρόσωπο κράτος, που όλοι σχεδόν το φτύνουμε, αλλά εμείς οι διαμαρτυρόμενοι μονίμως πολίτες για την υψηλή φορολογία...
Γατί φυσικά το ότι πληρώνει τα πάντα ο κρατικός προϋπολογισμός, δεν σημαίνει ότι είναι και τζάμπα. Από κάποιους τα παίρνει τα χρήματα και αυτοί δεν είναι άλλοι από τους φορολογούμενους πολιτες.
Ολοι θα θέλαμε, να έχουμε εξασφαλισμένη χρηματοδότηση για να κάνουμε αυτό που μας αρέσει η μας βολεύει. Μονο που δεν γίνεται.
Όσο αυτονόητο είναι, ότι η παροχή της εκπαίδευσης δεν μπορεί να γίνεται μόνο με στενά οικονομικά κριτήρια, άλλο τόσο αυτονόητο έπρεπε να είναι, ότι δεν μπορούμε να φυτεύουμε πανεπιστήμια για να βολέψουμε τους ψηφοφόρους μας ή γιατί έτσι εξυπηρετούνται τα μικροσυμφέροντα των πανεπιστημιακών.
Κι άλλο τόσο αυτονόητο θα έπρεπε να είναι, ότι η αναγκαία επένδυση στη γνώση δεν σημαίνει, ότι φτιάχνοντας σχολές και τμήματα όπου και όπως λάχει επενδύουμε πραγματικά στην παιδεία ή ότι δίνουμε πράγματι περισσότερες ευκαιρίες γα το μέλλον στη νέα γενιά.
ΠΗΓΗ: tovima.gr
