Αλλο να είσαι Ελβετός τραπεζίτης κι άλλο Ελλην δανειολήπτης.
Αν και, για να πούμε και του «στραβού το δίκιο», οι Ελβετοί τραπεζίτες είναι οι τελευταίοι που τα 'κονομάνε απ' τους Ελληνες φτωχοδανειολήπτες (αρκούνται να τα 'κονομάνε χοντρά απ' τους Ελληνες φοροφυγάδες - μεγαλοκαταθέτες).
Πριν απ' τους Ελβετούς λοιπόν σε γενναία αφαίμαξη των δανειοληπτών προβαίνουν οι...
Ελληνικές Τράπεζες - όσες χορηγούσαν δάνεια, στεγαστικά κυρίως, σε ελβετικό φράγκο.
Αλλά ας πιάσουμε τον μίτο του δράματος, εν προκειμένω της τραγωδίας, απ' την αρχή· εκεί γύρω στο 2007-2008. Τότε οι Τράπεζες άρχισαν να προτείνουν στους πελάτες ως «ελκυστικό προϊόν» τα δάνεια σε ελβετικό φράγκο με χαμηλό επιτόκιο - γύρω στο 2,3-2,4%!
Δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς τις Τράπεζες, ότι ούτω πώς παγίδευσαν τους πελάτες τους.
Οχι, δεν τους παγίδευσαν οι ίδιες, αλλά η κρίση που προκάλεσαν.
Κι εξηγούμαι: όταν οι πολίτες άρχισαν να λαμβάνουν δάνεια σε ελβετικό φράγκο - μάλιστα όχι λίγοι, αλλά πάνω από 60.000 - η ισοτιμία ελβετικού φράγκου-ευρώ ήταν στο 1,65 του πρώτου προς το δεύτερο.
Η τραγωδία άρχισε, όταν το φράγκο άρχισε να ανεβαίνει εν σχέσει με το ευρώ στο 1,30, στο 1,20 και τώρα στο 1,10 με κίνδυνο να εκδηλωθούν οι πρώτες αυτοκτονίες. Διότι οι πρώτοι εγκλεισμοί σε ευαγή ιδρύματα όσων έχουν ήδη τρελαθεί απ' αυτόν τον Σισύφειο ογκόλιθο που έπεσε αίφνης στο κεφάλι τους, είναι από καιρό πολλοί.
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα με πραγματικούς αριθμούς για να εννοήσουμε τη νίλα που έχουν πάθει χιλιάδες νοικοκυριά στην επικράτεια.
Ας υποθέσουμε ότι το κεφάλαιο του στεγαστικού δανείου που πήρε κάποιος το 2007 ήταν 150.000 ευρώ και η μηνιαία δόση για την εξόφλησή του σε 15 χρόνια, περίπου 800 ευρώ .
Εάν αυτός ο άνθρωπος έχει πληρώσει ανελλιπώς τις δόσεις του όλα αυτά τα τέσσερα χρόνια, δηλαδή 9.600 ευρώ τον χρόνο, επί τέσσερα χρόνια ίσον 38.400 ευρώ σύνολο, με τρόμο θα διαπιστώσει, ότι το υπολειπόμενο προς αποπληρωμή κεφάλαιο αντί να έχει αναλόγως μειωθεί, έχει προσέτι αυξηθεί στις 177.000 ευρώ περίπου.
Αν δεν πάθει εγκεφαλικό, θα το έχει καταφέρει επειδή στα τέσσερα αυτά χρόνια είδε τη μηνιαία δόση του να ανεβαίνει από τα 800 εν πρώτοις ευρώ, στα 1.000, στα 1.100 κι εν τέλει στα 1.300, χωρίς να κάνει φόνο, ληστεία τραπέζης ή άλλον τι πολύ ανυπάκουο τόλμημα.
Ευτυχώς που οι Τράπεζες δείχνουν κατανόηση.
Ετσι, ευγενικοί υπάλληλοι εξηγούν στους αλλόφρονες πελάτες τους ότι, αν μετατρέψουν το δάνειό τους από φράγκα σε ευρώ, θα κάνουν εμπράγματη την έως τώρα λογιστική ζημιά τους. (σ.σ.: Καθόλου λογιστική, τουλάχιστον εις ό,τι αφορά τις δόσεις. Οι οποίες εν τω μεταξύ αυξάνονται, κι όχι μόνον αυξάνονται, αλλά ρίπτονται σε πιθάρι δίχως πάτο. Και πάντως με πάτον ευρύτερον από εκείνον του Πίθου των Δαναΐδων)...
Το καλύτερο λοιπόν για τον δυστυχή Σίσυφο δανειολήπτη είναι να περιμένει μήπως και η ισοτιμία του ατίθασου φράγκου προς το δυστυχές ευρώ επιστρέψει σε ανεκτά επίπεδα, περίπου αυτά του 1,60 ή 1,55, όπως όταν πήρε το εν λόγω δάνειο προκειμένου να κάνει τότε τη μετατροπή του σε ευρώ. Ως τότε θα έχει χάσει βεβαίως ένα κάρο λεφτά, αλλά δεν θα τα έχει χάσει όλα! Σε ευχαριστώ ω τοκογλύφε!
- Αλλά, αν η ισοτιμία δεν επανέρθει ποτέ;
- Τι να σας πω, κύριε! Συμβόλαιο με το μέλλον δεν μπορούμε να κάνουμε! Αλλωστε όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα.
Στο σημείο αυτό πρέπει να κρατήσετε σώας τας φρένας σας, διότι έχει κι άλλη τρέλα να αντιμετωπίσετε.
Ας υποθέσουμε και πάλι ότι η ισοτιμία αποκαθίσταται έστω σχετικώς ικανοποιητικά και εσείς σπεύδετε με όσες δυνάμεις σάς έχουν απομείνει ακόμα, ου μην και με τη βοήθεια της ΜΚΟ της γειτονιάς σας, να μετατρέψετε το ξεφτιλισμένο το δάνειο από φράγκα σε ευρώ.
Και πάλι θα την έχετε πατήσει!
Με την άνοδο του επιτοκίου του ευρώ στο μεταξύ, πάλι τα κέρατά σας (με το συμπάθιο) θα χρωστάτε!
Δηλαδή μονά-ζυγά, δικά τους! Των Τραπεζών!
Διότι οι Τράπεζες δεν είναι αυτό που έλεγε ο Μαρκ Τουαίν, ότι δηλαδή: «αν έχεις λεφτά σε δανείζουν, κι αν δεν έχεις λεφτά δεν σου δίνουν».
Οι Τράπεζες είναι σαν τους Φινλανδούς: αν έχεις λεφτά σου τα παίρνουν κι αν δεν έχεις, τους πληρώνεις για να μη σου δώσουν.
Λύσεις;
Βεβαίως! απ' όλα διαθέτει το κατάστημα (της Τραπέζης). Α) παράταση του δανείου. Από 15 σε 20 ή σε 25 χρόνια. Βεβαίως έτσι μεγαλώνει το ποσόν αποπληρωμής (θηριωδώς), αλλά να μη βγάλει και κάτι η μπάνκα για τη διευκόλυνση;
Ομως, ακόμα κι έτσι νέο αστροπελέκι (διαρκείας) σε περιμένει. Με την επιμήκυνση έχεις ξαναφέρει τη δόση στα 800 ευρώ. Ελα ντε που η ισοτιμία εξακολουθεί να επιδεινώνεται! Ελα ντε που λίγους μήνες μετά η δόση ξανανεβαίνει στα 900 κι ύστερα στα 1.000 και τέλος στα 1.100 ευρώ (με το απλήρωτο κεφάλαιο να αγγίζει πλέον τις 190.000).
Αν ούτε σε αυτό το σημείο δεν τρελλαθείτε, η Τράπεζα έχει κι άλλη λύση, πλαν μπι, το εξής:
Β) Αρχίζετε να πληρώνετε μόνον τους τόκους κι όχι και για το κεφάλαιο. Δεν θα εξοφλήσετε ποτέ, αλλά ουδείς είναι τέλειος (με την αρχαία καλή έννοια της λέξης τέλος, κοινώς πάπαλα).
Α ς συνοψίσουμε!
Μέσα σε τέσσερα χρόνια ένα δάνειο ας πούμε 100.000 ευρώ (κεφάλαιο) θα έχει γίνει σήμερα έως και 150.000 ευρώ! Παρ' ότι όλο αυτό το διάστημα εξυπηρετείται ανελλιπώς, δεν μειώνεται αλλά αυξάνεται. Αν ποτέ η ισοτιμία αποκατασταθεί, μεγάλο μέρος του ποσού που θα έχει στο μεταξύ καταβληθεί για τόκους και απόσβεση κεφαλαίου, απλώς θα έχει εξαερωθεί.
Αν, τέλος, γυρίσετε ποτέ τυχόν στο ευρώ, πάλι το δάνειο θα συνεχίζει να φουσκώνει λόγω επιτοκίων.
Ηθικόν δίδαγμα;
Κουφάλες!
Συμπέρασμα;
Εντάξει, κουφάλες! αλλά, τι κάνουμε; Δεν ξέρω· εγώ θα πληρώνω στην Τράπεζά «μου» ώσπου να πεθάνω, ή να με πεθάνει. Εσείς, όσοι είσθε πιο γενναίοι, ασκηθείτε στην τοξοβολία όπως ο Γουλιέλμος Τέλλος. Ποτέ κανείς δεν ξέρει...
ΠΗΓΗ: enet.gr
