Του Μωυσή Λίτση
Τρία χρόνια μετά την κατάρρευση της Lehman Brothers, η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται ξανά στο σημείο μηδέν...
Η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση έχει εξελιχθεί σε κρίση χρέους, που οδηγεί στο βάραθρο όχι μόνο αδύναμες οικονομίες..
όπως η ελληνική, αλλά και ισχυρές οικονομίες της ευρωζώνης, όπως την Ισπανία, την Ιταλία ακόμη και τη Γαλλία και βέβαια τις ίδιες τις ΗΠΑ, μητρόπολη του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος.
Το 2008, η διαπίστωση ότι η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται αντιμέτωπη με τη χειρότερη από την εποχή του '30 οικονομική κρίση, έκανε τους πολιτικούς να υπόσχονται, ότι δεν θα ξανακάνουν τα ίδια λάθη...
Χρηματοδότησαν με δισεκατομμύρια ευρώ και δολάρια τις τράπεζες, για να αποσοβήσουν την επιζήμια υποτίθεται για όλους κατάρρευση της οικονομίας.
Ο χρηματοπιστωτικός τομέας, αφού σώθηκε με λεφτά των φορολογουμένων, εξακολουθεί να διοχετεύει κεφάλαια στις διεθνείς φούσκες και να ζητά να πληρωθούν οι τράπεζες για το δικό τους πάρτι από την περικοπή μισθών και συντάξεων των Ευρωπαίων και Αμερικανών πολιτών.
Οι πολιτικοί σήμερα όχι μόνο δεν μιλούν πλέον για μαθήματα από τη Μεγάλη Υφεση, αλλά οδηγούν την παγκόσμια οικονομία και το διεθνές πολιτικό σκηνικό πίσω στη ζοφερή εκείνη εποχή... Η χρηματιστηριακή κατρακύλα των τελευταίων ημερών, και όχι οι αυξανόμενες κοινωνικές αντιδράσεις, ήταν αυτή που έβγαλε το δίδυμο Μέρκελ-Σαρκοζί από την... παραλία, για να δώσει ξαναζεσταμένες υποσχέσεις περί «οικονομικής διακυβέρνησης».
«Μεγάλα λόγια, μικρά έργα», χαρακτηριστικό το σχόλιο της ηλεκτρονικής έκδοσης του «Σπίγκελ» (Spiegel Online).
Αναβάθμισαν μάλιστα σε πρόεδρο της «νέας κυβέρνησης» τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Χέρμαν βαν Ρόμπαϊ, έναν πολιτικό που όχι μόνο δεν διακρίνεται για τις ηγετικές του ικανότητες, αλλά δεν διαθέτει καν την τυπική νομιμοποίηση, που έχει για παράδειγμα ο εκλεγμένος απ' ευθείας από τον λαό εκάστοτε Αμερικανός πρόεδρος.
Οσο για τη διά Συντάγματος κατοχύρωση του «χρυσού κανόνα», που θα υποχρεώνει τις κυβερνήσεις να έχουν μηδενικά ελλείμματα και ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, οδηγεί στη δημιουργία μιας Ευρώπης κατ' εικόνα και ομοίωσιν των πιο αντιδραστικών κύκλων της Γερμανίας.
Επιπλέον, δείχνει να αγνοεί ακόμη και την ίδια την οικονομική πραγματικότητα.
Η αποτυχία του Συμφώνου Σταθερότητας δεν οφείλεται στην «ανεκτικότητα» προς τους παραβάτες, αλλά στο γεγονός ότι δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις οικονομικές συνθήκες και μάλιστα σε αυτές πριν από την κρίση, με πρώτες τη σημερινή Γερμανία και Γαλλία να γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια τη συνθήκη για την οποία είχαν πρωτοστατήσει.
Χρέη και ελλείμματα διογκώθηκαν άλλωστε μετά την κρίση του 2008.
Οσο για το ευρωομόλογο, η κυβέρνηση του Βερολίνου δείχνει απρόθυμη να το αποδεχτεί ακόμη και μετά την επιβολή των δικών της σκληρών όρων, που οδηγούν ειδικά χώρες σαν την Ελλάδα σε πολύχρονη εξάρτηση και λιτότητα μέχρι θανάτου.
Οι εξελίξεις αυτές προμηνύουν έναν δύσκολο Σεπτέμβρη.
Οσο η κρίση θα βαθαίνει, τόσο περισσότερο οι αγορές και οι εντολοδόχοι τους πολιτικοί θα επιζητούν περισσότερο αίμα, έως ότου όχι μόνον «κρατικοδίαιτες» καπιταλιστικές οικονομίες σαν την ελληνική γίνουν πιο «ανταγωνιστικές» με συνθήκες εργασίας και δικαιώματα Κίνας..., αλλά έως ότου ανατραπούν ολοκληρωτικά οι κοινωνικές κατακτήσεις ενός και πλέον αιώνα και σε αναπτυγμένες οικονομίες, όπως η ιταλική, η γαλλική και σε τελική ανάλυση η γερμανική.
Προς όφελος, υποτίθεται, μιας θολής μελλοντικής ανάπτυξης και οικονομικής σταθερότητας, στην ουσία προς όφελος της δικτατορίας των πιστωτών!
ΠΗΓΗ: enet.gr
