Αλλη Ευρώπη µας είχαν δείξει, όταν ακόµη βρισκόταν στην οικονοµική ακµή της και άλλη βρίσκουµε σήµερα µπροστά µας.
Τότε απόπαιρναν σαν παλαβό όποιον τολµούσε να πει, πως το ευρώ ήταν από την αρχή προβληµατικό. Σήµερα, άπειροι τέτοιοι «παλαβοί» κυκλοφορούν ανενόχλητοι ανάµεσά µας.
Στην πορεία της Ιστορίας, όταν µια χώρα πιανόταν...
στα δίχτυα µιας οικονοµικής κρίσης, προχωρούσε σε µαζική υποτίµηση του νοµίσµατός της.
Αυτό είχε τρεις συνέπειες.
Πρώτον, η χώρα γινόταν διεθνώς ανταγωνιστική και ο εξαγωγικός τοµέας της ανέκαµπτε αµέσως.∆εύτερον, ο συνεπαγόµενος πληθωρισµός µείωνε το σχετικό µισθολογικό κόστος, χωρίς βίαιες µειώσεις των µισθών.
Και τρίτον, ο πληθωρισµός οδηγούσε στη µείωση της αξίας των συσσωρευµένων χρεών, περιορίζοντας έτσι το ενδεχόµενο να πτωχεύσει η χώρα.
Ετσι λειτουργούσαν οι οικονοµίες των χωρών.
Αυτό ακριβώς έκαναν οι «ασιατικές τίγρεις» στην κρίση της δεκαετίας του 1990. Και η Φινλανδία και η Σουηδία.
Σε µια νοµισµατική ένωση, όµως, είναι αδύνατον να συµβεί αυτό.
Αντί να µειωθεί η αξία του νοµίσµατος, µειώνονται οι µισθοί των ανθρώπων.
Ποιες είναι οι συνέπειες;
Οι κατώτερες και µεσαίες εισοδηµατικές τάξεις πληρώνουν τον λογαριασµό.
Αυτό οδηγεί σε ακόµη περισσότερη οικονοµική ανασφάλεια.
Οι άνθρωποι αρχίζουν να ξοδεύουν λιγότερο.
Η ανεργία αυξάνεται.
Η αυξηµένη ανεργία οδηγεί σε αύξηση των κοινωνικών δαπανών που, µαζί µε τα µειωµένα φορολογικά έσοδα, διογκώνουν τα ελλείµµατα.
Και έτσι η χρεοκοπία έρχεται πιο κοντά.
Αυτό ακριβώς ζητούν σήµερα οι αγορές.
Και οι τοποτηρητές τους, που κατοικοεδρεύουν στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Το βαθύ κατεστηµένο των υπερχρεωµένων περιφερειακών χωρών της ευρωζώνης θεωρεί «εθνοπροδοτική» οποιαδήποτε αµφισβήτηση του ευρώ και των κεντρικών τραπεζιτών της Ευρώπης.
«Είναι όµως πια καιρός να αναρωτηθούµε», λέει ο Ντέιβιντ Μακ Ουίλιαµς στην ιρλανδική «Ιντιπέντεντ». «Είναι πατριωτικό ναυπηρετούµε τους κεντρικούς ευρωτραπεζίτες; Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Ποιος τους έχει δώσει την εντολή για να υπαγορεύουν σε όλους τα πάντα; ∆εν είναι αντιπρόσωποι του λαού αλλά της τραπεζικής βιοµηχανίας. Και είναι αυτοί που δηµιούργησαν το χρηµατοπιστωτικό φρενοκοµείο του εύκολου δανεισµού».
Μόλις αυτό το φρενοκοµείο τους έβαλε λουκέτο, άνοιξαν ένα καινούργιο. Στην πύλη του υπάρχει η επιγραφή: «Μόνο η λιτότητα θα φέρει την ανάπτυξη».
Σε αυτό το φρενοκοµείο, όταν αναπτύσσεται µια οικονοµία, αυτοί οι κεντρικοί τραπεζίτες βλέπουν τον κίνδυνο υπερθέρµανσης και συστήνουν λιτότητα.
Οταν εµφανίζεται πληθωρισµός, η απάντησή τους είναι η λιτότητα.
Και όταν µια χώρα βυθίζεται στον στασιµοπληθωρισµό, πάλι λιτότητα.
Σαν κοµπογιαννίτες, δίνουν το ίδιο φάρµακο για κάθε αρρώστια. Ασυγκίνητοι στα πάθη των λαών, ο µόνος στόχος τους είναι να πάρουν πίσω στο ακέραιο, όσα χρωστούν οι χώρες στους κερδοσκόπους που εκπροσωπούν.
Αν περάσει το δικό τους, οι υπερχρεωµένες χώρες θα επιδοθούν σε έναν ανταγωνισµό λιτότητας, καταστρέφοντας η µία την άλλη. Και η ευρωπαϊκή περιφέρεια θα επιστρέψει σε µια γενικευµένη φτώχεια, που οι ατζέντηδες της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης» µας είχαν διαβεβαιώσει, πως εδώ και χρόνια ανήκε πια στο παρελθόν.
