Οταν η πολιτική τάξη παλεύει να επιπλεύσει στην κινούµενη άµµο της αναξιοπιστίας.
Οταν κάθε δίµηνο η χώρα ψάχνει δύο δισ., για να τα ρίξει στην τρύπα των δύο δισ., που έψαχνε πριν από δύο µήνες και δεν κατάφερε να τα µαζέψει.
Οταν ακούς κάθε µέρα για φοροδιαφυγή και φοροφυγάδες δεν βλέπεις.
Οταν το δικαστικό σώµα αντιµετωπίζει τη... δικαιοσύνη σαν να είναι ιδιοκτησία του.
Οταν το σύστηµα υγείας ταπεινώνει τους ασθενείς του και µεγαλοσχήµονες γιατροί µοιράζουν τη θεραπεία σαν ελεηµοσύνη.
Οταν η ∆ηµόσια ∆ιοίκηση περιφέρεται µεθυσµένη από την αδράνεια από το ένα γραφείο στο άλλο.
Οταν η Αστυνοµία παίζει κρυφτό και το πανεπιστήµιο θυµίζει το νεοκλασικό που κληρονόµησες µε τους σάπιους σοβάδες και τα υδραυλικά.
Οταν τα σύνορα της επικράτειας έχουν γίνει σουρωτήρια.
Οταν οι οικονοµολόγοι έχουν αντικαταστήσει τους αστρολόγους.
Οταν πέφτεις να κοιµηθείς και δεν ξέρεις αν θα ξυπνήσεις άνεργος.
Οταν η µόνη σταθερά του βίου σου είναι πως τα χρήµατα που έχεις για να ζήσεις, είναι λιγότερα απ’ αυτά που δεν έχεις.
Οταν η διαφθορά είναι εξίσου δηµοκρατικά µοιρασµένη µε την καταγγελία της.
Οταν όλοι γύρω σου φωνάζουν «φέρτε πίσω τα κλεµµένα» αλλά κανείς δεν δίνει ούτε ευρώ απ’ τα δικά του.
Οταν η λέξη «διαφάνεια» σε κάνει να χαµογελάς µε συγκατάβαση.
Τότε το κοινωνικό συµβόλαιο µετατρέπεται σε συµβόλαιο ανυποληψίας.
Τότε όλοι γύρω σου, σού µοιάζουν ένοχοι.
Τότε όλοι καταγγέλλουν όλους, σ’ ένα λαϊκό δικαστήριο που το στήνουν καθηµερινά αυτοσχέδιοι εισαγγελείς για να προλάβουν να σε δικάσουν, πριν τους δικάσεις εσύ.
Και το κοινωνικό έλλειµµα συσσωρεύεται. Είναι το έλλειµµα που δηµιουργείται χρόνια τώρα από το αίσθηµα της αδικίας, ένα χρέος που δεν µετριέται µε αριθµούς αλλά µε ανθρώπινη συµπεριφορά.
Τα ηθικά του επιτόκια είναι ψηλά, δυσβάσταχτα, όµως δυστυχώς δεν είναι διαπραγµατεύσιµα.
Κι αν δεν θέλουµε να ξεπέσουµε στη συλλογική αυτοκτονία του πολέµου όλων εναντίον όλων, τότε οφείλουµε να τα πληρώσουµε.
ΠΗΓΗ: τα νεα on-line
