Πιέζουν - λέει - ΔΝΤ και ευρωζώνη τη Ν.Δ. να συναινέσει στο μεσοπρόθεσμο, ειδάλλως δεν έχει πέμπτη δόση.
Σε περίπτωση, δηλαδή, εκλογών και νίκης του Σαμαρά να υπάρχει συνέχεια στη λήψη των μέτρων.
Τάχα μου - λέει - δεν κάνουν το ίδιο... στις ΗΠΑ Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικανοί, όταν είναι να πάρουν μια σοβαρή απόφαση;
Και σε όλα - λέει - τα δυτικά πεπολιτισμένα κράτη επικρατεί η ίδια συναίνεση.
Το ίδιο θέατρο, θα έπρεπε να πουν.
Το πολιτικό σύστημα διακρίνεται από την υψηλή θεατρική του δεινότητα, την οποία δεν φείδεται να επιδεικνύει το πολιτικό υπηρετικό προσωπικό.
Ομολογουμένως είναι θαυμάσιοι ηθοποιοί. Κατόρθωσαν να πανικοβάλουν τον κόσμο, προκάλεσαν γενικό μούδιασμα στα μέλη και τη διάθεση του καθενός, που εξαρτάται από ένα μισθό, από ένα μεροκάματο τρόμου.
Στην ουσία δεν τους ενδιαφέρει η συναίνεση του Σαμαρά· αυτή είναι δεδομένη. Φοβούνται δηλαδή ότι η Ν.Δ. θα επιδείξει σοσιαλιστική ή δημοκρατική πυγμή; Είναι τουλάχιστον αστείο, έως φαιδρό.
Εκείνο που πράγματι φοβούνται οι δανειστές είναι η θυμική αντίδραση του κόσμου, η εξέγερση. Εως τώρα έχουν σπέρματα μόνο αναφανεί, στα κινήματα ανυπακοής και στις τελευταίες αυθόρμητες συγκεντρώσεις.
Ο φόβος τους προέρχεται από το γεγονός ότι αυτά τα σπέρματα είναι αχειραγώγητα, ακομμάτιστα. Εχασαν δηλαδή οι δανειστές τον μεγάλο τους σύμμαχο, που δεν είναι άλλος από τα πολιτικά κόμματα.
Αυτό φοβούνται· το αυθόρμητον της κοινωνίας, το οποίο αν εκδηλωθεί δυναμικά δεν ελέγχεται. Και θα πάνε τότε κατά διαόλου, μέτρα και περικοπές και ξεπούλημα εθνικών περιουσιών και δεν συμμαζεύεται. Ολες, μα όλες οι εξελίξεις δεν είναι παρά απόρροια αυτού του φόβου. Βέβαια ακόμη το ελέγχουν, είναι τόσος ο πανικός της κοινωνίας που δεν αφήνει τα μέλη της να βγουν στους δρόμους, εκτός απ' αυτές τις μερικές χιλιάδες.
Αλλά και στην ελληνική θεατρική (πολιτική) σκηνή παρελαύνουν ικανότατοι ηθοποιοί. Ψιθυρίζουν εκλογές (που θα είναι καταστροφή για τον τόπο), αοριστολογούν για κυβέρνηση προσωπικοτήτων (τρέχα γύρευε· από τις βιβλιοθήκες και τα εργαστήρια στη διοίκηση της χώρας;), χειρονομούν τινές τάχα μου εξεγερσιακά και άλλα ιλαρά.
Απαντες αρνούνται να ομολογήσουν, ότι εκείνο που έχει χρεοκοπήσει είναι το πολιτικό σύστημα, που έχει, βεβαίως, πλάσει μαλθακούς και ανέντιμους πολίτες και όλοι σέρνουμε τον χορό της κατάρρευσης.
Γι' αυτό και δεν εμφανίζεται η κοινωνία στο πολιτικό σκηνικό, για τούτο τα εκατομμύρια των Ελλήνων παραμένουν ακόμη στον καναπέ τους.
Γιατί ποτέ τους δεν προβληματίστηκαν για το τι σημαίνει πραγματικά Δημοκρατία.
Επί δεκαετίες είχαν εκχωρήσει το δικαίωμα συμμετοχής τους στις πολιτικές αποφάσεις σε αντιπροσώπους (κοινοβουλευτική δημοκρατία και κουραφέξαλα). Γρήγορα, όμως, οι αντιπρόσωποι κατάλαβαν την τεράστια δύναμή τους, και αφού η κοινωνία δεν τους ήλεγχε, μερίμνησαν να πλουτίσουν οι ίδιοι και τα σόγια τους και πλήθος παρατρεχάμενων.Κι έτσι δηλητηριάστηκε μια ολόκληρη εποχή· γενιές γαλουχηθήκαμε σε μια πολιτική χυδαιότητα (σε μια χυδαιότητα πολιτικής, σε μια πολιτική χυδαιότητας), με μια συγκατανευσιφάγο Αριστερά, διαμελισμένη, κατακρεουργημένη από τα ίδια της τα δόντια.
Ηλθε ίσως ο καιρός για Δημοκρατία.
Αλλά τούτο φαντάζει ακατόρθωτο, διότι ουδέποτε μυηθήκαμε στις αρχές της.
Η Δημοκρατία απαιτεί μακρόχρονη παράδοση (έστω σε θεσμούς της), προϋποθέτει υψηλό βαθμό παιδείας (όχι απαραίτητα εγκυκλοπαιδικής), θέλει τα μέλη της κοινωνίας ενεργά, με βαθύ αίσθημα σεβασμού και αλληλεγγύης.
Δεν μιλάμε για κάτι ιδανικό· δεν θα απαλειφθούν δηλαδή συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις, δεν θα γίνουμε όλοι ειρηνικά πλάσματα, θα πάψουμε, όμως, να είμαστε πρόβατα, όπως είμαστε τώρα, θα πάψουμε να πανικοβαλλόμεθα από ανθυπομέτριους ηθοποιούς της πολιτικής· θα απαλλαγούμε από τις ανοησίες, όσων υμνούν σήμερα το υπάρχον πολιτικό σύστημα, φιλελεύθερους και σοσιαλιστές, δεξιούς και «αριστερούς».
stamg@enet.gr
ΠΗΓΗ: enet.gr
