Μερικές φορές σε κρίσιµες εποχές, η Ιστορία χτυπάει την πόρτα των ανθρώπων και τους καλεί να αποφασίσουν, αν θα πάρουν τον κατήφορο που οδηγεί στην άβυσσο ή αν θα στήσουν αυτί σε µια σταθερή και νηφάλια φωνή, που δείχνει τη µοναδική διέξοδο.
Συνήθως, αυτή η φωνή φτάνει... στ’ αυτιά µας µονάχα όταν είναι πια πολύ αργά, εκ των υστέρων.
Αυτή τη φορά, η φωνή είναι τόσο δυνατή, που αντηχεί από άκρη σε άκρη της ηπείρου. Και είναι µια φωνή νεανική.
Για πρώτη φορά...
από την εκδήλωση της οικονοµικής κρίσης, η νεολαία της ανεργίας και της προσωρινής εργασίας βγαίνει τόσο εντυπωσιακά στο πολιτικό προσκήνιο της Ευρώπης.
Το κίνηµά της θα µπορέσει άραγε να αποκτήσει ένα ιστορικό νόηµα; αναρωτιόταν τις προάλλες η γαλλική εφηµερίδα «Ουµανιτέ».
Οι νέοι που έβγαλε στους δρόµους η οικονοµική κρίση, απορρίπτουν τους τραπεζίτες και τη διαφθορά, τα µεγάλα πολιτικά κόµµατα και τις κυβερνήσεις που διαχειρίζονται την κρίση εφαρµόζοντας στα τυφλά άκαρπες και αντιλαϊκές πολιτικές λιτότητας.
«Μας παίρνετε τα λεφτά, σας παίρνουµε τους δρόµους!» έγραφε ένα σύνθηµα των νέων της Ισπανίας.
∆είχνουν έναν δρόµο ανυπακοής και αντίστασης στη λεηλασία του ∆ιεθνούς Νοµισµατικού Ταµείου, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που, µόλις σωριαστεί µια χώρα κάτω από το αφόρητο βάρος του χρέους, περιφέρουν το πτώµα της σαν φόβητρο για να τροµάξουν τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς.
Ποιοι είναι όµως οι πραγµατικά φοβισµένοι;
Αυτοί που κρατούν στα χέρια τους τις τύχες του κόσµου ισχυρίζονται πως έχουν υπό τον έλεγχό τους την Ιστορία. Οµως, ο ισχυρισµός τους αποδεικνύεται ύβρις, καθώς τα πράγµατα ξεφεύγουν ολοένα και περισσότερο από τον έλεγχο της ολιγαρχίας της πολιτικής και του χρήµατος.
Επέβαλαν την απολυταρχία των αγορών.
Πλούτισαν από την εξαθλίωση των λαών.
Επινόησαν φονικά κερδοσκοπικά εργαλεία.
Κατέστρεψαν το µέλλον ολόκληρων γενεών.
Εξαγόρασαν κυβερνήσεις και κόµµατα.
∆ιέφθειραν κράτη, συνδικάτα, θεσµούς.
Ποιος πιστεύει πραγµατικά πως η ανυπακοή και η αντίσταση σε εκείνους που ληστεύουν τον πλούτο των χωρών τους θα υποχωρήσει, ενώ θα βγαίνουν ολοένα και πιο πολλοί άνεργοι στους δρόµους και θα γίνονται ολοένα και πιο συντριπτικές οι συνέπειες της κρίσης;
Ποιος πιστεύει σοβαρά πως οι πολίτες θα εξακολουθήσουν να στέκονται πειθήνια στην ουρά, περιµένοντας τη σειρά τους για να τους ξεσκίσουν τις σάρκες µε τις οποίες τρέφεται η ολιγαρχία του χρήµατος; ∆εν θα ήταν ρεαλιστικό.
Γιατί τα πράγµατα έχουν πια αρχίσει να ξεφεύγουν από τα χέρια αυτής της ολιγαρχίας και του πολιτικού προσωπικού της. Και περνούν στα χέρια νέων ανθρώπων που τολµούν να κοιτάξουν πέρα από τον ορίζοντα.
Η ουτοπία γίνεται ο ρεαλισµός της εποχής µας.
Οι πραγµατικοί...
... ρεαλιστές δεν είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι η µατιά τους πρέπει να στέκεται στον ορίζοντα, αλλά εκείνοι που κοιτάζουν πέρα από αυτόν, έλεγε ο φιλόσοφος Ανρί Λεφέβρ.
Επειδή µόνο αυτοί θα µπορέσουν να αλλάξουν τον κόσµο.
ΡΟΥΣΣΟΣ ΒΡΑΝΑΣ , rvranas@dolnet.gr
ΠΗΓΗ: tanea.gr
