σε όλους τους συµπατριώτες του να βρουν χρόνο ανάµεσα στις διαδηλώσεις και να σπεύσουν να τo δουν (οι υπόλοιποι µπορούµε να καταφύγουµε στις υπηρεσίες του Διαδικτύου).
Η δράση εκτυλίσσεται στη Starissima, ένα εργοστάσιο γυναικείων εσωρούχων κοντά στην Ορλεάνη που βρίσκεται σε διαδικασία δικαστικής εκκαθάρισης και κινδυνεύει να κλείσει. Οι πενήντα εργαζόµενες, που έχουν περάσει εδώ όλη τους τη ζωή κόβοντας και ράβοντας σουτιέν και κιλότες, κινδυνεύουν να πεταχτούν στον δρόµο. Και τότε κάποιος ρίχνει µια ιδέα: να δηµιουργήσουν ένα Scop, δηλαδή έναν Εργατικό Παραγωγικό Συνεταιρισµό. Οι γυναίκες θα βάλουν στο κοινό ταµείο από έναν µισθό, θα εκλέξουν πρόεδρο, αλλά στην ψηφοφορία θα είναι όλες ίσες. «Μέχρι τώρα, κανείς δεν είχε ζητήσει τη γνώµη µας», ψιθυρίζει µία από αυτές…
Η σκηνοθέτρια Μαριάνα Οτερό παρακολουθεί διακριτικά τις γυναίκες να προβληµατίζονται. Τα χρήµατα, ο µισθός, η εξουσία, η ιεραρχία, η λήψη αποφάσεων, ο ρόλος του συζύγου, η θέση των γυναικών στην κοινωνία, το νόηµα της εργασίας, η κατεύθυνση της ζωής. Αµφιβολίες, επιφυλάξεις, φόβοι, ελπίδες, δισταγµοί, ενθουσιασµός, και πολύ χιούµορ. Οι εργαζόµενες µιλούν για τον εαυτό τους, ανακαλύπτουν η µία την άλλη και στο τέλος υπερψηφίζουν την πρόταση. Σχεδόν τροµάζουν µε την απόφασή τους. Αλλά είναι υπερήφανες γι' αυτήν. Κρατούν επιτέλους την τύχη τους στα χέρια τους.
Δύο λεπτοµέρειες. Η πρώτη αφορά τη σκηνοθέτρια: αν και γνωρίζει όλες τις γυναίκες προσωπικά, η Οτερό τούς µιλά στον πληθυντικό. Είναι θέµα ευγένειας, είναι θέµα σεβασµού. Η δεύτερη αφορά τις εργαζόµενες: από τις συζητήσεις τους προκύπτει ότι αγαπούν τη δουλειά τους! Κάποιες µπήκαν στη δουλειά στην εφηβεία, θα βγουν στην εµµηνόπαυση, και παρά ταύτα - ή ακριβώς γι'αυτό - αγαπούν αυτό που κάνουν. Να ένα µάθηµα για στυγνούς εργοδότες και κυνικούς συνδικαλιστές.
ΠΗΓΗ: diastaseis.blogspot.com
