Τα ΟΧΙ θέλουν Μεταξάδες
του Βασίλη Ζώη
Όταν στις 29 Ιανουαρίου του 1941 πέθανε, από μια λοίμωξη του λαιμού, η οποία επιδέχεται πολλών ερμηνειών που δεν είναι της παρούσης, ο Ιωάννης Μεταξάς ο ίδιος ήταν σαφώς πολύ τυχερός. Τυχερός διότι πέρασε στην ιστορία-όχι αυτή που παπαγαλίζουν οι Λαζόπουλοι, η Δραγώνα και τα «συντρόφια» -
με χρυσά γράμματα σαν ο πατέρας του ΟΧΙ και της μοναδικής στάσης της Ελλάδας στις σκοτεινές ώρες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αντίθετα η Πατρίδα ήταν πολύ άτυχη να χάσει τον «Έλλην Μόλτκε» σε μια περίοδο, η κρισιμότητα της οποίας, επηρεάζει σημαντικά την κατάσταση της Ελλάδος μέχρι και σήμερα. Ο Ιωάννης Μεταξάς δεν έχει ανάγκη από μνημόσυνα και καλά λόγια από εμένα, αλλά δεν ανέχομαι αυτόν τον τόσο μεγάλο Έλληνα να τον λασπώνει ένα ολόκληρο αριστεροκρατούμενο σύστημα και οι πατριώτες του «δεξιού» χώρου να σκύβουν το κεφάλι, φοβούμενοι να μην τους πουν φασίστες κ.τ.λ και να προσκυνάνε τους κάθε λογής Φλωράκηδες. Η νέα μόδα επιβάλλει το ΟΧΙ να μην το έχει πει ο Μεταξάς στο Γκράτσι, αλλά ο Ελληνικός λαός. Ο Ελληνικός λαός, ο οποίος σύμφωνα με τους λάτρεις του Στάλιν που τότε ήταν «φιλαράκι» του Χίτλερ, ανάγκασε τον Μεταξά να πει ΟΧΙ, ενώ ο ίδιος σαν κακός φασίστας θα έλεγε ΝΑΙ. Αυτή η άποψη έχει με έξυπνο τρόπο περάσει στα σχολεία, στα ΜΜΕ και πλέον δεν αποτελεί καμία έκπληξη το ότι ο Μεταξάς έχει καταστεί persona non grata στην σύγχρονη Ελλάδα. Τους πονάει γιατί ήταν ο μόνος κυβερνήτης που εφήρμοσε πραγματικά σοσιαλιστική πολιτική την τετραετία που το καθεστώς της 4ης Αυγούστου κυβέρνησε την Ελλάδα. Τους πονάει διότι αυτός ο δικτάτορας εφήρμοσε τόσες πολλές εργασιακές μεταρρυθμίσεις που χρειαζόμαστε πολλά φύλλα εφημερίδων να τις αναπτύξουμε. Τους πονάει διότι η εξαιρετική επιτελική του μόρφωση-προϊόν της οποία είναι και η κατασκευή των οχυρών Ρούπελ- του επέτρεψε να έχει συλλάβει πως η Ευρώπη μετά την συνθήκη των Βερσαλιών είχε μετατραπεί σε μια βραδυφλεγή βόμβα μεγατόνων, ο χρονοδιακόπτης της οποία απλά θα ρυθμίζονταν από τις μεγάλες δυνάμεις. Ο ίδιος λοιπόν προπαρασκεύασε μοναδικά την Ελλάδα, όχι για να πει ΝΑΙ, αλλά για να βροντοφωνάξει ΟΧΙ. Ήδη από τις 16 Αυγούστου του 1940, μια ημέρα μετά τον τορπιλισμό της Έλλης είχε έτοιμη στο συρτάρι του την διαταγή επιστράτευσης και το μόνο που έμενε ήταν η υπογραφή του Γεωργίου Β’ για να τεθεί σε ισχύ. Ο Μεταξάς εφήρμοσε με μοναδικό τρόπο την επιστράτευση με τα φύλλα πορείας, με αποτέλεσμα σε διάστημα μόλις 10 ημερών ο Ελληνικός Στρατός να έχει αναπτυχθεί πλήρως στους τομείς των πολεμικών επιχειρήσεων, χρονικό διάστημα ασύλληπτο για την εποχή. Στο βιβλίο του ο Βρετανός Robin Higham «Το ημερολόγιο της καταστροφής» (εκδόσεις Γκοβόστης) περιγράφει απλά αλλά και άκρως χαρακτηριστικά πως ο «κοντούλης γίγαντας, που συγκινούνταν τόσο εύκολα» οδηγούσε με την ατσαλένια θέληση και πίστη στην αποστολή του την Ελλάδα στο να γράψει για μια ακόμη φορά χρυσές σελίδες ιστορίας και να δείξει τον δρόμο σε όλη τν Ευρώπη. Μια Ευρώπη η οποία είχε υποταχθεί σχεδόν πλήρως στις δυνάμεις του Άξονα. Ο Highmam περιγράφει τις συναντήσεις που είχαν οι Βρετανοί αξιωματικοί με τον Βασιλέα, τον Παπάγο και τον Μεταξά στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετανία» που λειτουργούσε ως στρατηγείο. Σύμφωνα με τα ημερολόγια των αξιωματικών, ο Μεταξάς είχε κλέψει τις εντυπώσεις με τον μοναδικό τρόπο που υποστήριζε το Ελληνικό συμφέρον και την σιγουριά υπνοβάτη που είχε μέσα του για την αποστολή που κουβαλούσε στους ώμους του. Για να το πούμε απλά, ήταν ο Μεταξάς αυτός που έδινε θάρρος με την στάση της Ελλάδας και του ιδίου στους Βρετανούς και στον Τσώρτσιλ και όχι το αντίθετο. Και όταν η «γριά αλεπού» ο Τσώρτσιλ προσέφερε δύο συντάγματα για βοήθεια, ο Μεταξάς περήφανα τα αρνήθηκε, ώστε η Ελλάδα να μην φύγει από την γραμμή ουδετερότητας που είχε τραβήξει, «για δύο αποδυναμωμένα συντάγματα. Αν είναι για δύο ισχυρές μεραρχίες τότε το συζητάμε!!» Σπάνια συνδυάζεται αξιωματικοί να έχουν αναπτυγμένο σε τέτοιο βαθμό την πολιτική λειτουργία, την διπλωματία, αλλά και να είναι ήρωες, έτοιμοι να δώσουν τα πάντα για το Έθνος τους. Σύμφωνα με τον Higham –και είναι σημαντικό να ακούς αυτά τα λόγια από ξένους- « η πορεία προς την Ελληνική Τραγωδία άρχισε στην πραγματικότητα μόνο μετά το θάνατο του Mεταξά και διαμορφώθηκε από τον Άντονυ Ήντεν και τον Στρατάρχη Sir John Dill». Πράγματι το Ελληνικό Έθνος είπε ΟΧΙ στον Μουσουλίνι, περήφανα και απλά. Τα φυλάκια του Ελληνικού Στρατού έγραφαν «Μολών λαβέ» και χιλιάδες αξιωματικοί και οπλίτες πολέμησαν και πέθαναν σαν Έλληνες. Τι θα γινόταν όμως αν δεν υπήρχε το στιβαρό χέρι του Μεταξά να οδηγεί τις αποφάσεις; Αν ο Μεταξάς έλεγε ΝΑΙ, ο Ελληνικός λαός πως θα πολεμούσε και θα έλεγε ΟΧΙ στους Ιταλούς, με τα κουζινομάχαιρα και τις καραμπίνες του; Πως θα αναπτύσσονταν ένας τακτικός στρατός για να πολεμήσει; Σήμερα, που δεν υπάρχει Μεταξάς γιατί η Ελλάδα λέει ΝΑΙ στην υποτέλεια, στην υποδούλωση στο ΔΝΤ και την Τρόικα, λέει ΝΑΙ στους ανθέλληνες. Γιατί υποδέχεται σαν σουλτάνο τον Ερντογάν δύο φορές μέσα σε λίγους μήνες και του παραχωρεί Αιγαίο και πετρέλαια; Γιατί δεν βυθίζει το Τσεσμέ; Γιατί ξετσίπωτα και απροκάλυπτα μηδενίζει και υπονομεύει οτιδήποτε Εθνικό; Γιατί γονατίζει τον Έλληνα και την ίδια στιγμή μετατρέπει σε σκουπιδότοπο της Ευρώπης της Πατρίδα μας. Που είναι ο Ελληνικός λαός να πει ΟΧΙ; Ο Παπανδρέου έχει να πει πολλά ΝΑΙ ακόμη. Πολύ απλά η ιστορία έχει διδάξει ότι τα ΟΧΙ τα λένε οι Μεταξάδες και ο λαός ακολουθεί._
