Γεια σου φίλε μου πιτσιρίκο!
Τα είπαμε και μαζί, ότι πολύ άρτσι μπούρτσι μου φαίνεται όλο αυτό, το πώς παίρνουν οι κυβερνώντες τις αποφάσεις, ποια μέτρα θα εφαρμόσουν, για πόσο, γιατί αυτά και όχι άλλα κλπ κλπ.
Καμία λογοδοσία, καμία εμπεριστατωμένη ή επιστημονική εξήγηση, πέρα από τη σφραγίδα των υγειονομικών συμβούλων των κυβερνήσεων. Επειδή έτσι, επειδή “εμείς ξέρουμε καλύτερα”.
Ενώ μέχρι τώρα οι κοινωνίες μας ρυθμίζονταν από τους τραπεζίτες-τεχνοκράτες, πλέον έχουμε συμπεριλάβει και τους γιατρούς-τεχνοκράτες, οι οποίοι απ’ ότι φαίνεται, σπουδάσανε άλλη ιατρική από τους γιατρούς που δεν είναι κυβερνητικοί εμπειρογνώμονες.
Παράλληλα, οι γιατροί-τεχνοκράτες δεν φαίνεται να έχουν κανένα πρόβλημα με τα μέτρα των κυβερνήσεων για την αντιμετώπιση της πανδημίας, είτε αγνοούν τις συμβουλές τους, είτε όχι, κρατώντας το στοματάκι τους κλειστό και αποφεύγοντας οποιαδήποτε κριτική.
Είναι άκρως απαίσια ράτσα ρεπτίλιων οι τεχνοκράτες, πιτσιρίκο, ασχέτως ειδικότητας.
Πιτσιρίκο, γνωρίζουμε και οι δύο πολύ καλά, ότι η πολιτική υπό καπιταλισμό είναι διακοσμητική.
Πράγμα που σημαίνει, ότι οι κυβερνήσεις είναι επίσης διακοσμητικές σε αυτό το σύστημα, γι’ αυτό άλλωστε δεν παράγουν πια πολιτική, αλλά θέαμα.
Διαχειριστές είναι, μάνατζερ, όχι πολιτικοί. Διαχειριστές κοινής γνώμης.
Οι πολιτικοί έχουν όραμα, ενώ οι διαχειριστές έχουν ατζέντα.
Όσοι δουλεύουν στα κόμματα, ή τρώνε από το χρήμα που μοιράζουν (δημοσιογράφοι, σύμβουλοι, καλλιτέχνες, καθηγητές πανεπιστημίων, και πιο πρόσφατα, γιατροί) είναι υπάλληλοι μιας εταιρείας, και κάνουν ό,τι μπορούν για να διατηρηθεί η εταιρία σε λειτουργία. Τίποτα παραπάνω.
Πολλοί θα βιαστούν να πουν, ότι δεν φταίνε αυτοί, γιατί αυτοί έχουν απλώς συμβουλευτικό ρόλο και ότι οι πολιτικοί είναι αυτοί που αποφασίζουν. Δεκτό. Τότε αφού είναι τόσο έκτακτη ανάγκη και αφού αγνοούν την επιστημονική τους άποψη, γιατί δεν παραιτούνται να τους καταγγείλουν ότι θέτουν την δημόσια υγεία σε κίνδυνο;
Προσωπικά, θεωρώ, ότι όποιος επιστήμονας θυσιάζει την επιστημονική αλήθεια για μια καρέκλα, δεν μπορεί πλέον να θεωρείται επιστήμονας, γιατί πλέον είναι πολιτικός, όχι επιστήμονας.
Εγώ ξέρω, ότι, εφόσον οι πολιτικοί που μας κυβερνούν και οι τεχνοκράτες που τους συμβουλεύουν δεν ευθύνονται για το χάλι στο οποίο βρισκόμαστε, τότε η απάντηση μας κοιτάει στα μάτια, και είναι ότι φταίμε όλοι εμείς.
Δεν γίνεται να μην φταίει κανείς. Κι αν δεν φταίνε αυτοί, αφού δεν αναλαμβάνουν καμία ευθύνη για τις αποφάσεις που παίρνουν, αυτό σημαίνει ότι φταίμε εμείς.
Δεν έχει μείνει και κανένας άλλος. Άλλος αποφασίζει, άλλος φταίει.
Αλλά μείνε λίγο ακόμα μαζί μου, γιατί ακολουθεί και η λύση.
Από που προήλθε, λοιπόν, αυτή η ανάγκη της πολιτικής για τεχνοκράτες; Που ξεφύτρωσαν όλοι αυτοί οι μαϊντανοί, και γιατί έχουν γίνει τόσο απαραίτητοι;
Και μη μου πείτε από την Πολιτεία του Πλάτωνα, όπου η εξειδικευμένη γνώση είναι αρετή, γιατί ούτε φιλόσοφοι μας κυβερνάνε, ούτε αυτοί που μας κυβερνάνε έχουν καμία σχέση με τη φιλοσοφία ή την αρετή.
Τα έλεγε ο Σωκράτης από τότε, αλλά θα παραλείψω το φιλοσοφικό κήρυγμα.
Η συνήθης άποψη είναι, ότι η αυξανόμενη πολυπλοκότητα της πολιτικής στην εποχή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, απαιτεί πολιτικές λύσεις που είναι υπεράνω της μέσης γνώσης και κατανόησης του μέσου πολιτικού, και του μέσου πολίτη.
Αυτό έχει οδηγήσει στην υποκατάσταση της ατομικής και συλλογικής υποκειμενικής άποψης από την ντεμέκ αντικειμενική και απολιτίκ εξειδικευμένη γνώση του τεχνοκράτη.
Ο μέσος πολίτης, σου λέει, δεν έχει ούτε τα μέσα, ούτε τον χρόνο, για να καταφέρει να σχηματίσει εμπεριστατωμένη γνώση για ένα θέμα, επομένως αντί να του παρέχουμε τα μέσα και τον χρόνο να το κάνει (όπως θα συνέβαινε σε μια δημοκρατία) θα προσλάβουμε μερικούς καλοπροαίρετους ειδικούς τεχνοκράτες, οι οποίοι θα συμβουλεύσουν αμερόληπτα, όχι τους πολίτες τους ίδιους, αλλά τους πολιτικούς που εξέλεξαν οι πολίτες, ώστε να πάρουν τις αποφάσεις που θα έπαιρναν οι πολίτες, αν αποφάσιζαν αυτοί για τα πράγματα.
Ο τεχνοκράτης τα λέει στον πολιτικό, και ο πολιτικός στην ουρά του, για να παραφράσω μια λαϊκή ρήση.
Βέβαια, στις μέρες μας, το παιχνίδι αυτό τείνει να είναι τρομερά επικίνδυνο.
Από την μία, έχεις μια παγκόσμια υγειονομική έκτακτη ανάγκη, και από την άλλη έχεις όλα αυτά τα όμορφα ιδιωτικά εταιρικά κέρδη που απειλούνται από την ανάγκη να επιλύσεις την παγκόσμια υγειονομική έκτακτη ανάγκη.
Εκτός, βέβαια, από το μεγάλο κεφάλαιο, που έχει αποσυνδεθεί πλήρως από την οικονομία, οπότε και στάχτη να γίνουν όλα, κάποιος πoύστης καπιταλιστής πάλι κέρδη θα καθαρίζει.
Και μέσα σε όλα αυτά, έχεις μια γεωπολιτική αστάθεια σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου, η οποία πάει χέρι με μια (ανήκουστη στα χρονικά της ανθρωπότητας) οικονομική και κοινωνική ανισότητα.
Μήπως αυτά τα δύο συνδέονται; Μήπως, ένα και ένα κάνουν δύο;
Ας μη κάνουμε τους χαζούς. Όλοι ξέρουμε που οδηγούν οι γεωπολιτικές συγκρούσεις και η οικονομική δυσχέρεια. Είναι το βούτυρο στο ψωμί του κάθε φασιστάκου.
Είναι οι συνθήκες, που γεννάνε την ανάγκη για έναν δυνατό ηγέτη, προτάσσοντας την ισχύ ως ύψιστη αρετή, το ματσίσμο, και στο βάθος …μην τα ξαναλέμε, βαριέμαι.
Οι κοινωνικές και οικονομικές κρίσεις ανακατεύουν τη φωτιά του ρατσισμού, των διακρίσεων, των πολιτιστικών και πολιτικών διαιρέσεων, δημιουργώντας το κατάλληλο έδαφος για το “διαίρει και βασίλευε” του κάθε επίδοξου φασιστάκου, ή/και, πολιτικού απατεώνα.
Το πρόβλημα με όλους τους υπόλοιπους, τους καταπιεσμένους, και αυτούς που βλέπουν πόσο σάπιο είναι αυτό το θεατράκι και θέλουν να το χαλάσουν, είναι ότι, δυστυχώς για εμάς, η τραγωδία δεν συμβαδίζει με την αλληλεγγύη και τη συλλογικότητα.
Μακάρι να ήταν αλλιώς, και η ανάγκη να ένωνε τον κόσμο, αλλά δυστυχώς, δεν πάει έτσι το πράμα.Τις περισσότερες φορές, οι τραγωδίες των κοινωνιών μας οδηγούν τους ανθρώπους να σηκώσουν τείχη γύρω τους. Νοητικά τείχη. Εκεί μένουν μόνοι και βράζουν στο ζουμί τους, και η παράνοια, τρέχει ανεξέλεγκτη.
Γι’ αυτό, τις περισσότερες φορές, όταν οι άνθρωποι αισθάνονται ανίσχυροι να επηρεάσουν τις καταστάσεις γύρω τους, όταν νιώθουν αβοήθητοι, μόνοι και φοβισμένοι από το ενδεχόμενο της οικονομικής καταστροφής τους, ακολουθεί με γοργά βήματα ο απολυταρχισμός.
Δυστυχώς, συνηθίσαμε σε μια κατάσταση, όπου οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν καμία ουσιαστική επίδραση ή συμμετοχή στην πολιτική που εφαρμόζεται στις χώρες τους.
Είτε μιλάμε για τις ΗΠΑ, είτε για την Ευρώπη, είτε οπουδήποτε αλλού στον κόσμο, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν καμία ευκαιρία, να ζήσουν το αυθεντικό συναίσθημα της κοινότητας, που γεννιέται μέσω της συλλογικότητας, κι έτσι καταλήγουν να ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον για να επιβιώσουν και για να ανελιχθούν. Γιατί, ανεβαίνοντας την κοινωνική πυραμίδα, απομακρύνονται όλο και περισσότερο από τον πάτο της.
Ή έτσι νομίζουν.
Όσο οι άνθρωποι βλέπουν τον εαυτό τους ως νησίδες σε έναν θαλασσοδαρμένο ωκεανό ατομικισμού, τόσο θα επιστρέφουν στο καβούκι τους, στα τείχη τους, αποξενωμένοι, αδύναμοι και μόνοι.
Όσο οι άνθρωποι μένουν αποξενωμένοι και μόνοι, τόσο δεν θα συμμετέχουν σε πολιτικές και κοινωνικές δράσεις, και τόσο θα απομακρύνονται περισσότερο από την πολιτική δύναμη να επηρεάσουν τα πράγματα γύρω τους.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος παιδιά. Αυτός είναι. Κάθε άνθρωπος που επιθυμεί κάτι καινούργιο, κάτι δίκαιο ή προοδευτικό, θα χρειαστεί να ενωθεί με άλλους που επιθυμούν το ίδιο.
Όσο οι άνθρωποι συνειδητοποιούν, ότι δεν χρειάζεται να υποφέρουμε μόνοι, τόσο θα ενώνονται. Το κρίμα είναι, ότι, μέχρι να το συνειδητοποιήσουν, εμείς θα κάνουμε παρέα στα κυπαρίσσια.
Αλλά ξεκίνησα μιλώντας για τους τεχνοκράτες και την πολυπλοκότητα της πολιτικής στις μέρες μας και κατέληξα στο “ενωθείτε γιατί χανόμαστε”.
Ένα τσιγάρο δρόμος είναι, δεν είναι τόσο μακριά όσο φαίνεται.
Κι αυτό γιατί, όπως έγραφε και ο αγαπητός συνάδελφος, Κορνήλιος Καστοριάδης, η δημοκρατία είναι αδιαχώριστη από την πολιτική συμμετοχή, και κάθε απόπειρα να αποπολιτικοποιήσει κανείς την δημοκρατία, βασιζόμενος στην γνώμη των ειδικών, αφαιρεί από την δημοκρατία την ριζοσπαστική της δυναμική (η οποία δεν είναι άλλη από την πιθανότητα της αλλαγής).
Από το μακρινό Αμστελόδαμο, μετρώντας τον χρόνο αντίστροφα για το καλοκαίρι, με αγάπη,
Κώστας
Υ.Γ. Τέσσερις σελίδες, και ούτε μια αναφορά στους πλούσιους.
(Φίλε Κώστα, μέχρι να αποφασίσουν οι άνθρωποι πως μόνο ενωμένοι μπορούν να αλλάξουν τις ζωές τους και τον κόσμο -και πως η ζωή έχει νόημα μόνο αν είσαι ελεύθερος-, εγώ θα κάνω μπάνια. Χρόνια πολλά. Την αγάπη μου.)
