Όχι διότι έτσι "φασιστικοποιούνται" τα ΑΕΙ ή διότι θα φακελώνονται οι φοιτητές, αλλά κυρίως διότι έτσι δίνεται η εντύπωση και το μήνυμα στην ευρύτερη κοινωνία ότι μέσα στο πανεπιστήμιο άπαντες (καθηγητές, φοιτητές, λοιπό προσωπικό) κινούνται εκτός νόμου και ηθικής και χρειάζονται ένστολη επιτήρηση για να "μάθουν να είναι καλοκάγαθοι και νομοταγείς".
Το μέτρο είναι και αναποτελεσματικό κι από τις δύο πλευρές: ούτε οι αστυνομικοί-φρουροί θα νιώθουν άνετα να κυκλοφορούν ανάμεσα σε νέους που θα τους κοιτάνε περίεργα (ή και σκωπτικά), ούτε οι φοιτητές θα αισθάνονται καλά πιστεύοντας ότι θεωρούνται συλλήβδην "ύποπτοι" ή ότι κάθε τους κίνηση θα αξιολογείται με βάση την οπτική του ποινικού δικαίου. Σχετικά με σοβαρές εγκληματικές ενέργειες, νομίζω ότι η δυνατότητα να μπαίνουν ειδικές ομάδες της αστυνομίας για να τις αντιμετωπίσουν, λόγω άρσης του καλούμενου πανεπιστημιακού ασύλου, είναι για την ώρα αρκετή.
Αν μάλιστα συνδυαστεί με έλεγχο της εισόδου (κάρτα, ταυτότητα κ.λπ.) και με συνεχή εποπτεία από υπαλλήλους των ΑΕΙ, θα μειωθούν οι κίνδυνοι σε μεγάλο ποσοστό. Η πρόληψη ανήκει στις πανεπιστημιακές Αρχές (οι οποίες οφείλουν να αναλαμβάνουν και τις ευθύνες τους), η διαχείριση των εσωτερικών εντάσεων σε ειδικά συμμετοχικά όργανα της κοσμητείας και μόνον τα εγκλήματα που τελούνται –κυρίως από εξωπανεπιστημιακά στοιχεία– ανήκουν στην αστυνομία.
Ας δούμε αν αυτό το μοντέλο λειτουργήσει για έναν χρόνο και βλέπουμε. Ακόμα κι αν η κυβέρνηση θέλει για λόγους πολιτικής σημειολογίας να ψηφίσει αυτόν το νόμο, να αναστείλει την εφαρμογή του, μέχρις ότου αξιολογηθεί το σύστημα πανεπιστημιακής συνευθύνης (με εξαμηνιαία λογοδοσία των υπεύθυνων) και έως ότου η ελληνική κοινωνία (και ορισμένοι κομματικοί φορείς) συνειδητοποιήσουν ότι η βία και η ανομία δεν εντάσσονται στις διαδικασίες απελευθέρωσης των ιδεών και αναβάθμισης των αξιών, των έτσι κι αλλιώς "δέσμιων", για άλλους λόγους, Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων.
Το πρόβλημα των ΑΕΙ είναι ότι ασχολούνται κυρίως με την εκπαίδευση κι ελάχιστα με την παιδεία. Κατά συνέπεια οι εξαγγελίες και οι νόμοι αποκτούν πραγματικό νόημα αν σύμπασα η ελληνική κοινωνία πιστέψει στην (αυτ)αξία της μόρφωσης και της καλλιέργειας (από το δημοτικό μέχρι το πτυχίο θεσμικά, και χωρίς τέλος προσωπικά).
Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Αν (ξε)φύγουμε όμως από τη λογική της πελατειακής φαυλότητας και της τακτοποίησης των ημετέρων, κάποιες προτάσεις μπορεί να πιάσουν τόπο: • Υλοποίηση της έννοιας της Universitas, που σημαίνει επαγγελματικό ασυμβίβαστο για τους καθηγητές και υποχρεωτική παρακολούθηση των μαθημάτων από τους φοιτητές. • Διευκόλυνση των σπουδών on line για τους φτωχούς Έλληνες που τα παιδιά τους πέτυχαν σε πανεπιστήμιο της περιφέρειας αλλά τα οικονομικά τους δεν τους επιτρέπουν να μείνουν στις πόλεις αυτές. • Ίδρυση σε κάθε περιφέρεια της χώρας ενός ενιαίου ιδρύματος (που θα περιλαμβάνει ΑΕΙ, ΤΕΙ, ΚΕΚ, ΙΕΚ, Κέντρα Αριστείας, Κέντρα Καινοτομίας κ.λπ.) και θα διέπεται από ειδικό κατά περίπτωση νόμο. • Τα παραπάνω θα μπορούσαν να υλοποιηθούν αποτελεσματικότερα, αν αποφασίζαμε επιτέλους να καταργήσουμε το υπουργείο Παιδείας και να δημιουργήσουμε μια Διαπανεπιστημιακή Ανεξάρτητη Αρχή».
(συν/ξη στην lifo.gr)
