Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,
Οι κινηματικές δράσεις (που ξέσπασαν έχοντας ως σπίθα τη δολοφονία Floyd) εκτείνονται...
ουσιαστικά σε όλες τις ΗΠΑ· στο Chicago μάλιστα υπήρξε σύγκρουση με την αστυνομία, η οποία απέτρεψε προσωρινά το γκρέμισμα ενός αγάλματος του Κολόμβου (από εκεί είναι η εικόνα που κοσμεί το κείμενο).
Σε πιο light εκφράσεις του κύματος που σαρώνει τις ΗΠΑ: από το «ασεβές» γονάτισμα του Kaepernick κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου (που του κόστισε το πιθανότερο την καριέρα του) και προκάλεσε σωρεία αντιδράσεων το 2016, μέχρι το 2020 όπου λίγες βδομάδες διαδηλώσεων ήταν αρκετές, για να γονατίσουν ουκ ολίγοι επαγγελματίες του MLB (μπέιζμπολ) σε φιλικά παιχνίδια που γίνονται αυτές τις μέρες.
Συμβολικό ή μη, δεν έχει σημασία, γιατί αποδεικνύει, ότι οι κοινωνίες ωθούνται να αλλάξουν, δεν αλλάζουν από μόνες τους.
Εξίσου εκπληκτικά πράγματα συμβαίνουν στο Portland, στην πολιτεία του Oregon, στο οποίο εδώ και πάνω από 50 μέρες διαδηλώνουν καθημερινά άνθρωποι όλων των ηλικιών, κυρίως όμως νέοι, με το συγκεντρωμένο πλήθος χθες να τραγουδάει μελωδικά «hands up, please don’t shoot me» και που παραπέμπει στην δολοφονία του Michael Brown, ο οποίος είχε σκοτωθεί από την αστυνομία το 2014 στο Ferguson του Missouri.
Αυτό που τραβάει τα βλέμματα, πάντως, στο Portland είναι η καταστολή.
(The finger. Όλα τα λεφτά)
Παραστρατιωτικές ομάδες και άντρες με πολιτικά (χωρίς διακριτικά) συλλαμβάνουν κόσμο και τον μεταφέρουν σε βανάκια χωρίς πινακίδες (μια τακτική που αγαπάμε να εφαρμόζουμε στις χώρες που καταλαμβάνουμε), ενώ έχουν τραυματίσει σοβαρά και αρκετούς ανθρώπους, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον Donavan La Bella, που δέχθηκε μεταλλικό βλήμα (όχι σφαίρα ή δακρυγόνο) στο κεφάλι από τις δυνάμεις ασφαλείας στις 11 του μήνα, με αποτέλεσμα να υποστεί σοβαρό κάταγμα στο κρανίο.
Αυτή τη στιγμή νοσηλεύεται έχοντας ξεπεράσει τον κίνδυνο, με τα τωρινά δεδομένα, ενώ είναι νωρίς ακόμα, για να ξεκαθαριστούν τυχόν μακροπρόθεσμες συνέπειες στην υγεία του.
Επίσης, το Σάββατο ένας βετεράνος του Αμερικανικού Ναυτικού, ο Chris David, που δεν τον λες και …αναρχικό, προσπάθησε να συνομιλήσει με άνδρες των δυνάμεων ασφαλείας, αλλά δέχθηκε χτυπήματα (του έσπασαν το χέρι) και χημικά.
Γενικά, δοκιμάζονται διάφορα πράγματα πάνω στο πλήθος (μόνο τα πολυβόλα δεν έχουν βγάλει ακόμα) σε μια προσπάθεια να τρομοκρατήσουν, αλλά το φοβερό είναι, ότι έχει το αντίθετο αποτέλεσμα και μάλιστα το κίνημα στην πόλη δυναμώνει συνεχώς.
Ως το επίκεντρο της σύγκρουσης αυτής, μπορούμε να ορίσουμε το Justice Center (ένα από τα πρώτα κτίρια που βανδαλίστηκε τις πρώτες μέρες) και το διπλανό πάρκο, κάτι που υποδεικνύει τον νοητό ορίζοντα στα μυαλά των διαδηλωτών.
Για να μην λέμε, κιόλας, ότι είναι αντικυβερνητικές οι διαδηλώσεις, ενημερωτικά στο Oregon ο δήμαρχος του Portland και η κυβερνήτης της πολιτείας είναι Δημοκρατικοί.
Πλανάται βέβαια στον αέρα, ότι οι ομοσπονδιακές δυνάμεις, που στάλθηκαν, με το πρόσχημα να υπερασπιστούν κυβερνητικά κτίρια, δρουν χωρίς την συγκατάθεση των τοπικών και πολιτειακών αρχών, κάτι που προφανώς συνιστά παράβαση της 10ης Διάταξης του Αμερικανικού Συντάγματος, αλλά ας μην γελιόμαστε. Συνήθως οι Δημοκρατικοί και οι Ρεπουμπλικάνοι δεν έχουν μεγάλη απόσταση απόψεων σε τέτοια θέματα.
Ίσως η μοναδική διαφορά είναι στο πολιτικό …ήθος. Δύσκολα θα ακούσεις έναν Δημοκρατικό, να αποκαλεί στα μούτρα «bitch» μια Ρεπουμπλικανή και προτιμά να το κάνει πίσω από την πλάτη της.
Σε μια προσπάθεια κατευνασμού της κοινωνικής οργής, εισαγγελείς ανά την αμερικανική επικράτεια δηλώνουν ότι δεν θα αποδώσουν κατηγορίες στους χιλιάδες συλληφθέντες, ενώ αντιθέτως αποδίδουν σε όσους οδηγούς συνελήφθησαν επειδή χτύπησαν ή προσπάθησαν να χτυπήσουν διαδηλωτές όλες αυτές τις μέρες.
Παράλληλα, έχουν μπει στο μικροσκόπιο δεκάδες υποθέσεις και το βλέπεις ότι πάρα πολλοί αστυνομικοί ιδρώνουν, γιατί ξέρουν, ότι μια απλή εφαρμογή της σημερινής νομοθεσίας θα οδηγούσε ουκ ολίγους στην ανεργία ή στη φυλακή.
Όπως είπα, όμως, παραπάνω το κοινωνικό αίτημα δεν είναι απλά εφαρμογή των νόμων.
Οι νόμοι, άλλωστε, εφαρμόζονται μόνο όταν συμφέρουν τους ισχυρούς.
Και σε μια κοινωνία με τόσο τεράστιες ανισότητες (μνημειώδεις ακόμα και για το καπιταλιστικό σύστημα) αυτό ισοδυναμεί με θάνατο.
Το κακό με τον Floyd (και όσους προηγήθηκαν) είναι ότι ένα τεράστιο κομμάτι της αμερικανικής κοινωνίας ταυτίστηκε με το θύμα και όχι με τον θύτη.
Ένα σύνθημα που φωνάζουμε εδώ και βδομάδες είναι «No Justice, No Peace». Χωρίς δικαιοσύνη δεν θα υπάρξει ειρήνη.
Το κυρίαρχο αίτημα, λοιπόν, ήταν εξαρχής δικαιοσύνη. Αυτή που κάποιοι έχουν εναποθέσει να τη ζήσουν στην επόμενη …ζωή τους.
Το ερώτημα που μένει να απαντηθεί, δεν είναι, αν θα πετύχουμε δικαιοσύνη, αλλά τι θα γίνει, όταν συνειδητοποιήσουμε, ότι δεν αρκεί, και ότι το αίτημα για δικαιοσύνη είναι απλά το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνεις προς την αξιοπρέπεια.
Όποια κοινωνία δεν έκανε ούτε καν αυτό, σημαίνει ότι μάλλον την έχει χεσμένη. Και τη δικαιοσύνη. Και την αξιοπρέπεια.
Κατά τ’ άλλα, εδώ στις ΗΠΑ μας γλυκοκοιτάζει στη γωνία η …Σεπτεμβριανή Επανάσταση χαχαχαχα.
Με εκτίμηση,
Άρης
Υ.Γ.1 Τα έχουμε ξαναγράψει, αλλά με αυτό το σκεπτικό δεν θα γράφουμε τίποτα, γιατί όλα έχουν ξαναγραφτεί. Ας το ξαναγράψουμε, λοιπόν. Αυτό που διαπιστώνει κανείς με την πρώτη ματιά στην εξέγερση στις ΗΠΑ είναι, ότι οι νέοι αποτελούν το συντριπτικό κομμάτι των εξεγερθέντων. Νομίζεις, ότι δεν υπάρχουν ηλικιωμένοι στις ΗΠΑ. Στην Ελλάδα (που την έφαγα με το κουτάλι) ήταν στιγμές που νόμιζες, ότι δεν υπάρχουν νέοι και η μοναδική εξαίρεση ήταν ίσως οι διαδηλώσεις τα πρώτα χρόνια, γιατί μετά μάλλον οι νέοι την μπούλεψαν στο εξωτερικό, αν και εντάξει πόσοι νέοι πια την κοπάνησαν. Για την ακρίβεια οι ηλικίες μου έμοιαζαν κάπως μοιρασμένες, αλλά σαφέστατα το μεγάλο κομμάτι ήταν οι μεσήλικες (40-45 και τον ανήφορο). Εδώ είναι το 15-27. Δεν ξέρω επίσης τι «λέει» η γενιά που μπαίνει τώρα στα 15 -βαριά 20- και θα ήταν μεγάλο λάθος να την προεξοφλήσουμε, αλλά νομίζω είναι ασφαλές να πούμε, ότι στην Ελλάδα έχουν χαθεί οριστικά δεκαετίες, καθώς δεν υπάρχει παρακαταθήκη από τους προηγούμενους. Εμείς δεν βγήκαμε και βρεθήκαμε εν μια νυχτί στο «Defund the police». Είχε προηγηθεί το Φέργκιουσον, η Βαλτιμόρη, το Όκλαντ και ουκ ολίγες που εκτείνονται δεκαετίες πίσω στο χρόνο. Το ίδιο συμβαίνει οπουδήποτε στον κόσμο. Δεν ξεκινάς μια μέρα και αρχίζεις να κάνεις 20-30 βήματα. Κάνεις άλλο ένα και άλλο ένα. Στην Ελλάδα, επίσης, δεν υπάρχει ενασχόληση με την πολιτική. Και δεν εννοώ εκλογές, κόμματα, πολιτικά λογύδρια, διαδηλώσεις. Στις ΗΠΑ δεν είναι οι διαδηλώσεις το κεντρικό στοιχείο. Μάλιστα, επιστρέφοντας, με ξένισε η σχετική απουσία τους και το μικρότερο μέγεθός τους. Αν και όσο ζω, μαθαίνω. Μαθαίνεις να αναθεωρείς, δεν κολλάς στο ίδιο γαμημέvο μοτίβο, γιατί δεν θες να μάθεις κάτι άλλο. Εννοώ λοιπόν την πολιτική συμμετοχή. Υπερέχει -αυτής- η συνήθεια και η παραίτηση. Δεν θέλω να προδικάσω την συνέχεια, αλλά δεν χρειάζεται να σκαμπάζεις από πολιτική, για να αντιληφθείς, τι παθαίνει κάποιος που στέκεται ακίνητος στις ράγες, ενώ το τρένο πλησιάζει. Μικρή σημασία έχει, αν ο μηχανοδηγός είναι… Τούρκος ή …Γερμανός. Λογικά, κάποια στιγμή θα υπάρξει μια νεολαία που θα σιχαθεί την παθητικότητα των μεγαλύτερων, αλλά αυτό μόνο ο χρόνος μπορεί να το απαντήσει.
Υ.Γ.2 Ο (πάντα καίριος) Ηλίας ανέφερε, επίσης, κάτι πολύ ενδιαφέρον. Μην ξεχνάμε, ότι σε όλες τις πετυχημένες κοινωνικές εξεγέρσεις υπήρξε ανυπακοή στις δυνάμεις ασφαλείας, ενώ όλα τα πραξικοπήματα στην Ιστορία ξεκίνησαν από την προσπάθεια ανάκτησης της γενικής και καθολικής πειθαρχίας του στρατεύματος· τι ωραία, όταν ακούς «δημοκράτες» να υμνούν τον Στρατό, όπου η δημοκρατία είναι τόσο απόκοσμη όσο ένα παγόβουνο στην έρημο. Να πω, λοιπόν, ότι δεν είναι τόσο ο φόβος στο κατεστημένο για την ανυπακοή των πολιτειακών -ή μη- δυνάμεων ασφαλείας, τους έχουν εκπαιδεύσει άλλωστε πολύ καλά. Σαφέστατα, υπάρχουν διαφοροποιήσεις και είναι ουκ ολίγοι οι στρατιωτικοί (μιλάμε κυρίως για την Εθνοφυλακή) ή οι αστυνομικοί που ενοχλούνται από το κλίμα που έχει δημιουργηθεί, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία προς το παρόν δεν φαίνεται να σκέφτεται τίποτα, άλλωστε απλά «εκτελεί εντολές». Μην έχετε στο νου σας, την εικόνα του οικογενειάρχη αστυνομικού που αγαπιέται από την τοπική κοινωνία, αυτή είναι η δημόσια εικόνα. Και επειδή στις ΗΠΑ η δημόσια εικόνα ήταν πάντα το πεδίο κριτικής, δεν εμβάθυνε ιδιαίτερα ο δημόσιος διάλογος στην κοινωνία. Το ευτύχημα (αυτό που κράτησε τις ΗΠΑ απ’ το να γίνουμε λούμπεν μικροαστούληδες) είναι, πως μπορεί να υπάρχει απόσταση ανάμεσα στην πραγματική και δημόσια εικόνα, αλλά δεν υπάρχει σύγχυση ανάμεσα στις δυο, γιατί είναι κουραστικό, να συντηρείς μια ψεύτικη εικόνα 24 ώρες το 24ωρο. Παραπέρα, δεν μπορώ να τα πω, όπως ο Βασίλης. Αυτό που τρομάζει το κατεστημένο, είναι το πόσο γρήγορα ξέφυγαν τα αιτήματα προς μια κατεύθυνση, που, αν τα εξυπηρετήσει, παύει αυτομάτως να υφίσταται. Ναι, είναι μια αμφισβήτηση προς το ίδιο το σύστημα. Είναι πολιτική ανυπακοή. Και η πολιτική ανυπακοή τρομάζει ένα σύστημα, που στηρίζεται στην υπακοή και στη συμμόρφωση. Γιατί η πολιτική ανυπακοή είναι που γράφει Ιστορία. Η υποταγή δεν έγραψε ποτέ. Είτε κινούταν σε …αμφισβητούμενα ύδατα ή όχι· αυτό που οι Έλληνες δεν έχουν ακόμα τολμήσει να επεκτείνουν τα χωρικά τους ύδατα στα 12 μίλια και ενοχλούνται από τις δηλώσεις εκπροσώπων του Department of State των ΗΠΑ, θα το μελετούν κάποτε στις στρατιωτικές ακαδημίες.
(Φίλε Άρη, για να δούμε, αν η αμερικανική κοινωνία θα καταφέρει για μια ακόμα φορά, να εμπνεύσει και τις κοινωνίες των άλλων χωρών. Για την ελληνική κοινωνία μάλλον δεν υπάρχει ελπίδα. Το πιθανότερο είναι, πως όσοι επιθυμούν αξιοπρέπεια, θα συνεχίσουν να φεύγουν. Όσο για την Δικαιοσύνη, ποτέ δεν έγινε πραγματικό αίτημα των Ελλήνων. Ούτε καν μετά την χρεοκοπία της χώρας τους.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
