Ένας χρόνος πέρασε κιόλας, από τα κυματάκια που έκανε ο Ρούτγκερ Μπρέγκμαν στο Νταβός και ήρθε η ώρα για το σίκουελ.
Για ακόμα μια φορά, η ελίτ του κόσμου θα συναντηθεί, για να λύσει τα προβλήματα της ανθρωπότητας.
Για ακόμα μια φορά, χιλιάδες λέξεις θα γραφτούν για το αυτονόητο: Τα προβλήματα της ανθρωπότητας είναι οι ελίτ του κόσμου.
Φέτος, η Oxfam μας λέει, ότι οι 2,153 δισεκατομμυριούχοι, κατέχουν όσο πλούτο κατέχουν 4.6 δισεκατομμύρια. Μάλιστα.
Βέβαια, οι 26 πλουσιότεροι από αυτούς, κατέχουν όσο πλούτο κατέχουν 3.8 δισεκατομμύρια, οπότε εύκολα καταλαβαίνει κανείς, πως οι υπόλοιποι 2,127 είναι ψιλοκομπάρσοι.
Οι δισεκατομμυριούχοι είναι ταξικοί ακόμα και μεταξύ τους.
Σύμφωνα με στοιχεία της Edelman Trust Barometer, τα οποία μεταδίδει το Reuters, σε έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε δείγμα 34.000 ανθρώπων από 28 χώρες του κόσμου, το 56% θεωρεί, ότι «ο καπιταλισμός σήμερα κάνει περισσότερο κακό παρά καλό στον πλανήτη».
Τι λε ρε συ; Σοβαρά; Και περιμένατε το βαρόμετρο του Edelman για να το καταλάβετε; Ίντερνετ δεν έχει κανείς; Τηλεόραση; Ένα ραδιοφωνάκι βρε αδερφέ!
Ο διευθύνων σύμβουλος της Edelman Trust Barometer, δήλωσε, πως «Η εθνική ανισότητα εισοδήματος είναι πλέον ο σημαντικότερος παράγοντας της μη εμπιστοσύνης των ανθρώπων προς τους θεσμούς. Οι φόβοι αμβλύνουν την ελπίδα, καθώς η χρόνια πεποίθηση πως η σκληρή δουλειά μπορεί να οδηγήσει σε ανέλιξη, τείνει να θεωρηθεί πλέον μη βάσιμη».
Μα τι τζιμάνια που είναι αυτοί οι τεχνοκράτες, ρε πιτσιρίκο. Χτύπησαν χρυσό μιλάμε.
Κάπου πήρε το μάτι μου τα ετήσια κέρδη των επιχειρηματικών κολοσσών, σύμφωνα με τα οποία η Apple βγάζει $1,888 δολάρια το δευτερόλεπτο. Δυο χιλιάρικα, το δευτερόλεπτο.
Είναι πολλά; Χαχαχα, όχι για την Saudi Aramco, την πετρελαϊκή εταιρία της βασιλικής οικογένειας της Σαουδικής Αραβίας, η οποία καθαρίζει $3,519 δολάρια το δευτερόλεπτο.
Και καθόμαστε σα μ@λάκες και συζητάμε για δουλειές και μισθούς και επιδόματα και ξέρω γω.
Ντου ρε, ντου από παντού! Δεν χρειάζεται να δουλεύουμε άλλο, να τους τα πάρουμε χρειάζεται!
Πλάκα είχε σε ένα σημείο η έκθεση της Oxfam για την πορεία της ανισότητας, όπου λέει, πως αν αποταμίευες $10,000 δολάρια κάθε μέρα, από τότε που χτίστηκαν οι πυραμίδες της Αιγύπτου, θα είχες καταφέρει να μαζέψεις το ένα πέμπτο της μέσης περιουσίας των 5 πλουσιότερων ανθρώπων στον κόσμο.
Ούτε καν το ένα πέμπτο του πλουσιότερου.
Έχουν χιούμορ εκεί στην Oxfam.
Σύμφωνα με την ίδια έκθεση, αν όλοι κάναμε την περιουσία μας κατοσταδόλαρα και καθόμασταν πάνω τους, το μεγαλύτερο ποσοστό της ανθρωπότητας θα καθόταν στο πάτωμα, ένας μεσοαστός σε μια πλούσια χώρα θα καθόταν στο ύψος μιας καρέκλας και οι δύο πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο θα κάθονταν στο διάστημα.
Βλέπεις, ο μισός πληθυσμός του πλανήτη ζει, με κάτω από $5.5 δολάρια τη μέρα, ενώ τα δύο τρίτα με κάτω από $10 την ημέρα, οπότε δεν τους φτάνουν για να τα μετατρέψουν σε κατοσταδόλαρα και να κάτσουν πάνω τους.
Όσα παλικάρια πανηγύρισαν την Γαλλική Επανάσταση του 1789 και τον αφανισμό της αριστοκρατίας, λυπάμαι, αλλά χάσατε.
Βλέπεις, πιτσιρίκο μου, το ένα τρίτο των δισεκατομμυριούχων έχουν αποκτήσει τον πλούτο τους από κληρονομιά, δημιουργώντας τη νέα λαμπρή τάξη των άριστων χαραμοφάηδων, που δεν έχουν εργαστεί ούτε μια μέρα στη ζωή τους.
Όχι πως τα υπόλοιπα δύο τρίτα την δουλέψανε.
Η έκθεση της Oxfam υποστηρίζει, ότι η ύπαρξη δισεκατομμυριούχων, από μόνη της, καθιστά σημάδι οικονομικής αρρώστιας, όχι οικονομικής ευρωστίας.
Στα χρόνια που ακολούθησαν την κατάρρευση του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος το 2008, την οποία απ’ ότι έχω καταλάβει, 10 χρόνια μετά, δεν έχουν πάρει χαμπάρι και πολλοί, ο μέσος μισθός στις 7 πλουσιότερες χώρες του πλανήτη, αυξήθηκε κατά 3%. Περίπου όσο και ο πληθωρισμός, οπότε το πηλίκο είναι μηδέν.
Στην άλλη μεριά του χάσματος, τα μερίσματα από τις μετοχές των πλουσίων αυξήθηκαν κατά 31%.
Φυσικά, η πιο ευπαθής πληθυσμιακή ομάδα, ακόμα και μεταξύ των φτωχών, είναι οι γυναίκες, των οποίων η αξία της απλήρωτης εργασίας τους (μεγάλωμα των παιδιών, φροντίδα νέων και γέρων, οικιακή εργασία κλπ) η Oxfam υπολόγισε, ότι ξεπερνά τα $10 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Δηλαδή οι γυναίκες παράγουν μεγαλύτερη αξία απλήρωτης εργασίας, από τη συνολική περιουσία των 2,153 δισεκατομμυριούχων του κόσμου.
Και αναρωτιέμαι, πόσο γρήγορα θα κατέρρεε το σύστημα, αν όλες οι γυναίκες αποφάσιζαν να δώσουν στον εαυτό τους μια βδομάδα άδεια, ταυτόχρονα;
«Ποιός θα τους φροντίζει και θα φέρνει χρήματα στο σπίτι, αν πεθάνω;» αναρωτιέται η Bucchu Devi, η οποία ξυπνά κάθε πρωί στις 3 π.μ. για να καθαρίσει το σπίτι, να μαγειρέψει και να προετοιμάσει το πρωινό για την οικογένεια της.
Υπάρχει ένα πηγάδι κοντά στο σπίτι της, αλλά επειδή προέρχεται από μια χαμηλή κάστα, δεν της επιτρέπεται να το χρησιμοποιεί, οπότε περπατά 3 χλμ, τρεις φορές τη μέρα, για να μαζέψει νερό από μια άλλη πηγή. Από τις 8 π.μ. μέχρι τις 5 μ.μ., η Devi δουλεύει σε ένα κατασκευαστικό συνεργείο. Όταν τελειώσει τη δουλειά της, επιστρέφει σπίτι και κάνει τις δουλειές του σπιτιού, ξαναπηγαίνοντας για νερό, ξύλα για τη φωτιά, πλύσιμο, μαγείρεμα, καθάρισμα και βοηθά τα παιδιά της να διαβάσουν.
Αν δεν καταφέρει να μαζέψει ξύλα και να φέρει νερό, δεν μπορεί να μαγειρέψει και ο άντρας της την χτυπάει. Η μέρα της τελειώνει τα μεσάνυχτα, όταν πέφτει να κοιμηθεί, για να ξυπνήσει πάλι στις 3 το πρωί και φτου από την αρχή.
«Δεν έχω χρόνο ούτε για να πεθάνω».
Πιτσιρίκο μου, κάποιοι δεν έχουν χρόνο να ζήσουν και κάποιοι δεν έχουν χρόνο, ούτε για να πεθάνουν.
Το μόνο σίγουρο είναι, πως η ελίτ που θα μαζευτεί στο Davos, θα ξεκαρδιστεί πάλι στα γέλια, βλέποντάς μας να ξεσκιζόμαστε μεταξύ μας, για τα ξεροκόμματα που πέφτουν από το τραπέζι τους και να ανταγωνιζόμαστε για το ποιος θα είναι πιο παραγωγικός, ώστε να τους προσφέρει ακόμα μεγαλύτερα κέρδη και πλούτο.
Πολιτικά κατακάθια πυώδους μιάσματος του πολιτικού κατεστημένου της Ελλάδας, φιγουράρουν μπροστά σε σημαίες, σύνορα και κυριαρχικά δικαιώματα, φροντίζοντας να φανατίσουν το πόπολο αρκετά, ώστε να συνεχίζουν να υποκρίνονται, ότι κυβερνούν και ότι τους χρειαζόμαστε.
Δεν τους χρειαζόμαστε.
Δεν υπάρχει ούτε ένα θέμα, είτε μιλάμε για την οικολογική καταστροφή, τον φασισμό, την πατριαρχία, τον πόλεμο, το προσφυγικό, την επισιτιστική κρίση, την μη πρόσβαση σε πόσιμο νερό, είτε μιλάμε για την εκπαίδευση, την ενδοοικογενειακή βία, το εμπόριο ναρκωτικών ή το έλλειμμα δικαιοσύνης και δημοκρατίας, που να μην σχετίζεται με την αυξανόμενη οικονομική ανισότητα.
Με το απλούστατο γεγονός, που ξέρουν ακόμα και οι πέτρες, ότι οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι, όχι όσο, αλλά επειδή οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι.
Αλλά ο κόσμος είναι τόσο νυχτωμένος και βυθισμένος στην ίδια του την ηλιθιότητα, που ακόμα και η κοινή γνώση της πέτρας, μοιάζει με επιφωτισμένη σοφία.
Θα έγραφα κι άλλα, αλλά τα κρατάω για του χρόνου, που θα λέμε πάλι τα ίδια.
Από το μακρινό Αμστελόδαμο, με αγάπη,
Κώστας
Υ.Γ. Όσοι δεν έχετε δει ακόμα την νέα ταινία του Κεν Λόουτς, Sorry we missed you, να σπεύσετε να τη δείτε. Είναι μια γροθιά στο στομάχι και μας θυμίζει ποιος είναι ο ρόλος του κινηματογράφου, όταν δεν λειτουργεί ως εργαλείο εισπράξεων και φαιδρής διασκέδασης. Όταν τέλειωσε η ταινία, ούτε ένας δεν σηκώθηκε από τη θέση του, για να βγει από την αίθουσα. Για δύο λεπτά, καθόμασταν σιωπηλοί στην αίθουσα παρακολουθώντας τους τίτλους τέλους να ρολάρουν στην οθόνη. Ο μόνος ήχος που ακούστηκε στην αίθουσα αυτά τα δύο λεπτά, ήταν ο ήχος των αναστεναγμών.
(Φίλε Κώστα, οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να είναι δούλοι. Τι πάει να πει “δεν έχω χρόνο ούτε να πεθάνω”; Τα νεκροταφεία είναι γεμάτα από ανθρώπους, που δεν είχαν χρόνο να πεθάνουν. Αλλά, έκπληξη! Πέθαναν! Κώστα, οι άνθρωποι θα βρουν δικαιολογίες, για να είναι δούλοι. Όπως οι ρουφιάνοι βρίσκουν χιλιάδες δικαιολογίες, για να ρουφιανέψουν. Όπως οι “κομμουνιστές” και οι “αναρχικοί” θα βρουν χιλιάδες δικαιολογίες, για να δουλεύουν για τους μαφιόζους ολιγάρχες. Ο Κεν Λόουτς είναι υπέροχος, αλλά για κάνε μια προσπάθεια, να ρωτήσεις Βρετανούς της εργατικής τάξης να σου πουν τη γνώμη τους για τον Κεν Λόουτς και τις ταινίες του. Ούτε καν τις βλέπουν. Θέλουν κι αυτοί λούσα και ρομάντσα. Να είσαι καλά, Κώστα. Την αγάπη μου.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
