Όπως, ίσως, ξέρουν αρκετοί, εδώ και βδομάδες έχουμε τοπικές εξεγέρσεις, βίαιες διαδηλώσεις και μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις σε Ιράκ, Λίβανο, Κολομβία, Χιλή, Γαλλία, Ινδία, Αϊτή και αλλού, ενώ άρχισαν...
να διαφαίνονται σημάδια κοινωνικής οργής στη Βραζιλία και στην Κίνα, και επιπρόσθετα άλλες χώρες μαστίζονται από περιβαλλοντολογικές καταστροφές, οικονομικά προβλήματα, επιθετικές διεκδικήσεις ενεργειακών αποθεμάτων, πολεμικές συρράξεις και άλλα.
Μέσα σ’ όλα αυτά, η Ελλάδα.
Στην Ελλάδα σήμερα μαθαίνω πως σε 3 νησιά του Βόρειου Αιγαίου (Λέσβο, Σάμο, Χίο ή Λέσβο, Μυτιλήνη, Χίο αν θέλετε να πειράξετε τον πρώην πρωθυπουργό) κατέβηκαν οι κάτοικοι και διαδήλωσαν για το προσφυγικό, απαιτώντας να μην ανοίξουν νέες δομές φιλοξενίας προσφύγων (που όλοι εδώ έξω τις ξέρουμε ως στρατόπεδα συγκέντρωσης) αλλά και να κλείσουν οι υπάρχουσες.
Με λίγα λόγια και σταράτα, να εκδιωχθούν οι ξένοι από τα νησιά μας.
Σκέφτηκα αμέσως εκείνο το υπέροχο κείμενο, που έγραψες κάποτε με τίτλο: "Οι Ινδιάνοι (Σιου) αγωνίζονται για τα χώματά τους, οι Έλληνες για μια γκοφρέτα".
Είναι τόσο επίκαιρο, που μπορούμε απλά να αλλάξουμε τον τίτλο και να πούμε “οι άλλοι άνθρωποι αγωνίζονται για τις συνθήκες διαβίωσης, την ειρήνη, τις θέσεις εργασίας τους…” και ότι άλλο αίτημα υπάρχει, “και οι Έλληνες για να φύγουν οι ξένοι από τα χωράφια τους”.
Από τότε που ήρθα στην Ελλάδα μέχρι όταν έφυγα, δεν θυμάμαι έστω μια μίνι διαδήλωση στη Σάμο (ούτε και στα άλλα δυο νησιά, αλλά εκεί δεν είμαι 100% σίγουρος) για την τιμή των ακτοπλοϊκών εισιτηρίων, την έλλειψη γιατρών ή νοσηλευτικού προσωπικού, την έλλειψη βασικών αγαθών, την έλλειψη δασκάλων και σχολείων, την γενικότερη έλλειψη προοπτικών παραμονής σε ένα μέρος που περιβάλλεται από θάλασσα.
Θα έλεγε κανείς, πως το ελληνικό κράτος θυμόταν τα νησιά μόνο όταν παραβίαζαν οι Τούρκοι τον εναέριο ή θαλάσσιο χώρο τους.
Και το μεγάλο πρόβλημα των κατοίκων των νησιών σήμερα είναι τα κέντρα κράτησης μεταναστών.
‘Οχι γιατί θα υποβαθμιστούν τα ήδη υποβαθμισμένα νησιά τους, αλλά επειδή οι Έλληνες φοβούνται την αύξηση της εγκληματικότητας, την αλλοίωση της εθνικής τους ταυτότητας και μην τους πάρουν οι ξένοι τις κωλοδουλειές τους· αυτά δεν τα λέω εγώ, αυτά τα λένε οι Έλληνες όταν τους ρωτούν στις έρευνες.
Και αυτά τα λένε οι κάτοικοι μιας χώρας, που έχει υποστεί χειρότερα, απ’ αυτά που έχουν υποστεί οι λαοί που εξεγείρονται ή απεργούν σήμερα.
Οι Έλληνες δεν ενοχλούνται καν από τις τεράστιες ελλείψεις φαρμάκων που έχουν οδηγήσει ακόμα και στην ακύρωση ραντεβού για χημειοθεραπείες σε πολλά νοσοκομεία της χώρας, ούτε καν για το κλείσιμο ολόκληρων πτερυγών λόγω έλλειψης προσωπικού.
Γιατί μπορεί να μην έχεις γιατρό, αλλά τουλάχιστον να μην σε κλέβει ο ξένος.
Και όποιον να ρωτήσεις, σου λέει πως πρέπει να είναι η ιδέα σου και πως οι Έλληνες δεν είναι τόσο χάπατα και κατά βάθος είναι μεγάλοι ήρωες.
Μέχρι και αυτοί που αυτοπροσδιορίζονται ως “επαναστάτες” ασχολούνται με την κοπή μιας κωλόπιτας, επειδή αυτό ενέχει πολιτικό κόστος για μια από τις δεκάδες υπουργάρες που ανέδειξαν οι Έλληνες.
Δηλαδή, αν είσαι υπουργός στην Ελλάδα, δεν κινδυνεύεις ούτε από την ανεργία, ούτε από την έλλειψη φαρμάκων.
Κινδυνεύεις από μια πίτα.
Οι Λιβανέζοι αγωνίζονται για τα χώματά τους και οι Έλληνες για μια βασιλόπιτα.
Και μετά αναρωτιέται (εντάξει δεν αναρωτιέται, σαρκαστικά το έγραφε) ο πιτσιρίκος, αν κάναμε καλά εμείς που φύγαμε.
Ε τι να πω, μάλλον όχι, γιατί εδώ έξω βαριέμαι.
Όσοι ζείτε ανάμεσά τους (όχι, δεν ζούνε αυτοί ανάμεσά σας) αν έχετε τρόπο να φύγετε, φύγετε.
Έξω υπάρχουν τα ίδια (αν όχι χειρότερα) προβλήματα, αλλά τουλάχιστον δεν θα ζείτε ανάμεσα σε επικίνδυνους ανθρώπους.
Επικίνδυνα δεν είναι τα προβλήματα.
Επικίνδυνοι είναι οι άνθρωποι.
Ειδικά οι ηλίθιοι.
Με εκτίμηση,
Άρης
ΥΓ1. Το ωραίο μέσα σ’ όλα θα είναι μετά το 2021 (που θα γιορτάσει την ανεξαρτησία του ένα προτεκτοράτο) να γίνει κανένα θερμό επεισόδιο και να καταλάβουν οι Τούρκοι αυτά τα τρία νησιά, οι …τουρκοφάγοι Έλληνες του δόγματος “γιατί δεν κάθονται στη χώρα τους να πολεμήσουν” να πηδάνε πανικόβλητοι στο Αιγαίο, να σωθούν και τελικά να υπερασπιστούν τα χώματα τους οι ανεπιθύμητοι πρόσφυγες. Θα γίνει βιβλίο. Και ταινία. Ή σειρά στο Netflix.
ΥΓ2.
Έκανα ότι μπορούσα για να μην είμαι εριστικός, αλλά ειλικρινά τώρα, για μέχρι εκεί είναι οι Νεοέλληνες. Σχεδόν 10 χρόνια μετά την χρεοκοπία, πρωθυπουργός της χώρας είναι κάποιος που κυβερνάει ένα σωρό βλαμμένους, που πέφτουν σαν τις μύγες και κατηγορούν γι’ αυτό ανθρώπους που μένουν σε σκηνές, διωκόμενοι από τη φτώχεια και τον πόλεμο, οι οποίοι δεν τους φτάνει η αθλιότητα της ζωής τους, έχουν να αντιμετωπίσουν και τους άθλιους χωριάτες, στων οποίων τα χωριά (ή νησιά, δεν έχει σημασία) εγκλωβίστηκαν.
Και απορούν μετά (οι Έλληνες), γιατί δεν τους παίρνουν στα σοβαρά και δεν τους φωνάζουν σε διασκέψεις. Και κάπως έτσι στρώθηκε ο δρόμος στο φασισμό. Γιατί φασισμός και βλακεία συνήθως πάνε χέρι-χέρι. Ή νησί-νησί.
(Φίλε Άρη, δώσε πόνο. Άρη, υπάρχει μόνο ένας τρόπος να αποδεχτούν οι Έλληνες, πόσο για τα μπάζα είναι. Δεν τον γράφω, αφενός γιατί διαβάζουν πολλοί από αυτούς [και θα κάνουν, πως δεν κατάλαβαν], ενώ οι Έλληνες είναι πια τόσο αήττητοι, που μπορεί ακόμα και μετά από αυτό που θα συμβεί, να μην καταλάβουν τίποτα. Πάντως, είναι 2020. Ας θυμηθούμε τι έκαναν οι Έλληνες πριν από 100 χρόνια και ποιο αποτέλεσμα είχε αυτό που έκαναν. Να είσαι καλά, Άρη. Την αγάπη μου.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
