Η «Συννεφούλα», που κάποτε ήταν η ιδεατή μας πατρίδα, έχει πια γεράσει για τα καλά ή έχει πάψει πια να κρύβεται μέσα στα σκοτάδια των εφηβικών μας ψευδαισθήσεων.
Όπως και να έχει το πράγμα, έχει φανεί πια η ασχήμια και ο παραλογισμός, που υπήρχαν βέβαια από πάντα, αλλά τα έκανε πιο φανερά η χρεοκοπία του 2010 και τα όσα ακολούθησαν μετά.
Ίσως πάλι να μην είναι καν αυτό. Να εξηγούνται όλα (ή μάλλον τα περισσότερα από αυτά) από το γεγονός, ότι βλέπουμε τα γεγονότα από απόσταση και χωρίς την παραμικρή πια προσμονή.
Αφορμή για αυτό το σημείωμα υπήρξαν, τα όσα επισήμανε στο τελευταίο του κείμενο ο Άρης και κυρίως τα όσα έγραψε για την στρατιωτική εκπαίδευση των σωμάτων επιβολής της τάξης, στρατού και αστυνομίας.
Εκπαιδευμένοι, που στην καλύτερη των περιπτώσεων κάθονται «φρόνιμα», μέχρι την στιγμή που «οι συνθήκες» θα επιβάλουν την άμεση εμπλοκή τους.
Κάποιες από τις «συνθήκες» φαίνονται να είναι προφανείς, εξωτερική επιβουλή για τον στρατό, εγκληματικές ενέργειες και παραβίαση του νόμου για την αστυνομία.
Όμως, οι ορισμοί των «συνθηκών» είναι συνήθως ιδιαίτερα χαλαροί και επιπλέον μεταβάλλονται συνεχώς ανάλογα με τις εκάστοτε ανάγκες της εξουσίας.
Στην περίπτωση την δική μας, όπως και σε όλες τις υπόλοιπες δυτικές κοινωνίες, η εξουσία έχει αποκτήσει ένα γλυκούτσικο και ταυτόχρονα βαρύγδουπο υποκοριστικό.
Στις δυτικές κοινωνίες δεν μιλούν πια για «εξουσία», αλλά προτιμούν τον όρο «κοινοβουλευτική δημοκρατία».
Το πόσο «κοινοβουλευτική» και «αντιπροσωπευτική» είναι, φαίνεται ξεκάθαρα από την σύνθεση του κοινοβουλίου.
Το πόσο «δημοκρατία» είναι φαίνεται από τον μηχανισμό προπαγάνδας μέσω των mainstream ΜΜΕ και του διαδικτύου που έχει στηθεί με τρόπο αριστοτεχνικά γκεμπελικό, καθώς και από την δράση των κατασταλτικών μηχανισμών του έχουν πάψει να είναι «φιλικά με τον πολίτη».
Δεν είναι φυσικά μόνο (ή κυρίως) η Ελλάδα.
Φαινόμενα μαύρης προπαγάνδας και άγριας καταστολής βλέπει κανείς όλο και πιο συχνά σε κράτη πρότυπα όπως οι ΗΠΑ, η Βρετανία και η Γαλλία.
Οι επιθέσεις των ομοσπονδιακών αρχών ενάντια στους ιθαγενείς και στους ακτιβιστές, που αγωνίζονταν για να εμποδίσουν την διέλευση του πετρελαϊκού αγωγού από παρθένες και ιερές για τους Ινδιάνους εκτάσεις, δεν είναι τόσο μακρινές και δεν συνέβησαν την εποχή Τραμπ.
Το ίδιο και οι συνθήκες κράτησης τύπου Γκουλάγκ που παρέχουν οι Βρετανοί στον Ασάνζ.
Μαζί στο ίδιο τσουβάλι και οι δολοφονικές (τύπου Χιλής) επιθέσεις της γαλλικής αστυνομίας στα Κίτρινα Γιλέκα.
Η διαρκής παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από όλους και παντού έχει γίνει η κανονικότητα των σύγχρονων κοινωνιών.
Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά σε όλες τις γεωγραφικές περιοχές του πλανήτη, να μετρήσει τον αριθμό των κρατών που ουσιαστικά δεν υπάρχουν (failed states) και να παρατηρήσει τις σχέσεις-εντάσεις μεταξύ των λεγόμενων ισχυρών κρατών, και θα υποπτευτεί το μέχρι σήμερα αδιανόητο.
Το σχεδόν αναπόφευκτο ενός νέου μεγάλου και ασύλληπτα καταστροφικού πολέμου.
Μια πιθανότητα που αρνούνται όλοι σχεδόν να δουν, αφού αδυνατούν να αξιολογήσουν την πολιτική των ΗΠΑ μετά την κρίση του 2008 και την αναντιστοιχία που υπάρχει ανάμεσα στην στρατιωτική ισχύ αυτής της μεγάλης καπιταλιστικής χώρας και στην διαρκώς φθίνουσα οικονομική της δύναμη.
Στην ανθρώπινη ιστορία οι ηγεμονίες διαδέχονται η μια την άλλη.
Από την αυγή των νεότερων χρόνων, η σκυτάλη πέρασε από την Ισπανική Αυτοκρατορία, στην Γαλλία του Λουδοβίκου του XIV και του Ναπολέοντα και από εκεί στην Μεγάλη Βρετανία, για να καταλήξει στις ΗΠΑ μετά την λήξη του Β-ΠΠ.
Η εξίσωση της παγκόσμιας ηγεμονίας πάντα η ίδια. Οικονομική ισχύς που μεταφράζεται πάντοτε σε στρατιωτική υπεροπλία.
Τώρα είναι η σειρά της Κίνας, μόνο που οι ΗΠΑ δεν φαίνονται διατεθειμένες να παραδώσουν την σκυτάλη. Τουλάχιστον όχι χωρίς πόλεμο.
Πρόσθεσε στα παραπάνω την αδιαφορία, μια αδιαφορία που μοιάζει με απόλυτη αποδοχή της αδυναμίας μας ακόμα και να περιγράψουμε εκείνο που θα θέλαμε στην ζωή, χωρίς να χρησιμοποιήσουμε τα λόγια των αφεντικών μας, και θα έχεις μια πιο πλήρη εικόνα της σημερινής πραγματικότητας.
Δεν υπάρχουν άνθρωποι έτοιμοι, να γίνουν φλόγες ικανές να φωτίσουν τα σκοτάδια μας κι ο ποιητής απέμεινε μόνος και φοβισμένος μέσα στο κρύο της νύχτας, να γράφει στίχους χωρίς αληθινούς αποδέκτες, απλά για να πει στον εαυτό του πως υπάρχει ακόμα, πως είναι ζωντανός.
Έγραψα, ότι συνηθίσαμε και αποδεχτήκαμε την Γάζα, να προσθέσω, ότι αφού συνέβη κι αυτό (από το 2005 τουλάχιστον), τα έχουμε συνηθίσει όλα.
Μπορούμε να βαδίζουμε αμέριμνοι, ενώ ο κόσμος γύρω μας καταρρέει.
Και δεν είναι μόνο μια κατηγορία ανθρώπων που το κάνει αυτό. Είναι σχεδόν όλοι. Σε διαφορετικές χρονικές στιγμές και περιστάσεις, μα τελικά είναι σχεδόν όλοι.
Όπως ακριβώς το είχε πει ο Γκράμσι. «Ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος πασχίζει να γεννηθεί. Τώρα είναι η εποχή των τεράτων».
Μόνο δύο δυσάρεστες παρατηρήσεις.
Πρώτον, η εποχή των τεράτων μπορεί να κρατήσει πολύ.
Δεύτερον, τα τέρατα μπορεί να είμαστε εμείς.
Φιλιά από την Εσπερία
Ηλίας
Υ.Γ. Όσο αφορά την «δημοκρατία» οι Έλληνες θα μπορούσαν να ήταν περισσότερο τυχεροί από όσο είναι άλλοι λαοί. Υπάρχουν μουσεία κι ο λόφος της Πνύκας στην πιο πολυάνθρωπη πόλη της χώρας. Αυτά όμως είναι για τους τουρίστες κι η Πνύκα που σου αρέσει να βολτάρεις, φίλε μου Πιτσιρίκο, άγνωστη στους περισσότερους Έλληνες. Άλλωστε, η δημοκρατία που κάποτε πίστευα ότι είναι ζητούμενο, αντιλαμβάνομαι πως είναι μονάχα μια γλυκιά μακρινή ανάμνηση, για όσους μονάχα μπορούν να την νιώσουν. Για όσους όμως επιθυμούν μια εικόνα της σύγχρονη ελληνικής «δημοκρατίας», Εξάρχεια και «στενή επαφή» με τα ΜΑΤ. Η παράδοση των «ανθρωποφυλάκων» της Μακρονήσου σε συσκευασία 21ου αιώνα. Made in EU! Για τους τουρίστες, όχι πια «τσολιαδάκι». Τώρα, «νεοδημοκράτικο μπατσάκι».
(Φίλε Ηλία, η δημοκρατία δεν είναι το ζητούμενο για τους πολίτες πια. Οι πολίτες δεν είναι δημοκράτες. Οι πολίτες είναι αντί-. Κι όποιος είναι αντί, δεν ξέρει τι του γίνεται. Χώρια που θα έχει πάντα ανάγκη, αυτό που υποτίθεται πως σιχαίνεται, για να ετεροπροσδιορίζεται. Αυτά, όμως, είναι υψηλά νοήματα. Να είσαι καλά, Ηλία. Την αγάπη μου.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
