Το 1982 ήμουν στην εφηβεία, καλοκαίρι και διακοπές με τους γονείς μου στο Ξυλόκαστρο. Καταδίκη, έτσι το έβλεπα τότε, έτσι θα το έβλεπα και σήμερα. Ευτυχώς, όμως, ήταν ένα καλοκαίρι γεμάτο Μουντιάλ, το Μουντιάλ της Ισπανίας.
Υπήρχε ακόμα και μια υπέροχη ομάδα, η καλύτερη που θυμάμαι εγώ, η μεγάλη Βραζιλία των Σόκρατες, Φαλκάο, Σερζίνιο, Έντερ και φυσικά Ζίκο, που πρόσφερε καταπληκτικό θέαμα.
Υπέροχη ομάδα με τον χειρότερο, όμως, τερματοφύλακα στην ιστορία των Μουντιάλ.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω την ικανοποίηση και την χαρά που μου έδιναν τα παιγνίδια και οι εμφανίσεις εκείνης της Βραζιλίας.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω, επίσης, την μεγαλύτερη πίκρα και στεναχώρια που έχω νιώσει μετά το σφύριγμα της λήξης ενός παιγνιδιού.
Ήταν το καταραμένο παιγνίδι με την Ιταλία, ή, καλύτερα, με τον Πάολο Ρόσι.
Ακόμα και η ισοπαλία αρκούσε στην Βραζιλία.
Το τελικό αποτέλεσμα, όμως, του αγώνα ήταν πολύ διαφορετικό, 3-2 υπέρ της Ιταλίας με τρία γκολ του Ρόσι και τραγικά λάθη του τερματοφύλακα και των αμυντικών της Σελεσάο.
Παρά λίγο εγκεφαλικό στην ηλικία των 14 ετών.
Τα γράφω αυτά, ακούγοντας το τελευταίο σου podcast, όπου μιλούσες για την σχέση σου με τον βασιλιά των σπορ.
Σήμερα είναι λιγάκι δύσκολο να νιώσεις ξανά τα ίδια συναισθήματα παρακολουθώντας ένα ποδοσφαιρικό ματς.
Δεν υπάρχει πια ποδοσφαιριστής του διαμετρήματος του Μαραντόνα, να σε κάνει να αγαπήσεις παράφορα μια ομάδα που σιχαινόσουν μετά το Μουντιάλ του 1978.
Και δεν ήταν το Μεξικό που μόνος του οδήγησε την Αργεντινή στο δεύτερο της τρόπαιο, ζωγραφίζοντας μέσα στο γήπεδο, βάζοντας το ένα γκολ μετά το άλλο, το ένα πιο όμορφο από το άλλο.
Δεν ήταν η ποδοσφαιρική πλάκα που έκανε στους Εγγλέζους με το δεύτερο γκολ στο μεταξύ τους παιγνίδι ντριμπλάροντας ολόκληρη σχεδόν την ομάδα.
Ούτε καν η πολιτική πλάκα στην ξιπασμένη μετά τον πόλεμο των Φώκλαντς και παραδομένη στον νεοφιλελευθερισμό με το «χέρι του θεού» που έβαλε το πρώτο γκολ στον αγώνα.
Τίποτα από αυτά δεν με έκανε να υποκλιθώ απόλυτα και να λατρέψω αυτόν τον παίκτη, μαζί και την εθνική ομάδα της χώρας του, παρά η αγέρωχη στάση του τέσσερα χρόνια αργότερα στο Μουντιάλ της Ιταλίας, όταν ο Ντιέγκο μόνος του μπροστά σε ένα κατάμεστο γήπεδο που τον αποδοκίμαζε και τον έβριζε με τον πιο χυδαίο τρόπο, απέκλεισε την διοργανώτρια Ιταλία από τα ημιτελικά και οδήγησε ξανά την Αργεντινή στον τελικό, όπου και έχασε με πέτσινο πέναλτι από την προσφάτως ενοποιημένη Γερμανία.
Σε αυτό το Μουντιάλ, οι Ιταλοί φίλαθλοι έβριζαν χυδαία τον Μαραντόνα, όχι γιατί έπαιζε ενάντια στην εθνική τους ομάδα, αλλά γιατί είχε υποπέσει στο αδίκημα, να ενταχθεί στην ομάδα της φτωχής και περιφρονημένης Νάπολης, να την οδηγήσει στην κορυφή της Ιταλίας και της Ευρώπης και να γίνει ίνδαλμα για τους φιλάθλους της, ο θεός των γαμημέvων Νοτίων.
Στη συνέχεια, ο Μαραντόνα κυνηγήθηκε από την μαφία της FIFA, που βρήκαν πάνω του, ότι δεν έβρισκαν ποτέ σε όλους τους άλλους ποδοσφαιριστές.
Ο «μάγος» που δεν έγινε ποτέ «πρεσβευτής του ποδοσφαίρου», όπως ο Πελέ, και παρέμεινε ένας αθεράπευτος αλήτης.
Ακόμα και την εποχή της μεγάλης του δόξας, όταν επέστρεφε στην πατρίδα του, έπαιζε μπάλα με τα χαμίνια στις αλάνες των προαστίων του Μπουένος Άιρες.
Αργότερα λοιδορήθηκε όσο κανείς άλλος, γιατί δεν σταμάτησε στιγμή να υποστηρίζει με πράξεις και δηλώσεις του τον Φιντέλ Κάστρο και την Κούβα, τον Ούγκο Τσάβες και την Βενεζουέλα.
Έγινε λοιπόν γραφικός ο Ντιέγκο.
Ο Ντιέγκο που απελπίζεται και πανηγυρίζει στις κερκίδες του Μουντιάλ της Ρωσίας, που καταρρέει από το στρες και την συγκίνηση.
Ο Ντιέγκο που δεν σπούδασε, ούτε έμαθε σωστά γράμματα και καλούς τρόπους.
Ο Ντιέγκο ένας μεσήλικας που δεν μεγάλωσε ποτέ κι έμεινε για πάντα το φτωχόπαιδο από τα παραπήγματα της συνοικίας Λα Μπόκα του Μπουένος Άιρες.
Στο παιγνίδι με την Κροατία, όπου οι Κροάτες έπαιξαν πολύ σκληρά με την ανοχή και του διαιτητή, ο Μέσι φοβήθηκε τα πόδια του και κάθισε.
Ολόκληρη η ομάδα κάθισε.
Μονάχα η μορφή του συντετριμμένου Μαραντόνα στις κερκίδες του γηπέδου μαρτυρούσε, πως αυτή η ομάδα είναι η Αργεντινή.
Λίγο να στρέψουν τα μάτια τους οι σημερινές βεντέτες της ομάδας στην εξέδρα και να κλέψουν κάτι από την πίστη και την τρέλα του, μπορούν να το σηκώσουν το κύπελλο.
Άλλωστε, δεν υπάρχουν μεγάλες ομάδες ούτε σε αυτό το Μουντιάλ.
Όλα θα κριθούν στην πίστη και στην θέληση.
Σήμερα η ποδοσφαιρική αναρχία που χαρακτήριζε πάντα τους λατινοαμερικάνους και, κυρίως, τους Βραζιλιάνους έχει ξεφτίσει.
Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα κάτι παιχτούρες όπως Νεϊμάρ, ο Μέσι και ο Σάντσες που μιλούν κάποιες στιγμές με την μπάλα και σε τρελαίνουν.
Κατά τ’ άλλα οι ομάδες κατεβαίνουν με τα ευρωπαϊκά συστήματα.
Ποδόσφαιρο πολιτικής ορθότητας ενάντια στην ποδοσφαιρική αναρχία του παρελθόντος.
Σχεδόν όλες οι ομάδες ίδιες.
Λίγες ξεχωρίζουν ανάμεσα στις πρώτες 16-20 του θεσμού.
Η Κροατία μπορεί να συντρίψει την Αργεντινή και η αποκλεισμένη ήδη Νότια Κορέα στέλνει στο σπίτι της την τελευταία κάτοχο του τροπαίου, Γερμανία.
Το τελευταίο συμβάν χαροποίησε πιθανότατα εκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη.
Την είχαν καβαλήσει τα …πάντσερ την καλάμα πολύ άσχημα και προκλητικά.
Το περασμένο σαββατοκύριακο που ήμουν στην Basel, η συνοριακή πόλη του Lörrach έμοιαζε με συνοικία της Ιστανμπούλ την εποχή του Εβρέν.
Τόσες πολλές γερμανικές σημαίες έβλεπες, σε μαγαζιά, σε μπαλκόνια, σε αυτοκίνητα, παντού!
Τώρα που θα ξαναπάω, θα τις έχουν μαζέψει όλες και θα γκρινιάζουν μεταξύ τους πίνοντας τις μπύρες τους στα μπαράκια της κεντρικής πλατείας.
Να μην μας ζαλίζουν κι εμάς των τσιγγάνων από το μακρινό τους προτεκτοράτο τα ούμπαλα.
Κλείνω το κείμενο αυτό με το επικό νέο tweet του Γκάρι Λίνεκερ (απολαυστικός ο σχολιαστής του BBC).
«Το ποδόσφαιρο είναι απλό παιχνίδι. Είκοσι δύο άνθρωποι κυνηγούν μια μπάλα για 90 λεπτά και στο τέλος, δεν κερδίζει πάντα η Γερμανία. Η προηγούμενη βερσιόν της δήλωσής μου ανήκει στην ιστορία», έγραψε ο πάλαι ποτέ σέντερ φορ της εθνικής Αγγλίας.
Φιλιά πολλά από την Εσπερία
Ηλίας
Υ.Γ. Για την Ελλάδα τι να γράψει ή να πει κανείς; Για τα σχέδια αποστασίας κι αποσταθεροποίησης του θλιβερού Γερμανικού Προτεκτοράτου; Μεσίστιες να κυματίζουν οι σημαίες μετά την ποδοσφαιρική ήττα της …Μητρόπολης. Να σταλεί και μια αντιπροσωπεία γελωτοποιών στο Βερολίνο, με επικεφαλής Τσίπρα και Μητσοτάκη, για να διασκεδάσουν την στενοχωρημένη -από τον αποκλεισμό της Deutsche Fußballnationalmannschaft- Μέρκελ.
(Φίλε Ηλία, τις ίδιες αναμνήσεις έχουμε. Όταν αποκλείστηκε η Βραζιλία από την Ιταλία το 1982, ήθελα να πεθάνω. Ακόμα δεν τον έχω ξεπεράσει αυτόν τον αποκλεισμό της Βραζιλίας. Χώρια που έκλεινα τα μάτια και έλεγα πως αυτό δεν έχει συμβεί και πως θα ξυπνήσω το επόμενο πρωί και θα έχει προκριθεί η Βραζιλία. Εντάξει, αυτό το κάνω και τώρα κάποιες φορές, όταν νιώθω μεγάλη στενοχώρια από κάτι που έχει συμβεί. Αλλά δεν το κάνω πια για το ποδόσφαιρο. Ηλία, ο Μαραντόνα είναι θεός. Αλλά τι να καταλάβουν οι φιλελέδες του πλανήτη από την ψυχή που έχουν μέσα τους τα χαμίνια της Αργεντινής; Και πού να βρεθεί Μαραντόνα σήμερα; Όχι μόνο στο ταλέντο. Αν προσέξεις, οι ποδοσφαιριστές δεν έχουν προσωπική άποψη για όσα συμβαίνουν στην κοινωνία και στον πλανήτη. Τους απαγορεύεται. Είναι προϊόντα. Ζάπλουτοι δούλοι. Ηλία, ξέρω πως ψάχνεις κι εσύ να βρεις κάπου στους αγώνες του Μουντιάλ λίγη από τη μαγεία που είχε το ποδόσφαιρο, όταν ήμασταν παιδιά. Αλλά πια τα ταλαντούχα χαμίνια από τις αλάνες του Σάο Πάολο τα εντοπίζουν οι …Μπαρτσελόνες από έξι χρονών και τους κάνουν συμβόλαια, για να τα φέρουν στην Ευρώπη. Τα καταστρέφουν τα παιδιά. Το κατέστρεψαν το ποδόσφαιρο. Αλλά θα υπάρχει πάντα στις καρδιές μας ο πανύψηλος Σόκρατες να δίνει με κλειστά τα μάτια την μπάλα στον Ζίκο. Γκοοοοοοοοοοολλλλλλ!!! Να είσαι καλά, Ηλία. Την αγάπη μου.)
Read more: https://pitsirikos.net
