Γιώργος X. Παπασωτηρίου
Ένας χρόνος που μοιάζει αιώνας.
Η αγωνία για την εξέλιξη των οικονομικών πραγμάτων, η ένταση της ανασφάλειας, η ανεργία, η μη προοπτική, η ανυπαρξία αξιοπρέπειας, όλα αυτά και άλλα πολλά πυκνώνουν το χρόνο, έτσι που οι οδύνες μακραίνουν και γίνονται ανυπόφορες.
Γι’ αυτό ο χρόνος σταματάει για τους άστεγους, τους...
άνεργους και τους ανθρώπους που εξασφαλίζουν το φαγητό τους από τους κάδους σκουπιδιών και τις φιλανθρωπίες. Για άλλους, όμως, ο χρόνος κυλά τρελά. Γι’ αυτό λέγεται ότι η ώρα Γκρήνουιτς θα σταματήσει να είναι η κοινή ώρα καθώς δεν μπορούν να συντονιστούν σ’ αυτή τα χρηματιστήρια και τα GPS. Με άλλα λόγια, οι «πάνω» προτίθενται να επαναρρυθμίσουν τον υστερικό «πανικό» του χρόνου της κανιβαλικής δραστηριότητάς τους. Στους «κάτω», όμως, στις εσχατιές της κοινωνίας -πλατεία Θεάτρου και Ομονοίας- ενδημεί μία κολασμένη χρονικότητα, μια απόκεντρη χρονικότητα, ένας δυστυχισμένος «πανικός» του χρόνου. Εκεί η «στιγμή» φράζει τον ορίζοντα της καταθλιπτικής χρονικότητας και της αφαιρεί κάθε προοπτική.
Οι θλιμμένοι κάτοικοι του ακρωτηριασμένου χρόνου επιβιώνουν μόνο με την καταφυγή στο φαντασιακό ενός υπερτροφικού παρελθόντος (όπως οι ηλικιωμένοι) ή με τη δράση. Στη δεύτερη περίπτωση θα έχουμε είτε την πολιτική πράξη είτε την τυφλή βία. Αλλά ποιος είναι ο χρόνος της πολιτικής πράξης; Ποιος δημιουργεί και ποιος διαχειρίζεται τον πολιτικό χρόνο; Στη δυτική πολιτική υπάρχει ο ψυχρός χρόνος της υπομονής (ή ανοχής) και ο θερμός χρόνος της σύγκρουσης και της ανατροπής. Ο θερμός χρόνος έχει ως καύσιμο ύλη του την οργή. Συνεπώς, η διαχείριση της οργής είναι υπόθεση του χρόνου. Γι’ αυτό πολλοί ηγέτες χρησιμοποίησαν το χρόνο («χθες ήταν νωρίς, αύριο θάναι αργά») για να ερεθίσουν ακόμα περισσότερο την αγανάκτηση των δυσανεκτούντων και να προκαλέσουν την εξέγερσή τους. Το σημαντικότερο μέσο «ψύξης» της οργής, σήμερα, είναι η τηλοψία. Γι’ αυτό ο έλεγχός της είναι καθοριστικός, καθώς μέσω αυτών ελέγχεται ο πολιτικός χρόνος (ατζέντα), η πολιτική διαδικασία (συμφέροντα) και εντέλει οι «κάτω».
Για όλα τα παραπάνω πρέπει να απαιτήσουμε έναν εκδημοκρατισμό του χρόνου. Αυτό θα συμβεί με την εξάλειψη του πελατειακού συστήματος και μία «χρονοπολιτική», η οποία θα λαμβάνει υπόψη την άνιση χρονικότητα των κοινωνικών ρυθμών στις διάφορες κοινωνικές κατηγορίες. Γιατί ο χρόνος αναμονής στα νοσοκομεία είναι άλλος για τον πλούσιο, άλλος για τον μικροαστό, που έχει «μέσο», άλλος για τον φτωχό και άλλος για τον άνεργο, που ενίοτε αφήνονται να πεθάνουν περιμένοντας. Ένα 24ωρο περίμενε ο ενενηκοντούτης Ίμβριος, ο κυρ Βαγγέλης(φωτογραφία) το ΕΚΑΒ. Οι ετεροχρονίες αυτές τσακίζουν τον άνθρωπο, θρυμματίζουν την κοινωνική συνοχή, καθώς είναι η αιτία της διάσπασης της «μεγάλης οργής», η οποία καταλήγει στον «εμφύλιο των κάτω»(κοινωνικός αυτοματισμός).
Γι’ αυτό, για να είναι η ευχή Καλή Χρονιά ουσιαστική και όχι κούφια, απαιτείται κοινωνικός και πολιτικός αγώνας για ίση και δίκαιη χρονικότητα για όλους.
ΠΗΓΗ: artinews.gr
