Το 2017 θα αποτελέσει ένα έτος ορόσημο για την Ελλάδα και καλό είναι, να μην το αγνοούμε αυτό. Ούτε να προσπαθούμε να ξορκίζουμε το κακό μακριά, καταπίνοντας υπερβολικές δόσεις ανόητης αισιοδοξίας.
Μέσα στο τρέχον έτος θα ολοκληρωθούν οι διαδικασίες ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας (βλέπε ΔΕΗ, λιμάνια, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ, κλπ.) και για την επιβολή ξένων διοικήσεων στις τράπεζες.
Παράλληλα, θα προχωρήσει και η εκποίηση της ιδιωτικής περιούσιας του Ελλήνων σε τιμές όλο και περισσότερο εξευτελιστικές.
Μέσα στους προσεχείς μήνες θα ολοκληρωθούν επίσης οι αποικιοκρατικές συμβάσεις για την εκμετάλλευση του ελληνικού ορυκτού και φυσικού πλούτου της - πρώην - χώρας μας.
Οι θολές και γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο θα γίνουν καθεστώς, αφού και επισήμως η φύλαξη των συνόρων μας θα ανατεθεί στην FRONTEX, στην νεότευκτη «Ευρωπαϊκή Ακτοφυλακή» και στο ΝΑΤΟ.
Μπορεί επίσης να δρομολογηθεί και η κατάρρευση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η αντικατάστασή της από ένα νέο κρατικό μόρφωμα, ένα κράτος-μαριονέτα τύπου Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, του οποίου τα νήματα θα κρατούν εκ περιτροπής οι Γερμανοί-Ευρωπαίοι δυνάστες και ο Ερντογάν.
Ανάπτυξη με τέτοια εξοντωτική φορολογία και με την καταναλωτική δύναμη των νοικοκυριών στην Ελλάδα να κινείται για όγδοο χρόνο κάτω του μηδενός, δεν πρόκειται να δούμε.
Ούτε η ανεργία φυσικά πρόκειται να υποχωρήσει.
Οι αξιοπρεπείς μισθοί και τα εργασιακά δικαιώματα θα αποτελέσουν προσφιλές θέμα στα βραδινά παραμύθια της γιαγιάς, της οποίας την σύνταξη θα έχουν στο μεταξύ πλήρως κατρουγκαλιάσει (= κανιβαλισει).
Αντίθετα, η φυγή των νέων - κυρίως - Ελλήνων στο εξωτερικό θα συνεχιστεί και το γεγονός αυτό μαζί την υπογεννητικότητα απειλεί να σφραγίσει την μοίρα ενός έθνους, που ποικιλοτρόπως χρεοκόπησε.
Σαν το Μακόντο (στα «Εκατό χρόνια μοναξιά» του Μάρκες) που εξαφανίζεται μέσα στην σκόνη των ανεκπλήρωτων πόθων, τις συνεχόμενες διαψεύσεις και τις στρατιές από τους τερμίτες.
Το 2017 η κατάληψη της - πρώην - χώρας μας θα ολοκληρωθεί.
Και από το 2018, οι νέοι ιδιοκτήτες του πλούτου της θα μπορούν να «επενδύσουν» για να πολλαπλασιάσουν τα κέρδη τους.
Θα ανοίξουν, λοιπόν, κάποιες καινούργιες δουλειές και θα πανηγυρίσουν οι ντόπιοι αυλοκόλακες του Σόϊμπλε.
Θα βρουν και κάποια θέση σκλάβου (των 200-400 ευρώ) οι ιθαγενείς και οι εγκλωβισμένοι στην αποικία πρόσφυγες.
Θα έρθει η ανάπτυξη, αλλά η καθημερινή ζωή των ανθρώπων θα κατεβαίνει μέρα με την μέρα όλο και πιο βαθιά στην κόλαση.
Μια ακόμα χώρα των Lidl θα γεννηθεί.
Σίγουρα υπάρχουν πολλοί που δυσανασχετούν με την μαυρίλα των κειμένων και την απογοήτευση.
Υπάρχει και η άποψη, που ώρες-ώρες φαντάζει λυτρωτική.
Η αγάπη, η συντροφιά και η θαλπωρή των καλών φίλων, τα όμορφα χωριά που στέκονται αγέρωχα μέσα στον μολυσμένο κάμπο.
Όμως οι φίλοι φεύγουνε. Οι φίλοι αρρωσταίνουν. Οι φίλοι δεν αντέχουν και με χίλιους δυο τρόπους εγκαταλείπουν. Κι ο κύκλος στενεύει.
Από την μεταπολίτευση και μετά οι Έλληνες ζούσαμε με μια χαζοχαρούμενη ανεμελιά ανωτερότητας.
«Έλα μωρέ!» ήταν η πιο συχνή απάντηση, όταν κάποιος έπρεπε να σκεφτεί σοβαρά, για να βρει κάποιες απαντήσεις στα σημάδια που συνεχώς πλήθαιναν. Και η αισιοδοξία θέριζε.
Έφτιαχνε σπίτια, κοιλιές, πισίνες, εικονοστάσια.
Αγόραζε κοστούμια, ακριβά αυτοκίνητα, πακέτα διακοπών σε εξωτικά μέρη.
Όχι, δεν ήταν κακό πράμα η απογοήτευση και η απαισιοδοξία.
Το χρειαζόμασταν (κι από μια άποψη θα ήταν λυτρωτικό), αν φυσικά συνοδευόταν από σκέψη.
Οι Έλληνες έπρεπε να σκεφτούμε περισσότερο. Έπρεπε να μάθουμε από τις δυστυχίες που μας βρήκαν.
Δυστυχώς, αυτό δεν έγινε.
Φτάσαμε στο γνωστό σημείο, να κατηγορούμε τον αγγελιοφόρο, μόνο και μόνο επειδή δεν μας άρεσαν τα μηνύματα.
Κι αυτό το σημείο είναι πάντα το τελευταίο πριν από την καταστροφή.
Διαβάζοντας το blog τις τελευταίες μέρες, ξεχώρισα ένα κείμενο του Βασίλη για τον χρόνο, στο τέλος του οποίου προέτρεπες τον Άρη να γράψει. Δεν έγραψε.
Κι αναρωτιέμαι στα αλήθεια, τι άλλο θα μπορούσε να γράψει μετά από το εμβληματικό κείμενο για την Ισλανδία;
Τι περισσότερο θα μπορούσε να μαρτυρήσει για τους συν-Έλληνες;
Ο Χοσέ Αρκάδιο Μπουένδία άγγιξε τον πάγο, αφού πρώτα τον πέρασε για ένα πολύτιμο διαμάντι.
Έκλεισε τα μάτια του κι ονειρεύτηκε το Μακόντο φτιαγμένο από καθρέφτες και πάγο. Και δεν παραιτήθηκε ποτέ από το παράλογο όνειρο του.
Ο απόγονός του, συνταγματάρχης Αουρελιάνο Μπουένδια, έκανε 32 πολέμους και τους έχασε όλους.
Μπροστά στο απόσπασμα θα θυμηθεί την στιγμή, που ο πατέρας του τον πήγε να δει τον πάγο.
Θυμάται, πως δεν του έκανε καμία ιδιαίτερη εντύπωση, άπλωσε όμως (λιγάκι διστακτικά) το χέρι του και τον άγγιξε κι αυτός.
Το δικό του αμάρτημα ήταν η περηφάνια.
Τον κράτησε όρθιο, αλλά τον βύθισε σε ατέλειωτα χρόνια μοναξιάς.
Φιλιά από την Εσπερία
Ηλίας
(Αγαπητέ Ηλία, μπορεί οι συμφορές και καταστροφές στον υπόλοιπο κόσμο να είναι τεράστιες το 2017, οπότε οι Έλληνες που ζουν στην Ελλάδα, θα μπορούν να είναι ευτυχισμένοι. Χαχαχαχαχαχαχαχα! Ηλία, έχω δοκιμάσει τα πάντα σε κείμενα, μπας και συμβάλλω σε κάποια αντίδραση. Δεν γίνεται τίποτα. Στην Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε αισιοδοξία, ούτε απαισιοδοξία. Υπάρχει αφασία. Ηλία, ο Άρης μπορεί να μην έγραψε, γιατί μπορεί είναι ερωτευμένος και να έχει κλειστεί στο σπίτι και να κυνηγάει τον έρωτά του από δωμάτιο σε δωμάτιο. Ή μπορεί να τα έχει τινάξει, οπότε μάλλον θα αδιαφορεί κάπως, για το τι θα συμβεί στην Ελλάδα το 2017. Ηλία, στο μέλλον όλοι θα αδιαφορούμε, για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα και τον κόσμο. Γιατί θα βλέπουμε τα ραδίκια ανάποδα. Νομίζω, πως αυτό είναι πολύ αισιόδοξο, οπότε έχουμε κάθε λόγο να αισιοδοξούμε, πως σταδιακά θα βγούμε όλοι από τα Μνημόνια. Να είσαι καλά, Ηλία. Και έχει έναν ήλιο σήμερα. Εκατό χρόνια λιακάδα.)
ΠΗΓΗ: pitsirikos.net
