14 Μαΐ 2016

Το μνημονιακό έγκλημα της κυβέρνησης και το «Δικαστήριο της Ιστορίας»


Πάνος Κοσμάς
Πανηγυρίζουν (!) στην κυβέρνηση για τη «νίκη» της απόφασης του Eurogrοup. Όμως, θα αρκούσε και μόνο να τεθεί το ερώτημα, ποιος ήταν ο αντίπαλος, τον οποίο… κατανίκησε η κυβέρνηση, για να αποκαλυφθεί όχι μόνο η κενότητα αλλά και ο γκεμπελικός οίστρος αυτών των πανηγυρισμών.

 
  Ποιοι στρα­τοί αντι­πα­ρα­τέ­θη­καν, ώστε να νι­κή­σει ο κυ­βερ­νη­τι­κός «στρα­τός»; Και ποιος ητ­τή­θη­κε, αφού η κυ­βέρ­νη­ση «νί­κη­σε»; Οι δα­νει­στές μήπως; Πρό­κει­ται για εκ­δο­χή που κα­νείς δεν εξε­τά­ζει στα σο­βα­ρά - μπο­ρεί να είναι μέρος μόνο πο­λι­τι­κής δια­κω­μώ­δη­σης. Οι δα­νει­στές πήραν το 100% όσων απαί­τη­σαν, ενώ οι κυ­βερ­νη­τι­κές «κόκ­κι­νες γραμ­μές» συ­νε­τρί­βη­σαν στο σύ­νο­λό τους.

Δεν είναι δύ­σκο­λο να βρού­με ενά­ντια σε ποιον κα­τή­γα­γε νίκη (και μά­λι­στα σα­ρω­τι­κή) η κυ­βέρ­νη­ση: στα δι­καιώ­μα­τα και τις κα­τα­κτή­σεις των ερ­γα­ζό­με­νων, των φτω­χών λαϊ­κών στρω­μά­των, των ανέρ­γων και των συ­ντα­ξιού­χων, της νε­ο­λαί­ας. Είτε φυ­γο­μά­χη­σε, είτε συ­ντρί­φτη­καν ακόμη και οι ξέ­πνο­ες προ­σπά­θειες να θέσει κά­ποιες «κόκ­κι­νες γραμ­μές» απέ­να­ντι στους δα­νει­στές, το απο­τέ­λε­σμα είναι, ότι συ­νυ­πέ­γρα­ψε και άρα συ­ντά­χθη­κε μαζί τους ενά­ντια στον «εχθρό λαό».

Eurogroup: τα­ξι­κή σκλη­ρό­τη­τα και νε­ο­α­ποι­κιο­κρα­τι­κή επι­βο­λή

Η κυ­βέρ­νη­ση πα­νη­γυ­ρί­ζει για το θε­τι­κό σήμα του Eurogroup όσον αφορά την αξιο­λό­γη­ση. Όμως το τί­μη­μα για τα 5,6 δισ. ευρώ της εκτα­μί­ευ­σης που θα ακο­λου­θή­σει την αξιο­λό­γη­ση είναι και πολύ βαρύ και πολύ ντρο­πια­στι­κό - αν και, ύστε­ρα από το μνη­μο­νια­κό… μπό­τοξ, δεν υπάρ­χουν πλέον κυ­βερ­νη­τι­κές πα­ρειές που κοκ­κι­νί­ζουν από ντρο­πή.  

    Το μνη­μο­νια­κό «πα­κέ­το» πε­ρι­κο­πών και φο­ρο­ε­πι­δρο­μής γέ­μι­σε και με την τε­λευ­ταία απαί­τη­ση των δα­νει­στών, ώστε τε­λι­κά να φτά­σει όχι τα 5,2 ή τα 5,4 δισ. ευρώ, αλλά τα 5,8 δισ. ευρώ. Μέσα σ’ αυτή τη θά­λασ­σα, πνί­γη­καν οι «ντρο­πές» του Τσα­κα­λώ­του για το αφο­ρο­λό­γη­το, θε­σμο­θε­τή­θη­κε η πιο προ­κλη­τι­κή φο­ρο­λό­γη­ση «σε ό,τι περ­πα­τά­ει, κο­λυ­μπά­ει και πε­τά­ει», τσα­κί­στη­καν τα ασφα­λι­στι­κά δι­καιώ­μα­τα είτε άμεσα είτε με μια μικρή πε­ρί­ο­δο χά­ρι­τος. Κι όμως, υπάρ­χουν κυ­βερ­νη­τι­κοί γκε­μπε­λί­σκοι που ισχυ­ρί­ζο­νται, ότι θα «εξοι­κο­νο­μη­θούν» την τριε­τία μέχρι και το 2018 του­λά­χι­στον 1,8 δισ. ευρώ κατ’ έτος χωρίς να κο­πούν συ­ντά­ξεις – μάλ­λον από την κο­σμι­κή ενέρ­γεια.
    Στο επι­πλέ­ον φο­ρο­λο­γι­κό «πα­κέ­το» των έμ­με­σων φόρων το βα­σι­κό «μενού» θα είναι η μα­ζι­κή με­τά­τα­ξη προ­ϊ­ό­ντων και υπη­ρε­σιών ευ­ρεί­ας λαϊ­κής κα­τα­νά­λω­σης (με­τα­ξύ των οποί­ων, ρεύμα, νερό και βα­σι­κά τρό­φι­μα) στον αυ­ξη­μέ­νο και θη­ριώ­δη συ­ντε­λε­στή ΦΠΑ 24%.
    Στη συμ­φω­νη­μέ­νη και επι­κεί­με­νη ρύθ­μι­ση για τα «κόκ­κι­να» δά­νεια, η ανα­κοί­νω­ση του Eurogroup λέει ξε­κά­θα­ρα δύο πράγ­μα­τα που υπο­τί­θε­ται ότι ήταν κυ­βερ­νη­τι­κές «κόκ­κι­νες» γραμ­μές: πρώτο, ότι θα πω­λού­νται στα distress funds ακόμη και ενή­με­ρα δά­νεια, δη­λα­δή «πρά­σι­να», δεύ­τε­ρο, ότι η προ­στα­σία της πρώ­της κα­τοι­κί­ας είναι προ­σω­ρι­νή («με προ­σω­ρι­νή εξαί­ρε­ση τα μικρά δά­νεια τα οποία έχουν ενέ­χυ­ρο πρώτη κα­τοι­κία»). 
    Το «υπερ­τα­μείο» ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης της δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας συ­γκρο­τεί­ται άμεσα και κα­θί­στα­ται λει­τουρ­γι­κό από το Σε­πτέμ­βριο, ο έλεγ­χός του περ­νά­ει στους δα­νει­στές (άλλη μία «ανε­ξάρ­τη­τη» από ελ­λη­νι­κό έλεγ­χο «αρχή», που θα δια­χει­ρί­ζε­ται όλα τα εθνι­κά assets). Η ανα­κοί­νω­ση του Eurogroup λέει: «(…) συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης μιας αρ­χι­κής (σ.σ.) με­τα­βί­βα­σης πε­ριου­σια­κών στοι­χεί­ων, ως μέρος των προ­α­παι­τού­με­νων για την πρώτη αξιο­λό­γη­ση»: σε αυτό το τα­μείο θα πε­ρά­σει στα­δια­κά όλη η εθνι­κή πε­ριου­σία κάθε μορ­φής και κα­τη­γο­ρί­ας, πε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων των μελ­λο­ντι­κών εσό­δων από υδρο­γο­νάν­θρα­κες, ακόμη και καλ­λι­τε­χνι­κών μνη­μεί­ων…

Αν όλα αυτά είναι ήδη τρο­μα­κτι­κής τα­ξι­κής σκλη­ρό­τη­τας, υπάρ­χουν και χει­ρό­τε­ρα:

    Ο μη­χα­νι­σμός «αυ­τό­μα­της διόρ­θω­σης»: Ιδού τι λέει η ανα­κοί­νω­ση του Eurogroup: «Ένα πρό­σθε­το μη­χα­νι­σμό έκτα­κτης ανά­γκης, ο οποί­ος θα πρέ­πει να νο­μο­θε­τη­θεί για να εξα­σφα­λι­στεί ότι μια δέσμη μέ­τρων, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων προ­κα­θο­ρι­σμέ­νων μέ­τρων, θα εφαρ­μο­στεί αυ­τό­μα­τα, μόλις υπάρ­χουν αντι­κει­με­νι­κές εν­δεί­ξεις μη επί­τευ­ξης των ετή­σιων στό­χων του πρω­το­γε­νούς πλε­ο­νά­σμα­τος στο πρό­γραμ­μα (3,5% σε με­σο­πρό­θε­σμη βάση)». (η υπο­γράμ­μι­ση, δική μας)  Πώς λοι­πόν απο­κρού­στη­κε το πρό­σθε­το «πα­κέ­το», όταν ο «αυ­τό­μα­τος κό­φτης» θα πε­ρι­λαμ­βά­νει προ­κα­θο­ρι­σμέ­να μέτρα; Πρό­κει­ται για έμ­με­ση «συ­νταγ­μα­το­ποί­η­ση» και «αυ­το­μα­το­ποί­η­ση» ταυ­τό­χρο­να των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών!
    Η ρύθ­μι­ση για το χρέος: Η πε­ρι­βό­η­τη «ελά­φρυν­ση» του χρέ­ους ση­μαί­νει μνη­μό­νιο διαρ­κεί­ας. Ύστε­ρα από τη συ­νε­δρί­α­ση του Eurogroup, ο Ντάι­σελ­μπλουμ το είπε χωρίς πε­ρι­στρο­φές: τα ελ­λη­νι­κά πρω­το­γε­νή πλε­ο­νά­σμα­τα θα επι­τη­ρού­νται για τις επό­με­νες δε­κα­ε­τί­ες!!! 

Έμελ­λε ένα­ντι τριά­κο­ντα αρ­γυ­ρί­ων (το πιο φτηνό πα­κέ­το χρη­μα­το­δό­τη­σης: μόλις 5,5 δισ. ευρώ), μια κυ­βέρ­νη­ση, που δια­σύ­ρει την «υπο­γρα­φή» της Αρι­στε­ράς, να ψη­φί­σει το πιο βαρύ μνη­μο­νια­κό «πα­κέ­το», που ολο­κλη­ρώ­νει το πρό­γραμ­μα εσω­τε­ρι­κής υπο­τί­μη­σης και διαιω­νί­ζει τις πο­λι­τι­κές λι­τό­τη­τας για δε­κα­ε­τί­ες!

Κυ­βέρ­νη­ση σαν αυ­τα­ξία = κυ­βέρ­νη­ση του συ­στή­μα­τος

Περ­νώ­ντας στο μνη­μο­νια­κό στρα­τό­πε­δο, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και η κυ­βέρ­νη­σή του υπέ­στη­σαν βα­σι­κές «πα­ρα­με­τρι­κές με­τα­βο­λές» - σύμ­φω­να με την προ­σφι­λή αργκό των συ­ντα­κτών των μνη­μο­νί­ων. Αντί να είναι όρ­γα­νο αντί­στα­σης στις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές, έγινε ιμά­ντας με­τα­βί­βα­σης των εκ­βια­σμών των δα­νει­στών, με­τα­φέ­ρο­ντας τους εκ­βια­σμούς στον κόσμο του, στον κόσμο της Αρι­στε­ράς, στο δικό μας τα­ξι­κό στρα­τό­πε­δο. Αλ­λά­ζο­ντας ο ίδιος στρα­τό­πε­δο, βρέ­θη­κε σύμ­μα­χος με τους μνη­μο­νια­κούς, δα­νει­στές αλλά και εγ­χώ­ριους, και αντί­πα­λος με τον «εχθρό λαό». Η λο­γι­κή αυτού του κα­τή­φο­ρου οδή­γη­σε ανα­πό­φευ­κτα σε αυτή την πο­λι­τι­κή κα­τά­ντια: να πα­νη­γυ­ρί­ζει για νίκη, ύστε­ρα από μια από­φα­ση που απο­τε­λεί μνη­μείο τα­ξι­κής σκλη­ρό­τη­τας και νε­ο­α­ποι­κιο­κρα­τι­κής επι­βο­λής.

Η μνη­μο­νια­κή - συ­στη­μι­κή κα­κο­ή­θης εξαλ­λα­γή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ολο­κλη­ρώ­νε­ται. Τα στε­λέ­χη του (κι όσο πιο ψηλά φτά­νου­με, τόσο χει­ρό­τε­ρα) εθί­ζο­νται στις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές, άλλα κα­τα­λαμ­βά­νο­νται από με­γα­λο­μα­νή εξου­σιο­λα­γνία, ενώ το PASOKification υπερ­κε­ρά­ζει ενο­χές και δια­λύ­ει ηθι­κές ανα­στο­λές. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με­τα­τρέ­πε­ται σε κόμμα του σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρου Κέ­ντρου – κά­ποιοι που λέ­γα­με πολύ πρώ­ι­μα, πως η πε­ρι­βό­η­τη στρο­φή στο κέ­ντρο οδη­γεί στην κε­ντρώα με­τάλ­λα­ξη, επα­λη­θευό­μα­στε πικρά.   

Η κα­κο­ή­θης εξαλ­λα­γή έχει κα­θο­λι­κό χα­ρα­κτή­ρα: «ναι σε όλα» στα μνη­μο­νια­κά μέτρα, κα­τα­στο­λή (το σχέ­διο εκ­κέ­νω­σης της πλα­τεί­ας Συ­ντάγ­μα­τος το βράδυ της Κυ­ρια­κής, πέρα από το δο­λο­φο­νι­κό του χα­ρα­κτή­ρα, είχε επι­χει­ρη­σια­κό χα­ρα­κτή­ρα και προ­ϋ­πέ­θε­τε πο­λι­τι­κή από­φα­ση), ρα­τσι­σμός και στρα­τό­πε­δα για τους πρό­σφυ­γες, ατλα­ντι­σμός (κα­λω­σό­ρι­σμα του ΝΑΤΟ στο Αι­γαίο, και όχι μόνο). Όμως η δυ­να­μι­κή της είναι τέ­τοια, ώστε οδη­γεί και σε αυ­ταρ­χι­κούς και μνη­μο­νια­κού χα­ρα­κτή­ρα «αυ­το­σχε­δια­σμούς», όπως οι απο­φά­σεις του Νίκου Φίλη για την κα­τάρ­γη­ση των ολο­ή­με­ρων σχο­λεί­ων κ.λπ. 

Όλα συμ­βαί­νουν μέσα στο φυ­σι­κό χρόνο, αλλά ο πο­λι­τι­κός χρό­νος δεν ταυ­τί­ζε­ται με τον φυ­σι­κό. Η σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρη με­τάλ­λα­ξη του ΠΑΣΟΚ χρειά­στη­κε για να ολο­κλη­ρω­θεί με­ρι­κές δε­κα­ε­τί­ες. Σε πε­ρισ­σό­τε­ρο «ζό­ρι­κες» συν­θή­κες, η σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρη με­τάλ­λα­ξη του βρα­ζι­λιά­νι­κου Κόμ­μα­τος των Ερ­γα­τών (PT) του Λούλα και η τρο­χιά από τη θριαμ­βι­κή του κυ­βερ­νη­τι­κή άνοδο στα τάρ­τα­ρα της τω­ρι­νής απο­δρο­μής του σε συν­θή­κες σα­ρω­τι­κής αντε­πί­θε­σης της πιο σκλη­ρής Δε­ξιάς, χρειά­στη­κε πάνω από μία δε­κα­ε­τία. Όμως στην Ελ­λά­δα, το προ­κε­χω­ρη­μέ­νο φυ­λά­κιο της διε­θνούς κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης, η κα­κο­ή­θης μνη­μο­νια­κή - σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρη εξαλ­λα­γή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έγινε και ολο­κλη­ρώ­νε­ται σε πρω­το­φα­νώς συ­μπυ­κνω­μέ­νο πο­λι­τι­κό χρόνο και με «τα­χύ­τη­τες φωτός». Το γε­γο­νός αυτό πα­ρά­γει επι­πλέ­ον και πιο έντο­να πα­ρακ­μια­κά φαι­νό­με­να, ντρο­πια­στι­κές κα­ταρ­ρεύ­σεις συ­νει­δή­σε­ων, μι­θρι­δα­τι­σμό και εθι­σμό στα από­νε­ρα του μνη­μο­νια­κού βούρ­κου.

Αυτή είναι η ανα­πό­φευ­κτη και ντρο­πια­στι­κή κα­τά­λη­ξη του κυ­βερ­νη­τι­σμού σε καιρό δο­μι­κής κρί­σης και μνη­μο­νί­ων: όταν η πα­ρα­μο­νή στην κυ­βέρ­νη­ση γί­νε­ται αυ­τα­ξία, φτά­νει στο τέλος να υπη­ρε­τεί­ται με μνη­μό­νια. Ο δή­μιος κόβει κε­φά­λια, γιατί «αυτή είναι η δου­λειά του», ο μι­λι­τα­ρι­στής προ­βαί­νει σε γε­νο­κτο­νί­ες, γιατί «αυτό είναι το πα­τριω­τι­κό του κα­θή­κον», και η αρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση υπο­γρά­ψει θη­ριώ­δη μνη­μό­νια, γιατί «αυτό είναι το (μα­κρο­πρό­θε­σμο) συμ­φέ­ρον των ερ­γα­ζο­μέ­νων». Που ταυ­τί­ζε­ται με το να πα­ρα­μεί­νει αυτή η κυ­βέρ­νη­ση στην εξου­σία. Η δε κυ­βέρ­νη­ση δια­τη­ρεί­ται στην εξου­σία κερ­δί­ζο­ντας τις μάχες με τον… εαυτό της στο να ψη­φί­ζει μο­νο­κού­κι μνη­μό­νια! Το ιδε­ο­λο­γι­κό εποι­κο­δό­μη­μα της σύ­ντο­μης με­τα­βα­τι­κής πε­ριό­δου ήταν «τα εφαρ­μό­ζου­με εξ ανά­γκης, αλλά πο­νά­με», τώρα όμως είναι ότι «το συμ­φέ­ρον του λαού και της χώρας είναι να (ψη­φί­ζου­με όλα τα μνη­μο­νια­κά μέτρα που απαι­τούν οι δα­νει­στές για να) κυ­βερ­νού­με εμείς και να μην έρθει ο Μη­τσο­τά­κης».

Έγκλη­μα χωρίς ελα­φρυ­ντι­κά

Όσοι/ες εξα­κο­λου­θούν ύστε­ρα από όλα αυτά να πι­στεύ­ουν, ότι υπάρ­χουν ακόμη «μάχες», που δί­νουν στη­ρί­ζο­ντας και συμ­με­τέ­χο­ντας σε αυτή την κυ­βέρ­νη­ση, δεν έχουν πλέον ούτε το ελα­φρυ­ντι­κό της πο­λι­τι­κής αφέ­λειας – έστω και μνη­μειώ­δους. Δεν θέ­λου­με να μπού­με (χω­ρίς τις ανά­λο­γες γνώ­σεις) στα χω­ρά­φια της επι­στή­μης που ίδρυ­σε ο Φρόιντ, γι’ αυτό θα μι­λή­σου­με πο­λι­τι­κά: όσοι και όσες ψή­φι­σαν και από θέ­σεις ευ­θύ­νης με­τέ­χουν ή είναι συ­νέ­νο­χοι στην υλο­ποί­η­ση αυτών των μέ­τρων, δεν είναι πλέον «σύ­ντρο­φοι που κά­νουν λάθος», δεν ανή­κουν πλέον στο δικό μας τα­ξι­κό στρα­τό­πε­δο, δεν ανή­κουν στην Αρι­στε­ρά - τον πο­λι­τι­κό χώρο που εκτεί­νε­ται στα αρι­στε­ρά της σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρης σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας. Έχουν πε­ρά­σει απέ­να­ντι, στο αντί­πα­λο τα­ξι­κό στρα­τό­πε­δο, και ως τέ­τοιοι θα αντι­με­τω­πί­ζο­νται. Η «αρι­στε­ρο­σύ­νη» τύπου Τσα­κα­λώ­του και των ομοί­ων του είναι πλέον συ­νώ­νυ­μη της πο­λι­τι­κής αγυρ­τεί­ας με «αν­θρώ­πι­νο πρό­σω­πο».

Αλλά και για όσους/ες δεν με­τέ­χουν στο μνη­μο­νια­κό έγκλη­μα από θέ­σεις ευ­θύ­νης (βου­λευ­τές, υπουρ­γοί, κε­ντρι­κά στε­λέ­χη, έμ­μι­σθες κρα­τι­κές θέ­σεις κ.λπ.) και «στιγ­μιαία», έστω και για μία μέρα, υπο­στη­ρί­ζουν τη «σκο­πι­μό­τη­τα» της υπερ­ψή­φι­σης του μνη­μο­νια­κού «πα­κέ­του», δεν έχουν πλέον κα­νέ­να ελα­φρυ­ντι­κό. Εδώ δεν μι­λά­με καν για τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες αντι­με­ταρ­ρυθ­μί­σεις της επο­χής Ση­μί­τη και Κώστα Κα­ρα­μαν­λή, αλλά για μνη­μο­νια­κό σφα­γείο. Και δεν μι­λά­με μόνο για τα τω­ρι­νά μέτρα αλλά για το «κλεί­δω­μα» των σκλη­ρών μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών για τις επό­με­νες δε­κα­ε­τί­ες, για την υπο­θή­κευ­ση του μέλ­λο­ντος των επό­με­νων γε­νε­ών!

Η ετυ­μη­γο­ρία του «Δι­κα­στη­ρί­ου της Ιστο­ρί­ας» θα είναι πολύ σκλη­ρή για τους εμπνευ­στές και λει­τουρ­γούς αυτού του εγκλή­μα­τος: βου­λιά­ζο­ντας στο μνη­μο­νια­κό βούρ­κο, παρά την όποια πα­ρά­τα­ση ζωής, η κυ­βέρ­νη­ση θα σα­πί­σει και θα απο­συ­ντε­θεί… διευ­ρυ­νό­με­νη. Και θα πέσει, όχι άμεσα αλλά όχι και πολύ μα­κριά από τώρα, μέσα στο γε­νι­κευ­μέ­νο μίσος και τη χλεύη. Όπως ο εκλο­γι­κός θρί­αμ­βος του πε­ρα­σμέ­νου Σε­πτεμ­βρί­ου με­τα­τρά­πη­κε σε λί­γους μήνες σε πα­ρο­λί­γον κα­τάρ­ρευ­ση, έτσι το πέ­ρα­σμα του «κάβου» της αξιο­λό­γη­σης (που, ας μην ξε­χνά­με, είναι η… πρώτη του τρί­του προ­γράμ­μα­τος) θα βγά­λει σύ­ντο­μα σε πολύ φουρ­του­νια­σμέ­νες θά­λασ­σες.

Ο μνη­μο­νια­κός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ… καλεί τον «Μη­τσο­τά­κη» στην εξου­σία

Η υπη­ρέ­τη­ση των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών είναι ο πιο ασφα­λής τρό­πος για «να έρθει ο Μη­τσο­τά­κης». Ίσως αρ­γό­τε­ρα κι όχι άμεσα, ίσως ούτε καν ο ίδιος αλλά κά­ποιος άλλος «Μη­τσο­τά­κης» επι­κε­φα­λής μιας δε­ξιάς αντε­πί­θε­σης, που θα γρά­φει στις ση­μαί­ες της το τα­πει­νω­τι­κό για την Αρι­στε­ρά «Ο λαός δεν ξεχνά τι ση­μαί­νει Αρι­στε­ρά» - η Βρα­ζι­λία είναι πολύ κοντά για να αγνοη­θούν τα σκλη­ρά της δι­δάγ­μα­τα… Η αστι­κή τάξη, ο ευ­ρω­παϊ­κός και διε­θνής ιμπε­ρια­λι­σμός δεν θα αρ­κε­στούν, στον να πουν την κα­τάλ­λη­λη στιγ­μή «ευ­χα­ρι­στού­με που πε­ρά­σα­τε στο όνομα της Αρι­στε­ράς, όσα δεν θα μπο­ρού­σε να πε­ρά­σει η Δεξιά, αλλά δεν σας χρεια­ζό­μα­στε πλέον». Θα θε­λή­σουν να πά­ρουν σκλη­ρή εκ­δί­κη­ση, για το γε­γο­νός ότι ένα κί­νη­μα αντί­στα­σης και μια Αρι­στε­ρά (πριν ο βα­σι­κός της κορ­μός υπό την ηγε­σία Τσί­πρα αυ­το­μο­λή­σει στο αντί­πα­λο στρα­τό­πε­δο) δια­νο­ή­θη­καν να «προ­κα­λέ­σουν» το σύ­στη­μα εξου­σί­ας τους.   

Είναι ακρι­βώς αυτή η εξέ­λι­ξη των πραγ­μά­των, που πρέ­πει να απο­τρέ­ψου­με! Να μην επι­τρέ­ψου­με η προ­δο­σία και η μνη­μο­νια­κή θη­τεία του με­ταλ­λαγ­μέ­νου ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να γίνει η με­γά­λη ευ­και­ρία της πιο μαύ­ρης Δε­ξιάς. Να δη­μιουρ­γή­σου­με τους όρους για τη «δεύ­τε­ρη ευ­και­ρία» της Αρι­στε­ράς, δου­λεύ­ο­ντας συ­στη­μα­τι­κά πάνω στις (πολύ απαι­τη­τι­κές) προ­ϋ­πο­θέ­σεις ενός τέ­τοιου πλά­νου: την «εφεύ­ρε­ση» και στή­ρι­ξη μορ­φών μα­ζι­κής ανυ­πα­κο­ής και απεί­θειας στο μνη­μο­νια­κό «υπερ-σύ­νταγ­μα», την ανα­συ­γκρό­τη­ση των κι­νη­μά­των αντί­στα­σης, την ανα­συ­γκρό­τη­ση του τα­ξι­κού ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, την ανα­συ­γκρό­τη­ση της μα­ζι­κής Ρι­ζο­σπα­στι­κής-Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς με μια γεν­ναία αυ­το­κρι­τι­κή εν­σω­μά­τω­ση στην πο­λι­τι­κή της των δι­δαγ­μά­των της μνη­μο­νια­κής κα­κο­ή­θους εξαλ­λα­γής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Δη­μιουρ­γώ­ντας τους όρους για την «απ’ τ’ αρι­στε­ρά κι απ’ τα κάτω» ανα­τρο­πή της «αρι­στε­ρής» μνη­μο­νια­κής κυ­βέρ­νη­σης!



ΠΗΓΗ: rproject.gr