Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου
Να υπερασπιστεί το δικαίωμα εργαζομένων αλλά ΚΑΙ εργοδοτών στην απεργία δεσμεύτηκε η κυβέρνηση εισηγούμενη το νομοσχέδιο για τον αναθεωρημένο κοινωνικό χάρτη της Ε.Ε!
Αυτές είναι οι «βέλτιστες πρακτικές», στις οποίες θα...
βασιστεί η διαπραγμάτευση με τους θεσμούς σχετικά με την αλλαγή του πλαισίου για τις εργασιακές σχέσεις. Το παραδέχθηκε σε τοποθέτησή του και ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Γιάννης Θεωνάς!
Την δέσμευση της κυβέρνησης να νομοθετήσει το δικαίωμα του lock out, δηλαδή, το ακραίο αντεργατικό μέτρο της εργοδοτικής απεργίας, περιέχει διάταξη του νομοσχεδίου για τον αναθεωρημένο κοινωνικό χάρτη της Ε.Ε, που ξεκίνησε να συζητείται σήμερα στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής.
Η ρύθμιση αυτή ουσιαστικά δημιουργεί τη βάση συζήτησης στην διαπραγμάτευση ανάμεσα σε κυβέρνηση και δανειστές, για αναθεώρηση της εργατικής νομοθεσίας που προβλέπεται ρητώς στην συμφωνία της 12ης Ιουλίου. Επίσης, ξεκαθαρίζει, το ποιές είναι αυτές οι περίφημες «βέλτιστες πρακτικές της Ε.Ε», που, όπως πολλάκις έχει ανακοινωθεί από πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εργασίας, θα στηρίζουν την ελληνική πρόταση.
Όπως αναφέρεται ρητά στο άρθρο 6 του Αναθεωρημένου Κοινωνικού Χάρτη, «με σκοπό την διασφάλιση της αποτελεσματικής άσκησης του δικαιώματος στις συλλογικές διαπραγματεύσεις τα μέρη αναγνωρίζουν το δικαίωμα εργαζομένων και εργοδοτών στην συλλογική δράση, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος στην απεργία, με την επιφύλαξη των υποχρεώσεων που θα μπορούσαν να προκύψουν από συλλογικές συμβάσεις που είχαν υπογραφή στο παρελθόν»
Χαρακτηριστική, ως προς τα παραπάνω, ήταν η τοποθέτηση που έκανε στην επιτροπή, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, Γιάννης Θεωνάς. Αναφερόμενος στο επίμαχο άρθρο σχολίασε:
«Το lock out, που εμείς, που έχουμε παλέψει χρόνια στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, ακούμε lock out και δικαίωμα της ισότητας των όπλων, όπως λέγεται. Θεωρείται ισότητα των όπλων, ο εργάτης, που στερείται το μεροκάματό του, να στηρίζει τον αγώνα του για καλύτερα δικαιώματα και κατακτήσεις και ο εργοδότης, που χάνει ένα μέρος, ένα ελάχιστο μέρος, του κέρδους του, έχει τα ίδια όπλα με τον εργάτη, παθαίνει τις ίδιες ελλείψεις που έχει ο εργαζόμενος και πρέπει, όπως οι εργάτες έχουν το δικαίωμα της απεργίας και οι εργοδότες να έχουν το δικαίωμα της ανταπεργίας, όπως λέγεται, για να μη λέμε lock out.
Η αναγνώριση, λοιπόν, του δικαιώματος της ανταπεργίας σε συνδυασμό με την άρνηση της μονομερούς προσφυγής στη διαιτησία, αυτά τα δύο μέτρα, που εντάσσονται και στο ελληνικό δίκαιο σαν συνακολούθημα του ευρωπαϊκού δικαίου, καταστρέφουν τις εργατικές διεκδικήσεις.
Όταν δεν έχεις δικαίωμα να κάνεις απεργία, γιατί ο εργοδότης θα κάνει χρήση του δικαιώματος της ανταπεργίας και στο τέλος αυτό που σου μένει, είναι, να κάνεις επίσχεση και ο θεός ξέρει, πότε θα καταφέρεις, αυτή η επίσχεση να έχει αποτελέσματα, σε συνδυασμό με το στοιχείο ότι η διαιτησία είναι ένας απαγορευμένος καρπός για το εργατικό κίνημα, όταν δεν του φτάνουν οι δυνάμεις του να διεκδικήσει αυτά που παλεύει να πάρει, τότε αυτόματα χάνει κάθε προϋπόθεση, για να διεκδικήσει αυτά τα δικαιώματα, που του βελτιώνουν το επίπεδο της ζωής του. Άρα, λοιπόν, εδώ δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα».
Πηγή: anemosantistasis.blogspot.com
