Του Άρη Βασιλά
Με τον Κυριάκο και τον Αλέξη λοιπόν θα πορευτούμε.
Είναι τα δύο νεαρά ψάρια, που κολυμπάνε στο ποτάμι μια ωραία μέρα και συναντούν ένα άλλο μεγαλύτερο στα χρόνια: Γεια σας παλικάρια, τι χαμπάρια, φοβερό το νερό σήμερα, ε!
Τα δύο νεαρά ψάρια απομακρύνονται βιαστικά, λέγοντας μεταξύ τους: Μα τι λέει ο τρελόγερος, νερό, ποιο νερό;
Ναι, πώς να το καταλάβει το νερό ο Κυριάκος, πριν λίγες μέρες έλεγε μάλιστα ότι δεν γνωρίζει καν τι είναι ο νεοφιλελευθερισμός, η ιδεολογία και πολιτική που του αποδίδουν ακόμα και στο ίδιο του το κόμμα. Όσο για τον Αλέξη, αυτός κάνει ότι δεν το βλέπει το νερό, γιατί το να βγούμε στη στεριά έστω και σαν προσεκτικά, διστακτικά αμφίβια έχει πολύ μεγάλο ρίσκο, καλύτερα να στοχεύσουμε αποκλειστικά και μόνο στην ολόκληρη τετραετία και να ξεχάσουμε την εξέλιξη των ειδών.
Καθότι ο ρόλος που μας έλαχε, είναι δυστυχώς αυτός των θεατών, ας προβλέψουμε, τι αγώνα θα δούμε τα επόμενα 1-2-3 χρόνια, με τους πρωταγωνιστές που καταφέραμε να αποκτήσουμε.
Η σύγκρουση έχει ξεκινήσει ήδη ως νεοφιλελευθερισμός κατά λαϊκισμού, αλλά αυτό το δίπολο δε θα κρατήσει πολύ, γιατί δε συμφέρει τον Κυριάκο, που διατηρεί ακόμα μια καθοριστική επιρροή στα media και θα επιχειρήσει να το αλλάξει. Ο νέος αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας ξεκινά άμεσα μια τρελή κούρσα προς το «φιλολαϊκό» κέντρο, βάζοντας μάλιστα τα πλέον ύποπτα από τα πρωτοπαλίκαρά του, τον Άδωνι και το Βορίδη, να τρέχουν μπροστά – για παραδειγματισμό. Στόχος του να μετατρέψει το προηγούμενο δίπολο σε «εκσυγχρονιστές τεχνοκράτες» κατά «ανίκανων δογματικών» και να περάσει στο υποσυνείδητο, ακόμα και των πολλών που δε θα τον πιστέψουν, ότι αφού Μνημόνιο πρέπει να εφαρμόσουμε έτσι κι αλλιώς, ας το εμπιστευτούμε τουλάχιστον στους «ειδικούς» που το νοιάζονται και το γνωρίζουν. Μα, θα σκεφτούν κάποιοι, πώς θα καταψηφίζει στη Βουλή, νόμους που θα φέρουν τη σφραγίδα του αγαπημένου του «κουαρτέτου»; Η εμπειρία έχει δείξει, ότι για να ΜΗΝ ψηφίσεις κάτι, πάντα βρίσκεις καλούς λόγους, συμβαίνει συνέχεια – ακόμα και από ανθρώπους χωρίς μεγάλη φαντασία. Άλλωστε εδώ δουλεύει για τον Κυριάκο ο κλασικός μηχανισμός «Ο Νίξον στην Κίνα»: Κανένας δε θα τον κατηγορούσε ποτέ σοβαρά για αντιμνημονιακό ή για σαμποτέρ στην υπηρεσία των πολλών.
Ο Αλέξης Τσίπρας εκ πρώτης όψεως θα έπρεπε να μην ανησυχεί με την εκλογή Κυριάκου Μητσοτάκη, αφού εξυπηρετεί ιδανικά τη δοκιμασμένη τακτική του «μπαμπούλα ή Χότζα»: Ψηφίστε, αλλιώς έρχεται ο Μητσοτάκης ή αν αυτό σας φαίνεται σκληρό (γατάκια), που να δείτε ο Μητσοτάκης τι θα φέρει. Θα μπορούσε έτσι να συγκρατήσει τους κεντρώους ψηφοφόρους, με την εικόνα μιας αριστεράς τύπου… ζαχαριέρας, που φέρνει τη ζάχαρη στο τραπέζι του «υποχρεωτικού» μνημονίου, ώστε να πάνε πιο εύκολα, πιο μοιρασμένα και πιο ανθρωπιστικά κάτω τα επιβεβλημένα μέτρα. Τα πράγματα είναι όμως πολύ πιο σύνθετα, πλέον, γι αυτό και δεν πανηγυρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Καθώς είναι κυβέρνηση, σ’ αυτούς πέφτει ο ανόητος ρόλος να υπερασπίζονται τα νέα μέτρα και καθώς κάθε εναλλακτικό ριζοσπαστικό πρόγραμμα έχει παραπεμφθεί στο όταν «θα αλλάξουν οι συσχετισμοί στην Ευρώπη», το παιγνίδι πλέον που παίζουν λέγεται διαχείριση και «δομικές μεταρρυθμίσεις». Έτσι, θέλοντας και μη, το δίπολο προοδευτικός (με τους πολλούς) ή νεοφιλελεύθερους (με τους λίγους), γυρίζει στο ικανός διαχειριστής/ ανίκανος διαχειριστής και εκεί είναι μαθηματικά βέβαιο, ότι όποιος κυβερνά την Ελλάδα του 2016 θα μοιάζει όλο και πιο λίγος από την όποια αντιπολίτευση.
Οι «δομικές μεταρρυθμίσεις» είναι ένα μίγμα από πολλά βλακώδη και λίγα προφανή μέτρα, που σκοπό έχουν, να ξεριζώσουν μια παλιότερη αλλά πραγματική μεταρρύθμιση, αυτή του πρώτου μισού του 20ου αιώνα, που έφερε το consensus του κράτους πρόνοιας και των εργασιακών δικαιωμάτων – ώστε να επιβάλλουν, μέσω της ιδιότυπης ομηρείας της «Ευρωπαϊκής Ιδέας», ένα νέο consensus, νεοφιλελεύθερο στην ουσία και πολύ συχνά και στους τύπους του. Όταν λοιπόν Τσίπρας και Μητσοτάκης ανταγωνίζονται στο συγκεκριμένο πολιτικό τοπίο, είναι μάταιο να προσπαθεί ο πρώτος να ξεχωρίσει τα λίγα προφανή από τα πολλά βλακώδη, άλλωστε τα ψηφίζει πάντα πακέτο και η λειτουργία τους είναι βαθιά αντιδραστική – αφού συνιστούν ως σύνολο κλασική αντιμεταρρύθμιση. Άρα το μόνο καταφύγιο για τον πρωθυπουργό είναι η ρητορεία και το συναίσθημα, που, καθώς όμως αναφέρονται στην υπεράσπιση της παλιάς καλής εκείνης μεταρρύθμισης 50 και χρόνια πριν, δε συνιστούν καν όραμα για το μέλλον.
Η απίστευτη έλλειψη φαντασίας, είναι ίσως η πιο σοκαριστικά αναπάντεχη από τις πλευρές του ΣΥΡΙΖΑ που αποκαλύφθηκαν μέσα σε ολόκληρο το 2015: Κρίμα που μερικοί κατά τεκμήριο μορφωμένοι και ανήσυχοι άνθρωποι, δεν παρουσίασαν ουσιαστικά καμία πρωτότυπη ιδέα.
Οπότε, για να ξαναγυρίσουμε στο… ματς, τι μπορεί να κάνει ο Αλέξης κατά του Κυριάκου; Το πρώτο είναι να βρει 200 να αλλάξει άμεσα τον εκλογικό νόμο. Γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει οροφή: Μπορεί μετά από λίγη φθορά ακόμα (και με τη σύμπραξη του Ποταμιού) να περάσει μπροστά, αλλά είναι πολιτικός, που μπορεί να κερδίσει μόνο βραχεία κεφαλή πχ 35 – 33 και ποτέ 40 – 28. Το δεύτερο είναι να επιβάλλει ξανά πρόστιμο (μικρό αλλά συνδεδεμένο με την εφορία) σε όσους δεν ψηφίζουν! Ναι, να ξανακάνει την ψηφοφορία στην πράξη υποχρεωτική, υποχρέωση κυρίως αντί για δικαίωμα, γιατί σχεδόν όλη η (μεγάλη) αποχή θα είναι από ψηφοφόρους, που ποτέ (μα ποτέ, όμως) δε θα ψήφιζαν Κυριάκο!
Και είναι αυτά αρκετά για να κερδίσει; Όχι, βέβαια. Γιατί η ζάχαρη (ρητορική ή αληθινή) δε φτάνει.
Γιατί οι ψηφοφόροι κάποια στιγμή απογοητεύονται και σκέφτονται, ότι τα Μνημόνια είναι όπως ο καφές: Άλλοι τον πίνουν γλυκό, άλλο σκέτο, άλλοι με ολίγη, αλλά (όπως θα έλεγε και ο Ν.Χ.) στο τέλος όλοι το ίδιο τον πληρώνουν.
ΠΗΓΗ: thepressproject.gr
