Του Γ. Παπαδόπουλου-Τετράδη
Ο ελληνικός λαός βαδίζει προς τις νέες κάλπες με εντελώς διαφορετικά συναισθήματα από όσα είχε στις 6 Μαϊου.Τότε κυριαρχούσε η οργή και η αποδοκιμασία, που πρωταγωνίστησαν και στο εκλογικό αποτέλεσμα.Τώρα επικρατεί η...
περίσκεψη και ο προβληματισμός.
Στις 6 Μαϊου ο λαός δεν εξέλεξε μία κυβέρνηση. Κατέθεσε τη φωνή του για όσα υπέφερε όχι μόνο τα δύο χρόνια πού προηγήθηκαν, αλλά και για όσα προκάλεσαν, τα δύο χρόνια που προηγήθηκαν. Στην πράξη, ζήτησε μία κυβέρνηση συνεργασίας πάνω σε μία νέα ηθική και πρακτική για το μέλλον του.
Οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου στάθηκαν ανίκανες από ανωριμότητα να συνεργαστούν, έτσι ώστε να κάνουν πράξη το αποτέλεσμα της λαϊκής επιθυμίας.Οι μεν δυνάμεις που εφάρμοσαν το μνημόνιο στην πράξη αρνήθηκαν να μετακινηθούν και να απαρνηθούν την καταστροφική πολιτική για το μέλλον του τόπου, οι δε δυνάμεις που έμειναν σταθερές κατά της πολιτικής αυτής αρνήθηκαν να πάρουν την εξουσία που τους προσφέρθηκε.
Οι πρώτοι έδειξαν με τον τρόπο τους, ότι παραμένουν υποχείρια των εκβιασμών και της επιρροής των μεγάλων δυνάμεων του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Οι δεύτεροι έδειξαν, ότι δεν ήταν έτοιμοι να αδράξουν την ευκαιρία να αναλάβουν το τιμόνι της χώρας.
Οι πρώην συνέταιροι
Η ΝΔ απέδειξε, ότι δεν εχει το θάρρος να συγκρουστεί με τις ευρωπαίκές δυνάμεις του άκρατου νεοφιλευλευθερισμού, όπως διατυμπάνιζε, μαζύ με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΔΗΜΑΡ, σε ένα μέτωπο ευρύ και πανελλήνιο, όπου η πατρίδα έχει μεγαλύτερη αξία από τα ισχυρά συμφέροντα, που τη νέμονται. Την ευκαιρία την είχε.
Στο τέλος απέδειξε, ότι δεν έχει σκοπό να μετακινηθεί από την πολιτική της εσωτερικής λιτότητας,την οποία υπηρέτησε συγκυβερνώντας με το ΠΑΣΟΚ. Στο κάτω κάτω αυτή είναι μια πάγια πολιτική της παράταξης και υπηρετεί την ιδεολογία της. Δεν μπορεί κανείς να περιμένει κάτι διαφορετικό απ αυτήν.
Το ΠΑΣΟΚ, παρά την απόπειρα του Ε Βενιζέλου να πουλήσει νέο προϊόν, διαλύοντας τα όργανα του κόμματος και κάνοντας κάθε μέρα μετάνοιες για τα εγκλήματα του κόμματος σε βάρος του λαού, δεν έχει ανθηρό μέλλον. Η τάση του λαού είναι να ακουμπήσει τις νέες ελπίδες του στον ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτή η τάση δεν είναι αναστρέψιμη, παρά μόνο αν την αναστρέψει με άστοχες κινήσεις ο ιδιος ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ηδη, το κομμάτι της αριστεράς, που ήταν εγκλωβισμένο επί χρόνια στους κόλπους του, επιστρέφει εκεί όπου πάντα ανήκε, αναζητώντας στέγη και συντροφικότητα στον ΣΥΡΙΖΑ.
Οι μπαλαντέρ ρυθμιστές
Οι Ανεξάρτητοι Ελληνες παραμένουν το κομματι της ΝΔ που φαντασιωνονται μια εθνικη πολιτικη «της μικρας πλην τιμίας Ελλαδος», εξω από κάθε εξάρτηση και συνδιαλαγή, επομένως εξω από τον πραγματικό κόσμο. Ειναι άγνωστο τι θα κάνουν αν τους χρειαστεί η ΝΔ για να σχηματίσει κυβέρνηση. Δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς, ότι το αίμα νερό δεν γίνεται και ότι είναι γλυκό το πιοτό της αμαρτίας και της εξουσίας.Θα απορροφήσουν, πάντως,ένα μεγάλο κομμάτι του ΛΑΟΣ ακόμα και ένα κομμάτι της Χρυσής Αυγής, που μοιάζει να συρρικνώνεται, χωρίς,όμως να αποδυναμώνεται. Και δεν θα αποδυναμώνεται για όσο καιρό ακόμα η δημοκρατία θα την κρατάει έξω από τις διαδικασίες της, αποκλείοντάς την έτσι από την παντοδύναμη όσμωση. Αλλά,δεν φημιζόταν ποτέ για την ιδιοφυία της η δημοκρατία μας.
Η ΔΗΜΑΡ, ένα πάντρεμα αριστεράς και ΠΑΣΟΚ, χωρίς αυτόνομο προσανατολισμό, με κύριο όπλο της το προφίλ του Φ. Κουβελη και με ετερογενή στελέχη, από τα αγνότερα μέχρι τα πλέον διαβλητά, παραμένει ένα καταφύγιο για όσους ψηφοφόρους από το ΠΑΣΟΚ νομίζουν, ότι εκεί θα αντιπροσωπευτούν πολιτικά και για όσους ψηφοφόρους δεν εμπιστεύονται τον ΣΥΡΙΖΑ και θέλουν να ψηφίσουν αριστερά.
Το ΚΚΕ, παραμένει οχυρωμένο στον Περισσό, αισθανόμενο ασφαλές στην πλήρη απομόνωσή του, προσπαθώντας να διατηρήσει την ιδεολογική επαναστατικοφανή του μοναδικότητα. Είναι πιθανό να χάσει κάι άλλους από τους ψηφοφόρους, που δεν έχουν δεί καμιά ισχυρή συμμετοχή στο πολιτικό ή και ακτιβιστικό κίνημα από την εποχή του Χ Φλωρακη.
Οι ευκαιρίες του ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε,ότι δεν ήταν έτοιμος να κυβερνήσει.Δεν είχε την αυτοπεποίθηση και επάρκεια στελεχών, που να μπορούν να κάνουν πράξη τη συνταγή του Λένιν: Όταν σου δίνουν την εξουσία την παίρνεις. Δεν περιμένεις καλύτερες συνθήκες.Δεν ξερεις ποτέ αν υπάρχουν καλύτερες συνθήκες.
Του προσφέρθηκε η ισοτιμη συμμετοχή σε μια κυβέρνηση τρικομματικη με τη ΔΗΜΑΡ, οπου οι υπουργικές του δυνάμεις θα ηταν τέτοιες, που θα ήλεγχε το πολιτικό σκηνικό, τη σκληρή επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και την εφαρμογή μιάς φιλολαϊκής πολιτικής, και θα αποτελούσε τον ισχυρό κυματοθραύστη σε κάθε κίνηση των άλλων πολιτικών δυνάμεων μέσα στη Βουλή και την κυβέρνηση, που θα ήθελαν να παρεκλίνουν της συμφωνημένης ανατροπής. Θα ήλεγχε το παιχνίδι. τίποτε δεν θα γινόταν ερήμην του. Στο τέλος θα κέρδιζε ακόμα μεγαλύτερη λαική υποστήριξη.
Η αιτιολογία που αρνήθηκε ήταν, ότι υπήρχε κίνδυνος να υπονομευτεί από τους κυβερνητικούς του εταίρους. Αυτη η στάση μαρτυρά, ότι δεν είχε επίγνωση του τι θα πεί εξουσία, τι θα πεί ισχύς πολυπληθούς συμμετοχής σε υπουργικό επίπεδο και τι θα πεί ασκώ πολιτική σε κυβερνητικό επίπεδο. Επιπλέον μαρτυρά αυτό, του οποίου γινόμαστε μάρτυρες καθημερινά στα παράθυρα της τηλεόρασης. Μιά κακόφωνη πολυφωνία στελεχών, ασύντακτων, ασυνεννόητων, χωρίς γνώση επί πολύ σοβαρών θεμάτων ασκούμενης πολιτικής, χωρίς κεντρική γραμμή, που το μονο που κάνει είναι να απογοητεύει, να προβληματίζει και να διώχνει ψηφοφόρους, που ψήφισαν ή επρόκειτο να ψηφίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, επίσης, αρνήθηκε να κυβερνήσει με την ΔΗΜΑΡ ως μειοψηφία, με την ανοχή των άλλων κομμάτων, που του προτάθηκε, πάλι με την αιτιολογία, ότι θα ήταν υποχείριο των κομμάτων που θα του έδιναν την ανοχή. Δεν αισθανόταν ασφαλής, ότι εάν τολμούσαν οι άλλες δυνάμεις να ανατρέψουν μια τέτοια φιλολαϊκη κυβέρνηση, ενώ του ειχαν εμπιστευτεί ανοιχτά, μπρός στον λαό, την ανοχή στην πολιτική ανατροπής και επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου, θα γινόταν κόλαση από τον λαό απ ακρου εις άκρο της χώρας.
Ποιός θα τολμούσε να προχωρήσει σε μια τέτοια ανατροπή; Την ώρα μάλιστα, πού η διαπραγμάτευση με την τρόϊκα θα γινόταν με τη συμμετοχή της πλειοψηφίας των δυνάμεων του τόπου. Η Ελλαδα, και κυρίως η Ευρώπη, δεν είναι η Χιλή του Αλιέντε. Και η μονεταριστική πολιτική που ακολουθείται στην ΕΕ πνεει τα λοίσθια. Δεν έχει δυνάμεις για να επιβληθεί σε βάθος χρόνου. Την αναδίπλωσή της τη φωνάζουν οι ίδιοι οι εκφραστες της, για να σώσουν ό,τι σώζεται σε όφελος των τραπεζών και των εργοδοτών.
Αυτές, όμως, οι αναλύσεις δεν πρωταγωνίστησαν. Αλλά, κυρίως, αποδείχτηκε ότι απουσίαζε η αυτοπεποιθηση και η ετοιμότητα για τη διακυβέρνηση. Κυριάρχησε ο φόβος αντί για την ετοιμότητα.
Νέο λαϊκό μετωπο, νεα νοοτροπία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επιδίωξε την ιδεολογική καθαρότητα από ενδεχόμενη ισχυρότερη μελλοντική θέση στην εφαρμογή μιας πολιτικής σωτηρίας και ανόρθωσης της χώρας, χωρίς να παίρνει υπ όψιν του μερικά πολύ σημαντικά δεδομένα:
1. Κάθε επαναδιαπραγμάτευση με την τρόϊκα έχει ελπίδες να πετύχει, όσο περισσότερες δυνάμεις τάσσονται από ελληνικής πλευράς απέναντι από τους Γερμανούς, τους Σκανδιναβούς και το ΔΝΤ. Αυτή τη γλώσσα ισχύος καταλαβαίνουν οι δυτικοί.Καμμία άλλη.
2. Εαν ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνήσει είτε μόνος είτε με τη ΔΗΜΑΡ με σχετική πλειοψηφία μετά από εκλογές και με πόλωση με την κεντροδεξια, τότε θα έχει απέναντί του και τη Μέρκελ και τον αντίπαλο πόλο μέσα στην Ελλάδα ως Πέμπτη φάλαγγα. Αυτό οφελεί την ιδεολογική καθαρότητα, αλλά δεν οφελεί τη χώρα. Επομένως,ούτε τον ΣΥΡΙΖΑ.
3. Τα εκλογικά αποτελέσματα έδειξαν, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε από το 16% του 65%, που ψηφισαν στις εκλογές. Η ΝΔ από το 18,5% του 65%. Επομένως,και τα δύο κόμματα αποτελούν τέτοιες μειοψηφίες στο εκλογικό σώμα, που δεν δικαιούνται να σκοπεύουν να κυβερνήσουν ως εάν ήταν μεγάλες μειοψηφίες ή πλειοψηφίες. Πολύ περισσότερο μάλιστα, που ο ΣΥΡΙΖΑ, και σωστά, έχει κουραστεί να καταδικάζει τις μονοκομματικές κυβερνήσεις και την απουσία συνεργασιών,γιαυτό και ζητάει παγίως την απλή αναλογική.
Οι νέες εκλογες δεν θα αλλάξουν πολύ αυτό το σημείο του τοπίου. Ειναι μάλιστα πιθανό η αποχή να είναι ακόμα υψηλότερη. Ακομα και αν μια κυβέρνηση ή συνασπισμός κομμάτων κληθεί να διοικήσει, θα το κάνει, ως περίπου 30% του 60%-65% των ψηφοφόρων. Δηλαδή,περίπου 1.500.000- 2.000.000 επι 9.000.000 ψηφοφόρων. Αυτό μπορεί να κάνει μια δεξιά κυβέρνηση να επιβάλει με το ετσι θέλω την πολιτική της, αλλα, όχι μία αριστερή. Αλλιώς δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ δεξιάς και αριστεράς. Σεβασμού του λαού και περιφρόνησής του, δηλαδή.
Επομένως, ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να εφαρμόσει την πολιτική του με πιθανότητες επιτυχίας μόνο με ευρύτερες συνεργασίες. Κι αυτό απαιτεί να ανοίξει περισσότερο τα ιδεολογικά και πρακτικά του μάτια. Κυρίως για έναν λόγο πού δεν μπορεί να αγνοήσει:
Δεν είναι πιά ένα κλειστό μόρφωμα του 4,5%. Επάνω του έχει ακουμπήσει ακόμα ένα 12%, που προέρχεται από άλλους ιδεολογικούς χώρους, πιο κεντρώους, από λαίκά και αστικά στρώμματα, που μέχρι χτές ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Αν θελει την εξουσία για να βοηθήσει τον λαό, πρέπει να έχει κατά νού, ότι θα κυβερνήσει όλο το λαό. Και όχι μόνο εκείνο το κομμάτι που συμφωνεί μαζύ του. Και να εχει κατά νού, ότι μπορεί να ασκήσει μια αριστερή πολιτική, αλλά δεν μπορεί να κάνει όλο το λαό αριστερό.
Αυτό εννοούσε ο Αλ Τσίπρας, όταν είπε στη συνέντευξή του στο ΑΠΕ, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όπως τον ξεραμε ως τις 6 Μαϊου δεν υπαρχει πιά. Και ότι είναι ανάγκη να χτιστεί ένας νέος μεγάλος λαϊκος κοινωνικός πολιτικός χώρος. Αναρωτιέμαι πόσοι από τα στελέχη του τον άκουσαν και πόσοι καταλαβαίνουν πόσο σοβαρό είναι, αυτό που εκείνος και μερικοί ακόμα βλέπουν.
Λαός σε αβεβαιότητα
Οι πολίτες δεν προσέρχονται στις κάλπες του Ιουνίου με οργή για να τιμωρήσουν καμιά κυβέρνηση, ούτε για να εκφράσουν τις προτιμήσεις τους, όπως έκαναν τον Μάϊο. Προσέρχονται τώρα με πολύ μεγάλη περίσκεψη και προβληματισμό, για να αποφασίσουν ποιος θα τους κυβερνήσει. Και είναι εξαιρετικά αμήχανοι. Γιατί βρίσκονται μεταξύ δύο αβεβαιοτήτων. Αυτο συμβαίνει σήμερα και καλό είναι να βγούν στο δρόμο να το δούν τα στελέχη των κομματικών μηχανισμών.
Πρέπει να λέμε στον λαό όλη την αλήθεια και να μην τον κοροϊδεύουμε.
Και ο λαός σήμερα – η πλειονότητα του για την ακρίβεια – βρίσκεται μεταξύ μιάς κεντροδεξιάς, πού θα τον οδηγήσει στον τοίχο της λιτότητας, της ύφεσης, της φτώχειας, της αποικιοποιησης της χώρας του και της απώλειας της διαπραγματευτικής του φωνής σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής.
Και μιας αριστεράς, με προεξάρχουσα δύναμη τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος εμφανίζεται με ανομοιογενή φωνή στα κανάλια από όπου ενημερώνεται ο λαός, με αλλοπρόσαλλες δηλώσεις στελεχών όπου η μία αντικρούει την άλλη, με ανεδαφικές και φαντασιακές απαντήσεις σε μείζονα προβλήματα της χώρας και με λογοπαίγνια φόβου, προκειμένου να μην πεί με μη επαναστατικές λέξεις τι πρόκειται να κάνει την επόμενη μέρα των εκλογών, εφ όσον σχηματίσει κυβέρνηση.
Τα κανάλια αποδείχτηκε, ότι δεν μπορούν να απαξιώσουν τις λίγες σοβαρές φωνές, πού ήξεραν τι έλεγαν και πώς το έλεγαν. Επομένως, δεν είναι τα κανάλια ο εχθρός. Η ανυπαρξια συνεννόησης και ενημέρωσης μεταξύ των στελεχών είναι ο εχθρός.
Είναι φανερό, ότι πολιτικά ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να ισορροπησει μεταξύ της πιο αριστερής έως αριστερίστικης πτέρυγάς του και της πιο μετριπαθούς. Γι αυτό δεν μπορεί να εκφράσει φωναχτά και ενιαία εκείνο, πού απαιτεί η μεσαία τάξη, η οποία ακουμπάει τώρα με μεγαλύτερες μάζες επανω του.
Ετσι, έχει πέσει στις πλάτες λίγων στελεχών, που χαίρουν εκτίμησης από όλους τους κομματικους χώρους και από μεγάλο κομμάτι του κόσμου που καταλαβαίνει τα καθαρά και οικεία πράγματα, σαν τον Αλ. Τσιπρα, τον Γ. Δραγασακη, τον Ν. Κοτζια, τον Γ. Σταθακη κ.α. να επαναλαμβανουν με ήρεμη φωνή την ευρωπαϊκή, ευρωζωνική πολιτική πορεία του συνασπισμου αυτου, με συναινετικες διαδικασιες με τους δανειστές, αλλα με σταθερά όρθια σταση απέναντί τους, χωρίς ανεδαφικές μαγκιές, και με αποφασιστικότητα. Αλλά γι αυτό, όπως είπα και πιο πάνω, χρειάζεσαι ισχυρούς συμμάχους, μέσα κι έξω από τη χώρα, αν θέλεις να νικήσεις.
Η διεθνής πολιτική είναι ένας πόλεμος με πολλές μάχες. Όπου όλα παίζονται με τη λογική των πολέμων. Αν θέλει να κερδίσει κανείς, πρέπει να σκέφτεται έτσι. Αλλιώς, χάνει.
Η Ελλάδα δεν έχει πιά την πολυτέλεια να θυσιάσει σ αυτό το εγκλημα το φαγητό των κατοίκων της. Είναι απλώς η ώρα να σοβαρευτούν όλοι. Γιά να έχει μια διέξοδο ελπίδας ο λαός.
tvxs.gr/node/94765
ΠΗΓΗ: παρέμβαση
