Toυ ΓΙΩΡΓΟΥ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ
«Αν το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο πεθαίνει, πεθαίνει και η Ευρώπη», ισχυρίζονται τα στελέχη των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων.
Ωραία, και τι κάνουν γι’ αυτό; Απολύτως τίποτα. Μόνο λεκτικές...
«ντουφεκιές» για την τιμή των όπλων.
Όμως, το ευρωπαϊκό κοινωνικό κράτος δεν «πεθαίνει», δεν καταρρέει από μόνο του, γκρεμίζεται. Και κάποιοι το γκρεμίζουν χωρίς ουσιαστική αντίσταση.
Αυτό έχει αρχίσει στην Ελλάδα, όπου εξαφάνισαν τις παροχές, την περίθαλψη, και τσάκισαν συντάξεις και ασφαλιστικά ταμεία. Ακολουθεί η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Πολωνία.
Για να επιβεβαιωθούν πλήρως, όσοι υποστήριζαν ότι η Ελλάδα είναι το πειραματόζωο.
Συνεπώς, εδώ υπάρχει συγκεκριμένο σχέδιο για ολόκληρη την Ευρώπη, το οποίο αρχίζει σιγά σιγά να εκδιπλώνεται. Η κρίση είναι το πρόσχημα, καθώς πριν απ’ αυτή το ίδιο νεοφιλελεύθερο μοντέλο ήθελαν να επιβάλλουν.
Στο μοντέλο αυτό οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι είναι περιττοί.
Παρόλα αυτά η τέχνη του πολιτικού ψεύδους είναι αναγκαία για να τυφλώνει τους ούτως ή άλλως χαμένους. Έτσι, ο πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος δηλώνει, ότι το κράτος θα στηρίξει τα Ταμεία. Ως εάν το κράτος να είναι ένας «φιλάνθρωπος» τρίτος, ο οποίος βάζει χρήματα από την τσέπη του, ενώ στην πραγματικότητα τα λεφτά είναι των φορολογουμένων, δηλαδή των ασφαλισμένων. Κι επειδή οι «πάνω» φοροδιαφεύγουν ή φοροαποφεύγουν, τα χρήματα είναι μόνο των «κάτω». Αυτούς που θέλουν να εξαερώσουν κυριολεκτικά, αφού ακόμα και τα νέα φορολογικά μέτρα θα πλήττουν μόνο τους «μη έχοντες», ενώ περιέχουν ελαφρύνσεις για τους «έχοντες»! Οι πρώτοι είναι που θα υποστούν τον Ιούνιο και τη χαριστική βολή.
Συνεπώς, τα μέτρα εξακολουθούν να πλήττουν τους αδύνατους, εξακολουθούν να είναι κατάφορα άδικα. Κι όταν οι αδικημένοι τολμήσουν να αντισταθούν, δηλώνοντας ανυπακοή στους καταδήλως άδικους νόμους, έρχονται κάποιοι να διαρρήξουν τα ιμάτιά τους, διαδηλώνοντας για την «ιερότητα» των νόμων. Στην Ελλάδα είναι αλήθεια, ότι πάσχουμε στην εφαρμογή των νόμων.
Ποιοι, όμως, δεν εφαρμόζουν τους νόμους;
Αυτοί που μπορούν. Εκείνοι που, σίγουρα, δεν δύνανται να τους παραβούν ατιμώρητα, είναι οι «κάτω». Αλλά αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Με άλλα λόγια, οι νόμοι θέτουν υπό έλεγχο μόνο τους «κάτω», ενώ, ενίοτε, χαράσσουν κάποια όρια στις ελευθεριότητες των «πάνω».
Γιατί κάθε νόμος, ακόμη και ο ανώτατος του συντάγματος, συμπυκνώνει έναν συγκεκριμένο συσχετισμό πολιτικών δυνάμεων.
Συνεπώς, η «ιερότητα» των νόμων είναι ένας μανδύας της κυρίαρχης εξουσίας.
Το ίδιο συμβαίνει και με το απαραβίαστο του Συντάγματος. Εξάλλου, το ακροτελεύτιο άρθρο του ανώτατου νόμου έρχεται σε αντίφαση με μια τέτοια απαίτηση.
Μπορεί κάποιος να μην υπακούει στο νόμο;
Ναι, λέει ο Χ. Ζιν, αρκεί η πράξη του να συνάδει με τη δικαιοσύνη.
Το ανώτατο κριτήριο δεν είναι ο νόμος αλλά η δικαιοσύνη( ότι «είναι νόμιμο δεν είναι και ηθικό»). Διαφορετικά θα έχουμε μία «κυβέρνηση των νόμων» και όχι μία «κυβέρνηση των ανθρώπων».
Εν άλλοις λόγοις, τα προβλήματα της οικονομίας και της κοινωνίας δεν είναι νομικά αλλά πολιτικά. Αυτοί που διατείνονται ότι είναι νομικά, ή είναι τυπολάτρες, ή παραβλέπουν σκοπίμως τα «συνταγματικά σφάλματα», δηλαδή τις διασταλτικές ερμηνείες και τα «παραθυράκια», καθώς και τις «αντιδημοκρατικές πρακτικές», όπως των περίφημων «τροπολογιών», που είναι φωτογραφίες καθώς εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα.
Το πολίτευμα, όμως, που αποκλείει τους πολλούς και ευνοεί τους λίγους δεν λέγεται δημοκρατία αλλά ολιγαρχία.
ΠΗΓΗ: radar-gr
