Του Δημήτρη Δανίκα
Η Ελσα Φορνέρο λοιπόν. Η Ιταλίδα υπουργός εργασίας.
Με δάκρυα καυτά. Επειδή έχει καρδιά. Επειδή οι δακρυγόνοι αδένες της δεν έχουν στερέψει από αναλγησία και απέραντη φιλαυτία...
Επειδή είναι Ανθρωπος και όχι φιλάνθρωπος. Γι' αυτό τα δάκρυά της σηματοδοτούν μια αυθόρμητη συμβολική πράξη ταύτισης με τον διπλανό της.
Με τα δάκρυα ανοίγει την πόρτα, μπαίνει στην θέση του Αλλου και μαζί του μοιράζεται τον πόνο του.
Επειδή ακλόνητη η μνήμη των αισθημάτων της.
Επειδή η κουλτούρα της η ασπίδα της.
Επειδή οι ενοχές και οι Ερινύες της κατοικούν και βουρλίζουν τα σπλάχνα της.
Επειδή δύναμή της είναι αυτή η αδυναμία της.
Επειδή αν και τεχνοκράτης, τα μέσα της εξακολουθούν να είναι τόσο εύθραυστα όπως του κάθε πλάσματος η τραγική κατάληξη.
Αλλά και επειδή η χώρα της δεν είναι αριθμοί, στατιστικές και πράγματα, αλλά κανονικά, φυσιολογικά πλάσματα. Με αισθήματα, με ψυχές και με προσδοκίες καθημερινές.
Χρειάστηκαν λοιπόν μερικά αυθόρμητα δάκρυα μιας μακρινής Ελσας για να γκρεμιστεί ολόκληρο το πολιτικό προσωπικό που κυβερνάει τα υποζύγια μιας χώρας που τραμπαλίζεται στο γκρεμό.
Χρειάστηκε επίσης, ν' ακούσουμε τον Μόντι να αρνείται, έτσι συμβολικά, τον πρωθυπουργικό του μισθό.
Χρειάστηκε τέλος, να μετρήσουμε μόλις δεκαπέντε υπουργούς σε μια χώρα έξι φορές μεγαλύτερη και εκατό φορές πιο παραγωγική και δυνατή από την δική μας την αφρικανική.
Χρειάστηκαν όλα αυτά, για να συνειδητοποιήσω για μια ακόμα φορά, ότι εγώ κι αυτοί δύο κόσμοι εντελώς ξένοι και ολότελα εχθρικοί.
Για να καταλάβω ότι από το μπλα μπλα και από την δημοσιογραφική παπαγαλία την τρελή, το μυαλό μου έχει εντελώς μεταλλαχθεί.
Οτι δηλαδή θεωρούσα δεδομένο, πως η αναλγησία, ο κυνισμός, το παρατεταμένο δάχτυλο, η αλαζονεία, η διαπλοκή, ο σαρκασμός και η παρακμή, όλα αυτά είναι συνώνυμα κάθε πολιτικής.
Ε, όχι λοιπόν.
Αλλο πράγμα η Πολιτική και εντελώς άλλο η δική μας προσφιλής κομπραδόρικη, ευτελής, πασαλίδικη, Οθωμανική Σκηνή.
Η δυστυχία να είσαι Ελληνας δηλαδή.
Μοναδικό καταφύγιο προσωρινό, μέσα σ' αυτό τον απέραντο παγετό, από του Σαββόπουλου το τραγούδι το γνωστό: «Την παιδική μου φίλη την είδα ξαφνικά να στέκει και να με κοιτά/ Αγάλματα κομμάτια στα μάτια της τα δυο / λησμονημένες πόλεις ναυάγια στο βυθό/ Ελσα το όνομα της το μικρό».
Και όπως σε ένα επίγραμμά του γράφει ο Μανόλης Αναγνωστάκης
«δεν έφταιγεν ο ίδιος. Τόσος ήτανε»
Δεν φταίνε οι πολιτικoί. Τόσοι ήτανε. Αυτοί και εμείς!
ΠΗΓΗ: tovima.gr
