Του ΒΑΣΙΛΗ ΤΖΕΜΟΥ*
Η εικόνα είναι διαυγής πέρα από ιδεολογικές διαφωνίες: Η κρίση κρατικού χρέους που συνοδεύεται από κρίση κρατικού δανεισμού, είναι κοινό ευρωπαϊκό πρόβλημα.
Αυτή η δίδυμη οικονομική κρίση κλονίζει τα θεμέλια της...
νομισματικής ένωσης και απειλεί τη βιωσιμότητα του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος.
Διαβρώνει και την ενότητα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που ήδη «κούρεψε», σε περίοδο κρίσης, ελπίζουμε πρόσκαιρα, τις καταστατικές της αρχές της αλληλεγγύης και της ισότητας.
Ταυτόχρονα, καθώς οι κρατικές κυβερνήσεις προσπαθούν βίαια να περιορίσουν τα ογκώδη δημόσια ελλείμματα, καταφανώς και πανευρωπαϊκώς αντισυνταγματικά υποχωρεί το κοινωνικό κράτος δικαίου και προσβάλλεται η δημοκρατική αρχή.
Η ψυχολογία της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών σε πολλές χώρες έχει πτοηθεί. Πυροδοτείται πληθώρα επιμέρους αδιέξοδων και αποπροσανατολιστικών εμφυλίων συγκρούσεων στην ευρωπαϊκή κονίστρα. Το κεντρικό δημοσιονομικό πρόβλημα και οι δυσμενείς θεσμικές, κοινωνικές και οικονομικές παρενέργειές του πρέπει να λυθούν άμεσα ευρωπαϊκά. Είναι επείγον, να το αντιμετωπίσει άμεσα η Ευρωπαϊκή Ενωση με τα θεσμικά της όργανα και με πολιτικά μέσα που θα οδηγήσουν σε σημαντικά οικονομικά και κοινωνικά αποτελέσματα.
Προτείνω σε γενικές γραμμές το εξής απλό σχέδιο λύσης:
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να εκδώσει ευρώ, με τα οποία θα αγοραστεί και θα εξαλειφθεί άμεσα το δημόσιο χρέος των κρατών-μελών της ευρωζώνης, που θα ξεπερνάει το 60% του ΑΕΠ κάθε χώρας. Βάσει του άρθρου 128 της ΣυνΘ'ΕΕ, αυτό είναι νομικά εφικτό. Σε αυτή την κατεύθυνση μπορεί οικονομολογικά να κριθεί πρόσφορο να χρησιμοποιηθεί και κάποιου είδους ευρωομόλογο, ή η εξάλειψη του χρέους να γίνει με τη συμμετοχή και άλλων οργάνων ή μηχανισμών της Ε.Ε. Το κρίσιμο σε επίπεδο Ε.Ε. είναι να μειωθεί άμεσα το χρέος των κρατών-μελών της ευρωζώνης στο 60% του ΑΕΠ.Την θεσμική απόφαση προς αυτή την κατεύθυνση πρέπει να την λάβει το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της 9ης Δεκεμβρίου, βάσει του άρθρου 15 παρ. 2 της ΣυνΘ'ΕΕ.
Μετά τα κράτη θα μπορούν απερίσπαστα, γοργά αλλά όχι βίαια να μειώνουν το κρατικό τους έλλειμμα στο υγιές επίπεδο του 3% του ΑΕΠ. Θα μπορούν να μεριμνήσουν, σε συνεργασία με την Ε.Ε., για την πραγματική ανάπτυξη, τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις στην οικονομία (που πρέπει να δίνουν έμφαση στη σταθερότητα της αγοραστικής δύναμης όλων των ευρωπαίων πολιτών) και στο κράτος (αποτελεσματικό και αξιοκρατικό) και για τον περιορισμό της ανεργίας.
Η μεσαία τάξη, οι νέοι και τα κατώτερα στρώματα, το 99% του πληθυσμού που νιώθει αδικημένο (το σύνθημα 99% των αμερικανών αγανακτισμένων δίνει το έναυσμα για την αφύπνιση της δημοκρατίας και τη συσπείρωση των προοδευτικών πολιτικών δυνάμεων), θα έχουν προοπτική και θα επανακτήσουν την ελπίδα.
Για να γίνει αυτό, όμως, χρειάζεται να υιοθετηθεί στο πρωτογενές ευρωπαϊκό δίκαιο ανυπέρβλητο για τα κράτη όριο ανεργίας 3%, αλλά και να θεσπιστεί ενιαίο ευρωπαϊκό εργατικό και κοινωνικοασφαλιστικό δίκαιο με ευρωπαϊκό κατώτατο μισθό, ευρωπαϊκές κλαδικές και ομοιοεπαγελματικές συμβάσεις και ευρωπαϊκό ταμείο ανεργίας.
Να αλλάξουν οι Συνθήκες, αλλά, δίπλα στα φρένα χρέους και ελλείμματος, να συνταγματοποιηθεί και ένα φρένο ανεργίας.
*Διδάκτωρ Συνταγματικού και Ευρωπαϊκού Δικαίου.
ΠΗΓΗ: enet.gr
