Του Paul Krugman
Αυτή την εβδομάδα, ο πρόεδρος Ομπάμα είπε το προφανές:
ότι οι πλούσιοι Aμερικανοί, πολλοί από τους οποίους πληρώνουν πολύ λίγους φόρους, θα πρέπει να επωμιστούν μέρος του κόστους για τη μείωση του μακροπρόθεσμου...
ελλείμματος στον προϋπολογισμό των ΗΠΑ.
Και Ρεπουμπλικάνοι, όπως ο βουλευτής Πολ Ράϊαν, αντέδρασαν με κραυγές για «ταξικό πόλεμο».
Φυσικά δεν πρόκειται για τίποτε τέτοιο.
Αντιθέτως, είναι οι άνθρωποι σαν τον κ. Ράϊαν, οι οποίοι θέλουν να εξαιρέσουν τους πολύ πλούσιους από το βάρος της ευθύνης για την δημοσιονομική μας βιωσιμότητα, που κάνουν ταξικό πόλεμο.
Είναι χρήσιμο εδώ να ξέρουμε τι συμβαίνει με τα εισοδήματα τις τελευταίες τρεις δεκαετίες.
Λεπτομερείς εκτιμήσεις από το Γραφείο Προϋπολογισμού του Κογκρέσου - που φτάνουν μέχρι το 2005 αλλά η βασική εικόνα δεν έχει αλλάξει - δείχνουν ότι, ανάμεσα στο 1979 και το 2005, το εισόδημα των αμερικανικών οικογενειών της μεσαίας κλίμακας στη διανομή του εισοδήματος αυξήθηκε κατά 21%.
Αυτή είναι μια ανάπτυξη, αλλά είναι αργή, ιδίως αν την συγκρίνουμε με την αύξηση του 100% στο μέσο εισόδημα για μια γενιά μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στο μεταξύ, το ίδιο χρονικό διάστημα, το εισόδημα των πολύ πλουσίων, αυξήθηκε κατά 480%. Οχι δεν είναι τυπογραφικό λάθος. Σε δολάρια του 2005, το μέσο ετήσιο εισόδημα αυτής της ομάδας αυξήθηκε από 4,2 εκατ. δολάρια σε 24,3 εκατ. δολάρια.
Σας φαίνεται, λοιπόν, ότι οι πλούσιοι είναι τα θύματα ενός πολέμου των τάξεων;
Σύμφωνα με νέες εκτιμήσεις από το ανεξάρτητο Κέντρο Φορολογικής Πολιτικής, το ένα τέταρτο εκείνων που έχουν εισοδήματα άνω του ενός εκατ. δολ. τον χρόνο, πληρώνουν φόρους της τάξης του 12,6% του εισοδήματός τους, κάτι που μειώνει το φορολογικό τους βάρος κάτω από τα επίπεδα όσων πληρώνουν πολλοί από τη μεσαία τάξη.
Ξέρω πώς θα αντιδράσει η Δεξιά σε αυτά τα στοιχεία: με παραπλανητικές στατιστικές και αμφίβολους ηθικούς ισχυρισμούς.
Από τη μια πλευρά, έχουμε τον ισχυρισμό, ότι το αυξανόμενο ποσοστό των φόρων που πληρώνουν οι πλούσιοι, δείχνει ότι το βάρος που επωμίζονται αυξάνεται, δεν μειώνεται.
Για να πούμε το προφανές, οι πλούσιοι πληρώνουν περισσότερους φόρους, επειδή είναι πολύ πιο πλούσιοι από όσο ήταν στο παρελθόν.
Την ώρα που τα εισοδήματα της μεσαίας τάξης δεν αυξάνονται σχεδόν καθόλου, ενώ τα εισοδήματα των πιο πλούσιων εξαπλασιάζονται, πώς δεν θα αυξηθεί το φορολογικό μερίδιο των πλουσίων, ακόμη και αν πέφτουν οι φορολογικοί συντελεστές;
Από την άλλη πλευρά, έχουμε τον ισχυρισμό, ότι οι πλούσιοι έχουν το δικαίωμα να κρατήσουν τα λεφτά τους - κάτι που αδιαφορεί για το γεγονός, ότι όλοι μας ζούμε και ωφελούμαστε από το ότι είμαστε μέρος μιας ευρύτερης κοινωνίας.
Οι Ρεπουμπλικάνοι ισχυρίζονται, ότι ανησυχούν βαθιά για τα ελλείμματα στον προϋπολογισμό. Ο κ. Ράϊαν έχει χαρακτηρίσει το έλλειμμα μία «υπαρξιακή απειλή» για την Αμερική.
Και, όμως, επιμένουν, ότι οι πλούσιοι δεν πρέπει να κληθούν να παίξουν κανένα ρόλο στην απόκρουση αυτής της υπαρξιακής απειλής.
Λοιπόν, αυτό σημαίνει, ότι ένας μικρός αριθμός πολύ τυχερών ανθρώπων, θα πρέπει να εξαιρεθεί από το κοινωνικό συμβόλαιο που ισχύει για όλους τους άλλους.
Και αυτό, σε περίπτωση που αναρωτιέστε, μοιάζει ακριβώς με πραγματικό ταξικό πόλεμο.
