Σε άλλες δηµοκρατίες, πιο εξωτικές απ’ τις δικές µας, οι πολιτικές συγκρούσεις δηµιουργούνται γύρω από την επίλυση των προβληµάτων.
Στη δική µας, η οποία έχει λύσει όλα της τα προβλήµατα, οι πολιτικές συγκρούσεις προκαλούνται για τη δηµιουργία νέων θεµάτων, τα οποία ανανεώνουν τη δηµόσια ζωή σαν φρέσκο αεράκι εν... µέσω καύσωνος.
Κοινώς, για να υπάρξει ένα πολιτικό θέµα, δεν χρειάζεται απαραιτήτως να υπάρχει πολιτικό θέµα.
Φτάνει ένας δηµοφιλής µουσικός και ένας πρύτανης ο οποίος συντάσσεται στο πλευρό του µουσικού ως support group στις συναυλίες.
Αυτοί οι δύο λοιπόν καλούν τον κόσµο να συγκεντρωθεί για να τους ακούσει. Ο support την τελευταία στιγµή αποσύρεται, γιατί διαφωνεί «µε το περιεχόµενο της συγκέντρωσης», περιεχόµενο όµως το οποίο, όπως αποδεικνύεται αµέσως µετά, δεν έχει καµία απολύτως σηµασία.
Και επειδή ακριβώς το περιεχόµενο δεν έχει σηµασία, όλος ο καβγάς γίνεται γύρω απ’ τον τόπο.
Οπως στο θέατρο ο καβγάς γίνεται για τη µαρκίζα.
Γιατί ο τόπος πρέπει να κουβαλάει ιστορικές µνήµες, οι οποίες να µπορούν να σηκώσουν το βάρος των οµιλητών. ∆ιότι ως γνωστόν ο δηµοφιλής µουσικός είναι από τους ελάχιστους, αν όχι ο µόνος που µπορεί να µιλάει σε πρώτο πρόσωπο για πενήντα και βάλε χρόνια ιστορίας, και είναι ο µόνος– αν και φοβάµαι πως όχι– που θεωρεί ότι δικαιούται να δηλώνει, πως η κεντρική πλατεία µιας µεγάλης πόλης, όπως η Πλατεία Αριστοτέλους στη Θεσσαλονίκη, Του ανήκει.
Η σηµειολογία έχει σηµασία.
Τον κ. Θεοδωράκη δεν τον ενδιαφέρει, ότι του παραχωρείται ένας άλλος δηµόσιος χώρος για να απευθυνθεί στο πλήρωµά του. Τον ενδιαφέρει η Πλατεία Αριστοτέλους, γιατί κουβαλάει µνήµες δηµοκρατίας, γιατί εκεί ο ίδιος θα µιλήσει µε την ντουντούκα του ελληνισµού και άλλα λυρικά παρόµοια.
Και εννοείται ότι ο δηµοκρατικότατος κ. Θεοδωράκης ποσώς ενδιαφέρεται για το ποια άποψη έχει ο δήµαρχος κ. Μπουτάρης, για το πώς πρέπει να είναι η κεντρική πλατεία της πόλης του.
Θα µου πείτε, αν ο Λεωνίδας της Σπάρτης δεν ήταν τόσο πεισµατάρης, η Ιστορία δεν θα τον είχε κάνει σύµβολο θάρρους και πίστης στην ελευθερία. Γιατί χρειάζεται πείσµα για να απειλείς να καταλάβεις µόνος Σου την πλατεία που δεν Σου παραχωρεί ο δήµος και να στηθείς εκεί στη µέση ως ζωντανός ανδριάντας του εαυτού Σου.
Το ξέρω πως όλα αυτά µοιάζουν µε γραφικές λεπτοµέρειες όταν το Υπουργικό Συµβούλιο συνεδριάζει για οχτώ ώρες, συν δώδεκα, για να µην αποφασίσει τίποτε.
Οµως, κανείς δεν µπορεί να αφαιρέσει από τη γλυκιά πατρίδα µας το δικαίωµα να είναι γραφική. Κι όποιος τολµήσει, το καλύτερο που έχει να κάνει, είναι να «σκάσει».
Μιας και «το ουσιώδες είναι που έσκασε» που λέει και ο ποιητής.
ΠΗΓΗ: tanea.gr
