Του Θανάση Νικολαΐδη
(“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”)
ΕΤΣΙ μας έμαθαν και τους μάθαμε. Πολιτική με ανταποδοτική σχέση των πολιτικών, σε κράτος έντονα κομματικό. Τακτική που βόλευε κυβερνώντες και κυβερνωμένους και ζημίωνε την Ελλάδα.
Κι αν, παλιότερα, η κρατική εύνοια είχε να κάνει με τον… αντικομουνισμό του διορισμένου σε... πόστο, αργότερα σχετίστηκε με το κομματικό πάθος για… αφισοκόλληση. Ο αφισοκολλητής «’ξαργύρωνε», το Κόμμα καμάρωνε και η παράταξη θριαμβολογούσε.
Για την «αξιοκρατία» στη χώρα της κομπίνας, που εξελίχτηκε σε χώρα της διαφθοράς, του χρέους και του μνημονίου.
ΕΚΕΙΝΑ λοιπόν τα χρόνια, ο πολιτικός είχε την άνεση να πολιτεύεται με αυτοσκοπό την ψήφο, να τον πλευρίζουν «πιστοί», συχνά περιτριγυρισμένος από χαχόλους. Με τους πονηρότερους στα μετόπισθεν να τα ζυγιάζουν για το καλύτερο πόστο.
Μ’ αυτά κι αυτά, φτάσαμε στο σήμερα. Με την τραγικότητα των στιγμών του και με τη δαμόκλειο σπάθη να αιωρείται στα κεφάλια μας.
ΠΟΛΛΟΙ δεν το πήραν χαμπάρι. Σκέπτονται, ενεργούν και… προσδοκούν όπως «τότε». Πολιτικοί και ψηφοφόροι.
Οι πρώτοι γιατί δεν ένιωσαν ακόμα την γεύση του… γιαουρτιού και διεκδικούν ακόμα και αναδρομικά(!) κι οι άλλοι γιατί ονειροπολούν για να «τρυπώσουν» κάπου. Τέλος η αφίσα και δεν το κατάλαβαν, τέλος οι πολιτικές καριέρες με πανό και συνθήματα, τέλος και η προσδοκία νομής της εξουσίας με την εξουδετέρωση του αντιπάλου.
ΔΕΝ το πήρε χαμπάρι ο κ. Τσίπρας και επιμένει. «Να φύγουν αυτοί-να’ ρθούμε εμείς». Φιλοδοξίες σημερινές με πρακτικές της δεκαετίας του ’80. Κι αν πήραμε τον παραπάνω για (παρα)δείγμα, δεν εξαιρούμε τους άλλους. Τσιρίζουν τη μέρα στη βουλή και αναλύουν ποσοστά, για να μετρούν αύριο ψηφαλάκια. Λες και είναι το πρόβλημά τους και πρόβλημα δικό μας. Κι αν η σοβαρότητα του κ. Κουβέλη προσθέτει πόντους στην αριστερά, τους αφαιρεί αμέσως η επιπολαιότητα του «νεοσσού».
Με το πάθος του για… διάκριση (παρ)εκτρέπεται και κάνει την αριστερά με τέτοια να μη μοιάζει. Επιτίθεται στην Κυβέρνηση (και καλά κάνει), ωστόσο, ανιστόρητα και στον Πρωθυπουργό φτηνιάρικα. Σαν μικρομέγαλο παιδί, θρασύ και κακομαθημένο, που «όλα τα σφάζει και τα μαχαιρώνει» (έχοντας ξεχάσει τους «κουμπάρους», τον (λαλίστατο) Άρη και τις δαπάνες του σε σουίτες με την παρέα του), προσδοκά και ονειρεύεται.
Σε ώρες κρίσιμες που επιβάλλουν περίσκεψη και σοβαρότητα. Με ζητούμενο τη σωτηρία της Ελλάδας από πραγματικούς σωτήρες και πέρα από κομματικούς «θριάμβους» και καριέρες πολιτικών.
